Ραχιόπο μ’ ατεβίρευτον

Ραχιόπο μ’ ατεβίρευτον και πως ετεβιρεύτες;

Και πέτρα μ’ απελέκετον και πως επελεκέθες...

Πουλί μ’ τ’ εσόν την καμονήν και τ’ εσόν την φουρτούναν,

να συρ’ άτο, ’κι σύρκεται, να χαν’ άτο, ’κι χάται,

αν συρ’ άτο σην θάλασσαν, καράβια πατουρεύει

κι αν συρ’ άτο και σην ξηράν, τα δέντρα ξεριζώνει.

Αν συρ’ άτο άνθεν δρομί’, θα κόφτει τοί διαβάτες

κι αν συρ’ άτο σο μεσοστράτ’, τον κόσμον θα κλαινίζει.

Αν συρ’ άτο μεσουρανί’, ο ήλεν σκοτεινεύει

κι αν συρ’ άτο μεσανυχτί’, θα κρύφκεται ο φέγγον...

Καλλίον σύρ’ άτο εγώ κι ας τσιτσιανίζ’ εμένα.

Σαντα

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

ατεβίρευτον = αλύγιστο, ασάλευτο,

ετεβιρεύτες = αναποδογύρισες, καταγκρεμίστηκες,

καμονή = βαθύς πόνος, καημός,

πατουρεύει = βουλιάζει,

κλαινίζει = προκαλεί κλάμα,

τσιτσιανίζ' = κατατρώγει σιγά - σιγά, απομυζά, απορροφά.

Βουνό μου ασάλευτο

Θεόκτιστο βουνό μου, πώς σωριάστηκες στο χώμα;

Και γρανιτένια πέτρα μου, πως έγινες συντρίμμια...

Πουλάκι μου τον πόνο σου, που 'ναι τρανή φουρτούνα,

να τον βαστάξω, δεν μπορώ, τον διώχνω, μα δεν φεύγει,

 καράβια θα βουλιάξουν, στη θάλασσα αν τον ρίξω,

αν τον αφήσω στην ξηρά, τα δέντρα ξεριζώνει.

Στους δρόμους δεν το ρίχνω εγώ, θα κόψει τους διαβάτες,

 μεσοστρατίς δεν ρίχνεται, γιατί θα κλάψει ο κόσμος.

Στον ουρανό δεν ρίχνεται, θα σκοτεινέψει ο ήλιος

και το φεγγάρι κρύβεται κατά το μεσονύχτι...

Κάλλιο να τον βαστάξω εγώ κι ας φάει τα σωθικά μου.