Μοιρολόγια γυναικών της Σαντάς

Σταυρίτες μήνας έτονε, έναν Σάββαν ημέραν

Τη Σαντάν Τούρκ’ επάτεσαν, τ ’οσπίτα ‘μουν επαίραν.

Γυναίκ’ς, μωρά και χάταλα καν’νάν εκεί κ’εφέκαν

Ντο είχαμ’ όλα έρπαξαν, φωτίαν τ’ άλλα εδέκαν

Θέ μ’ δό μας δύναμην, δό ‘μας παρηγορίαν

Όλ’ έμουν θ’αποθάνομε ‘ς σό τσόλ’ την εξορίαν.

Ανάθεμά το Ερζερούμ, τα χιόνα και τα κρύα

Την πείναν ντό ‘κι σύρκεται και πλεθύν’ ν τα ταφία.

Χουνούζ να χάται τ’ όνεμα σ’, λιθάρ’ απάν’ τσ’ να κείται,

τη Σαντάς τα γυναικόπαιδα ντό έφαες κανείται.

Ρίζα μ’ η ψή’ μ’ βρουλίεται, σ' ομμάτα μη τερείς με,

σύρον την πείνα σ’ μαναχόν, άλλο μη τυραννίεις με.

Τα δάκρα μ’ κι ποτίγουνταν, την πείνα σ’ να χορτάζω,

ενέσπαλε μας και ο θεόν-λέγ’άτο και τρομάζω

Σεπτέμβρης μήνας ήτανε και Σάββατο ημέρα

Τη Σαντά Τούρκοι πάτησαν, τα σπίτια μας πήραν.

Γυναίκες και μικρά παιδιά, δεν άφησαν κανένα

Το βίος μας όλο τ’ άρπαξαν, τα σπίτια μας τα κάψαν.

Θεέ μου δώσε δύναμη, δώσε παρηγοριά

Όλοι μας θα πεθάνουμε στην έρμη την εξορία.

Ανάθεμα το Ερζερούμ τα χιόνια και τα κρύα

Την πεινά την ανυπόφορη που μνήματα γεμίζει.

Χουνούζ, να χαθεί τ’ όνομα σου, πέτρες να σε σκεπάσουν

Γυναικόπαιδα απ’ τη Σαντά, όσα έφαγες σε φτάνουν

Μωρό μου , μου καις την ψυχή, σαν κοιτάς στα μάτια

Υπόμενε την πεινά σου και μη με τυραννάς

Τα δάκρυα μου δεν πίνονται την πείνα σου να χορτάσω,

Μας ξέχασε και ο θεός- το λέγω και τρομάζω.

Τραγούδια της εξορίας

Μοιρολόγια Σανταίων Γυναικών
Απο την συλλογή του Ιωάννου Χ’ Εφραιμίδη-«Σανταίου»