 |
| Χαρίλαος Τρικούπης |
Είναι
φανερό πως ο Βενιζέλος δεν ήθελε να παραδεχτεί μια νέα πραγματικότητα στον
κοινωνικό και τον πολιτικό βίο, που χαρακτηρίζονταν από την ανάγκη της ύπαρξης
κομμάτων αρχών και όχι προσωποπαγών κομματικών φατριών, όπως ήταν στο παρελθόν.
Ένας από τους λόγους της κοινωνικής και πολιτικής καθυστέρησης της Ελλάδας
ήταν δίχως άλλο και η πλημμελής λειτουργία της πολιτειακής μηχανής.
Τα μεταπελευθερωτικά πολιτικά κόμματα στη χώρα, με την ξενική εξάρτηση και δομή τους («Γαλλικό», «Αγγλικό», «Ρωσικό») αντικαταστάθηκαν στο τελευταίο μισό του 19ου αιώνα με τα προσωποπαγή, που είχαν άμεση εξάρτηση από τον αρχηγό και τον κομματάρχη. Τα κόμματα αρχών δεν υπήρξαν σαφή στη Ελλάδα. Η προσπάθεια του Τρικούπη, περιπλεγμένη στην αγγλοφιλία του, δεν τελεσφόρησε, ώστε να βγει η χώρα από το τέλμα του κοτζαμπασισμού και να ποδηγετεί πολιτικά προς ένα πλήρη αστικό μετασχηματισμό.
Τα μεταπελευθερωτικά πολιτικά κόμματα στη χώρα, με την ξενική εξάρτηση και δομή τους («Γαλλικό», «Αγγλικό», «Ρωσικό») αντικαταστάθηκαν στο τελευταίο μισό του 19ου αιώνα με τα προσωποπαγή, που είχαν άμεση εξάρτηση από τον αρχηγό και τον κομματάρχη. Τα κόμματα αρχών δεν υπήρξαν σαφή στη Ελλάδα. Η προσπάθεια του Τρικούπη, περιπλεγμένη στην αγγλοφιλία του, δεν τελεσφόρησε, ώστε να βγει η χώρα από το τέλμα του κοτζαμπασισμού και να ποδηγετεί πολιτικά προς ένα πλήρη αστικό μετασχηματισμό.
Μέσα στην ελληνική βουλή, πέραν ορισμένων ομάδων («Ιάπωνες»,
«Κοινωνιολόγοι» Αλ. Παπαναστασίου και παλαιότερα οι Ρόκκος Χοϊδάς, Γ.
Φιλάρετος, Μαυρομαράς, Αριστείδης Οικονόμου
κ.ά.) δεν εμφανίστηκαν κόμματα αρχών, οι δε μικρο ομάδες είτε συνετρίβησαν, είτε
απορροφήθηκαν από τον πανίσχυρο κοτζαμπασισμό.
Το πρώτο συμπαγές κόμμα αρχών στον
ελληνικό χώρο εμφανίζεται τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας. Είναι το
Σοσιαλεργατικό
Το πόσο εκτός των πραγμάτων βρισκόταν ό Ελευθέριος Βενιζέλος όταν ισχυριζόταν ότι τα κόμματα αρχών και ταξικών συμφερόντων θα ήταν βλαπτικά για τον ελληνικό χώρο, όπου κατά την αντίληψή του χρειαζόταν μια Ιδιότυπη ταξική ειρήνη, φάνηκε τον ίδιο κιόλας χρόνο πού ανέλαβε τις πολιτικές ευθύνες στην Ελλάδα, όταν η Θεσσαλία αρχικά, και κατόπιν όλη ή ελληνική ύπαιθρος, συγκλονίστηκαν από τις ένοπλες αγροτικές εξεγέρσεις.
Το Κιλελέρ, σταθμός στην Ιστορία των ταξικών αγώνων της αγροτικής τάξης (6 Μαρτη 1910) δεν είχε διδάξει τίποτε τον Βενιζέλο, ο οποίος, είκοσι χρόνια αργότερα, πίστευε στην ανάγκη μιας ταξικής ανακωχής, πέραν και έξω μιας πραγματικότητας που κραύγαζε για το αντίθετο.
Τάσος Βουρνάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου