Αφού
έδιναν το λόγο τους και όριζαν την ημέρα του αρραβώνα συνήθως Σαββατόβραδο, το
μέρος του γαμπρού με όργανα, λύρα, ταούλ (νταούλι), ζουρνάν, αγγείον (γκάιντα),
πήγαινε στο σπίτι του κοριτσιού όπου γινόταν ο αρραβώνας. Πρώτα μιλούσαν
σχετικά με το «σουμάδεμαν και το σουμαδεμέντι», ύστερα πρόσφεραν τα σουμάδαι,
πρώτα δώρα, δηλ. δαχτυλίδι, τσίτι, φοτοδέμια και κατόπιν χόρευαν.
Στα τελευταία χρόνια προσκαλούσαν τον νέο και την
νέα που ήταν να αρραβωνιαστούν και τους έβαζαν να χορέψουν μαζί. Τότε καθένας
από τους συγγενείς του νέου έπρεπε να χορέψει με την νέα και αντιστρόφως. Οι δε
οργανοπαίκτες κάθε φορά που χόρευε κάποιος με τον ένα ή με την άλλη γονάτιζαν
και «εγαρσιλάεβαν», δηλ. ζητούσαν να τους χαρίσουν κάτι. Τότε ο χορευτής
αναλόγως της οικονομικής κατάστασής του και της διάθεσής του, χάριζε από 100
παράδες ως ένα ρούβλι και ένα μετζίτι.
Οι πτωχοί για λόγους οικονομίας δεν έκαναν επίσημα
αρραβώνα, «σουμάδ εν ο λόγος εμούν».
Είχαν την συνήθεια να αρραβωνιάζονται πολύ νωρίς,
μερικές μάλιστα γυναίκες όταν ήταν έγκυες, υποσχόταν ότι αν η μια γεννήσει
αγόρι και η άλλη κορίτσι, θα γινόντουσαν συμπέθεροι. Και αυτό ήταν το μόνον
σουμάδ. Με αυτόν τον τρόπο οι αρραβωνιασμένοι έμεναν αρραβωνιασμένοι επί
δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια και όμως κανένας δεν μετάνιωνε. «Κάθα εις με την
τύχην ατ» έλεγαν.
Τα τελευταία χρόνια μερικοί «έκλωσαν τα σημάδαι», μετάνιωσαν
και διέλυσαν τον αρραβώνα, έτσι έλειψε το έθιμο να αρραβωνιάζονται μικρά.
Στάθης Αθανασιάδης (Γεροστάθης)
Εκπαιδευτικός- Λαογράφος Σαντάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου