Τα πάντα ματαιότης…
Και μόνο η ζωή πάνω απ’ όλα,
Όποτε είναι έντιμη και αγνή.
Και κάποιος κοντεύει να φτάσει στο τέρμα,
Ενώ του άλλου η ζωή βρίσκεται στην αρχή.
Τα πάντα ματαιότης…
Ο θώκος, το αξίωμα μεγάλο.
Ακόμη και η φήμη του βαθύνους…
Να μην πιάσω τη θέση του άλλου,
Να μην κορδώνομαι απ’ τους παρ’ αξίαν επαίνους.
Τα πάντα ματαιότης…
Η διαβολή, ο φθόνος.
Ακόμη και οι δυστυχίες στο γραφτό μου.
Και μόνο ένα πράμα φοβάμαι…
Κατά των όλων των αρχών, να μην προδίδω τον εαυτό μου!
Αντρέϊ Ντεμέντιεφ (1928 – 2018)
Θέλω να πιστεύω, ότι το κάθε ποίημά μου είναι σαν απλωμένο για βοήθεια χέρι σε κάποιον αόριστο ο οποίος αυτή τη στιγμή χρειάζεται υποστήριξη. Η ποίηση πρέπει να είναι στερεή, για να μπορεί κάποια εύπιστη ψυχή να την ακουμπήσει.
Από την αυτοβιογραφία του Α. Ντεμέντιεφ
Μετάφραση
Γ. Σοϊλεμεζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου