Γυναικεία ενδυμασία (Εξωτερική)

Ζουπούνα (η). Είδος μακρύ χιτώνα που έφτανε μέχρι τον αστράγαλο, με φόδρα, στενό γιακά, μανίκια σχιστά στην άκρη και γυριστά. Κατασκευαζόταν από φανέλα, μάλλινο τασμά, έφερε στο γύρο γαϊτιάν (παρυφή)  άφηνε μικρό μέρος του στήθους ακάλυπτο και κουμπωνόταν στον αφαλό. Παρακάτω από το μηρό χωριζόταν σε 3 μέρη (φύλλα), από τα οποία το μεσαίο (πισινό) ήταν πλατύτερο. Τα στενά (ακρινά) τα σήκωναν στις λάσπες ή στο χιόνι και την άκρη τους (εμποδέα) έβαζαν κάτω από  το ζωνάρι και έτσι σχηματιζόταν είδος κόλπου. Οι γριές και οι μεσήλικες έβαζαν βαμβάκι ανάμεσα στη φόδρα και στο ύφασμα. Το σχιστό μέρος των μανικιών είχε φόδρα χρώματος κοκκινωπού ή πρασίνου.

Τσόχα (η). Το εξωτερικό ρούχο από εγχώριο μάλλινο μαύρο σιάλ που ύφαιναν οι ίδιες κι αυτή, όπως και η ζουπούνα χωριζόταν σε 3 φύλλα.

Λιπατιά(η). Ήταν πανωφόρι μακρύ χειμερινό από βαμβακερό ύφασμα χρωματιστό, με φόδρα βαμβάκι ανάμεσα σο πρόσωπον (εξωτερικό ύφασμα) και στο αστάρ (φόδρα). Ήταν ανοιχτό μπροστά με περιλαίμιο στενό και μανίκια μακριά. Το φορούσαν πάνω από τη ζουπούνα. Λιπατιάν φορούσαν και τα μικρά παιδιά και οι γέροι στα παλιά τα χρόνια.

Σπαλέρ (το). Στηθούρι από ύφασμα βαμβακερό, μάλλινο ή φανέλα με 2 δέματα από το ίδιο ύφασμα δενόταν πάνω στον αυχένα και με άλλα 2 (τα σπαλεροδέμια) δενόταν πίσω στη μέση και σκέπαζε όλο το ανοιχτό μέρος που άφηνε η ζουπούνα. Είχε σ' όλο το γύρο του γαϊτάνι ή σιρίτι. Φόδρα είχε από πανί.

Ζωνάρ (το). Εγχώριο ή ξένο όπως των ανδρών.

Φοτά (η). Ποδιά καθημερινή από εγχώριο σάλι χρώματος κεραμιδί. Δενόταν με στενές (4 πόντους) λουρίδες μάλλινες υφασμένες με χρωματιστά νήματα από τις ίδιες, τα φοτοδέμια, που στην άκρη είχαν άλλες στενότερες (1,5 πόντο) λουρίδες υφασμένες όπως και τα φοτοδέμια, τα κασίκια που είχαν στην άκρη φούντες από βαμβάκι. Η φοτά δενόταν πίσω και βαφόταν από τις ίδιες με γλυκόριζα (λυθρίδ).

Ορτάρια και παπούτσια φορούσαν τα ίδια με τους άνδρες.

 Τα ρούχα τους τα έκοβαν και τα έραβαν οι ίδιες με το χέρι. Αν όμως ήθελαν κάπως  επιμελημένο ράψιμο, τα έφερναν σε μόδιστρες επαγγελματίες. Όπως (σ.σ. γύρω στα 1900) ήταν η Ανθούσα Τσαντέκ (Πινανάντων), η Χιονάρα (Ισχανάντων), η Κορώνα (Πιστοφάντων). Η ραπτομηχανή είχε εισαχθεί λίγα χρόνια πριν από το 1900.