Η άποψη της επίσημης κεμαλικής Τουρκίας για το Ποντιακό Ζήτημα αφορούσε αποκλειστικά την απάντησή τους στις αιτιάσεις εκείνης της εποχής για τα μεγάλης έκτασης εγκλήματα που κατηγορούνταν τότε από τη διεθνή κοινότητα. Σ' αυτές τις κατηγορίες απάντησαν υποβάλλοντας στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το γνωστό φάκελο με τον ομώνυμο τίτλο Pontus Meselesi (Ποντιακό Ζήτημα).
Όλος ο φάκελος επικεντρώνεται στις «εγκληματικές» δράσεις των Ποντίων ανταρτών στο Δυτικό Πόντο και ουδεμία βαρύτητα δίδεται στις διπλωματικές προσπάθειες των Ποντίων για την ίδρυση της Δημοκρατίας του Πόντου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι οι Τούρκοι (ιστορικοί-ερευνητές) που θεωρούν ότι το Ποντιακό Ζήτημα τελείωσε οριστικά το 1924, το επαναφέρουν στις μέρες μας με τη μορφή της θεωρίας για την ύπαρξη Σύγχρονης Ποντιοσύνης (Post modern Pontosculuk).
Η Σύγχρονη Ποντιοσύνη (Post modern Pontosculuk)
Σύμφωνα με τους εθνικιστές Τούρκους μελετητές, το Ποντιακό δεν έχει τελειώσει, γιατί δεν έχουν τελειώσει οι Πόντιοι,των οποίων κυρίαρχη ιδεολογία, είναι η Ποντιοσύνη.
Για τους Τούρκους, τα υπερχίλια ποντιακά σωματεία στην Ελλάδα, η αξίωση των Ποντίων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τα συχνά και ομαδικά ταξίδια των Ποντίων στις αλησμόνητες πατρίδες, οι πατριαρχικές θείες λειτουργίες στην Παναγία Σουμελά, η βιβλιογραφική έκρηξη των ποντιακών βιβλίων την τελευταία 20ετία και η γενικότερη κινητικότητα των Ποντίων, που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ελλάδα και τον Πόντο, αποτελούν εκφάνσεις της Σύγχρονης Ποντιοσύνης, άκρως απειλητικής για τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Μάλιστα ο Necdet Sevinc δεν διστάζει να δώσει και ορισμό της Ποντιοσύνης. Στη σελ. 15 του βιβλίου του με τον τίτλο Pontus 'ta Hesaplasma (αναμέτρηση στον Πόντο) γράφει: «Ποντιοσύνη λέμε την προσφυγή σε πολιτικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό, εθνικό, πολιτισμικό και ψυχολογικό ξεσηκωμό των Ελλήνων, προκειμένου να προετοιμαστεί η γένεση στον Εύξεινο Πόντο ενός κράτους που έχει σχεδιασθεί από τα πριν. Η Ποντιοσύνη αποτελεί για τους Έλληνες επέκταση της Μεγάλης Ιδέας στις μέρες μας».
Και τα γράφει αυτά ο Sevinc όχι το 1917, αλλά το 2007.
Εκτός του Sεvinc, που δίνει τον ορισμό της ΙΙοντιοσύνης, ο Μεχμέτ Μπιλγκίν την προσδιορίζει και χρονικά. Γράφει στο βιβλίο του Karadenizde Post modern Pontosculuk (Σύγχρονη Ποντιοσύνη στον Εύξεινο Πόντο): «Η σύγχρονη Ποντιοσύνη ξεκινάει με το πρώτο βήμα που έκαναν στα χώματα της Ελλάδας οι πρόσφυγες που έφυγαν από τον Πόντο δυνάμει της Συνθήκης Ανταλλαγής των Ελληνοτουρκικών Πληθυσμών».
Ο Μπιλγκίν που φέρεται σήμερα ως γκουρού των Τραπεζούντιων στα ποντιακά θέματα, συνέλαβε πρώτος την ιδέα της Σύγχρονης Ποντιοσύνης και λέει με το όνομά τους όλα όσα οι άλλοι συγγραφείς υπονοούν με τα μισόλογά τους.
Πέρα από τον ουσιαστικό και χρονικό προσδιορισμό της Σύγχρονης Ποντιοσύνης (όπως παραπάνω αναλύεται) στη στοιχειοθέτηση του περιεχομένου της, οι Τούρκοι ιστορικοί και ερευνητές προσθέτουν ακόμη:
Τη συστηματική στήριξη (ηθικά και πολιτικά) τον Τουρκοποντίων από τους Έλληνες Πόντιους.
Το πολλαπλό ενδιαφέρον των Ελληνοποντίων για τη συντήρηση των εγκαταλειφθέντων στις πατρίδες πολιτιστικών τους μνημείων και διατήρηση της γλώσσας τους στον ιστορικό Πόντο.
Το ενδιαφέρον του επίσημου ελληνικού κράτους για το Ποντιακό Ζήτημα με την ψήφιση νόμου, την ανάμιξη της ΚΥΠ και τις δηλώσεις των υψηλόβαθμων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών.
Τη συνεχή και συστηματική παρακολούθηση του Ποντιακού απο τη... CIA (USA)!
Συμπερασματικά αυτό που ενοχλεί τους Τούρκους, δεν είναι η "ποντιοσύνη"των Ελληνοποντίων.
Είναι η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Τουρκοποντίων, οι οποίοι την τελευταία 15ετία φανερά πια αναζητούν τις ρίζες τους, έχοντας πρόβλημα ταυτότητας. Αυτούς μάλλον εγγίζει η «θεωρία» της Σύγχρονης Ποντιοσύνης και όχι τους Έλληνες, τα πραγματικά ενδιαφέροντα των οποίων είναι διαφορετικά και δεν έχουν σχέση με διεκδίκηση αποζημιώσεων και εδαφών.
Από το σύνολο πάντως της τουρκικής βιβλιογραφίας προκύπτει ότι το Ποντιακό Ζήτημα δεν αποτελεί μια παρένθεση της ιστορίας που έκλεισε το 1924 αλλά είναι ένα Ζήτημα που αιωρείται στις μέρες μας γιατί το περιεχόμενό του το συγκροτεί μια ζώσα ιδεολογία: η Ποντιοσύνη.
Συνοπτικά θα έλεγε κανείς ότι για τους Τούρκους το Ποντιακό Ζήτημα υπήρξε ένα Ζήτημα που γεννήθηκε την πρώτη δεκαετία του περασμένου αιώνα και έκλεισε οριστικά το l924. Ωστόσο οι ίδιοι διαπιστώνουν ότι την τελευταία δεκαετία, το Ζήτημα δεν έχει κλείσει και με τη μορφή της Σύγχρονης Ποντιοσύνης (δικό τους εφεύρημα κι αυτή η λέξη, όπως άλλωστε και ο όρος «Ποντιακό Ζήτημα») επιχειρεί να πετύχει αυτά που δεν κατάφερε την πρώτη περίοδο. Πρώτα διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, ύστερα αποζημιώσεις και μετά εδάφη.
Θεόδωρος Παυλίδης
Δικηγόρος -Ερευνητής της Ιστορίας
Όλος ο φάκελος επικεντρώνεται στις «εγκληματικές» δράσεις των Ποντίων ανταρτών στο Δυτικό Πόντο και ουδεμία βαρύτητα δίδεται στις διπλωματικές προσπάθειες των Ποντίων για την ίδρυση της Δημοκρατίας του Πόντου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι οι Τούρκοι (ιστορικοί-ερευνητές) που θεωρούν ότι το Ποντιακό Ζήτημα τελείωσε οριστικά το 1924, το επαναφέρουν στις μέρες μας με τη μορφή της θεωρίας για την ύπαρξη Σύγχρονης Ποντιοσύνης (Post modern Pontosculuk).
Η Σύγχρονη Ποντιοσύνη (Post modern Pontosculuk)
Σύμφωνα με τους εθνικιστές Τούρκους μελετητές, το Ποντιακό δεν έχει τελειώσει, γιατί δεν έχουν τελειώσει οι Πόντιοι,των οποίων κυρίαρχη ιδεολογία, είναι η Ποντιοσύνη.
Για τους Τούρκους, τα υπερχίλια ποντιακά σωματεία στην Ελλάδα, η αξίωση των Ποντίων για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τα συχνά και ομαδικά ταξίδια των Ποντίων στις αλησμόνητες πατρίδες, οι πατριαρχικές θείες λειτουργίες στην Παναγία Σουμελά, η βιβλιογραφική έκρηξη των ποντιακών βιβλίων την τελευταία 20ετία και η γενικότερη κινητικότητα των Ποντίων, που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ελλάδα και τον Πόντο, αποτελούν εκφάνσεις της Σύγχρονης Ποντιοσύνης, άκρως απειλητικής για τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Μάλιστα ο Necdet Sevinc δεν διστάζει να δώσει και ορισμό της Ποντιοσύνης. Στη σελ. 15 του βιβλίου του με τον τίτλο Pontus 'ta Hesaplasma (αναμέτρηση στον Πόντο) γράφει: «Ποντιοσύνη λέμε την προσφυγή σε πολιτικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό, εθνικό, πολιτισμικό και ψυχολογικό ξεσηκωμό των Ελλήνων, προκειμένου να προετοιμαστεί η γένεση στον Εύξεινο Πόντο ενός κράτους που έχει σχεδιασθεί από τα πριν. Η Ποντιοσύνη αποτελεί για τους Έλληνες επέκταση της Μεγάλης Ιδέας στις μέρες μας».
Και τα γράφει αυτά ο Sevinc όχι το 1917, αλλά το 2007.
Ο Μπιλγκίν που φέρεται σήμερα ως γκουρού των Τραπεζούντιων στα ποντιακά θέματα, συνέλαβε πρώτος την ιδέα της Σύγχρονης Ποντιοσύνης και λέει με το όνομά τους όλα όσα οι άλλοι συγγραφείς υπονοούν με τα μισόλογά τους.
Πέρα από τον ουσιαστικό και χρονικό προσδιορισμό της Σύγχρονης Ποντιοσύνης (όπως παραπάνω αναλύεται) στη στοιχειοθέτηση του περιεχομένου της, οι Τούρκοι ιστορικοί και ερευνητές προσθέτουν ακόμη:
Τη συστηματική στήριξη (ηθικά και πολιτικά) τον Τουρκοποντίων από τους Έλληνες Πόντιους.
Το πολλαπλό ενδιαφέρον των Ελληνοποντίων για τη συντήρηση των εγκαταλειφθέντων στις πατρίδες πολιτιστικών τους μνημείων και διατήρηση της γλώσσας τους στον ιστορικό Πόντο.
Το ενδιαφέρον του επίσημου ελληνικού κράτους για το Ποντιακό Ζήτημα με την ψήφιση νόμου, την ανάμιξη της ΚΥΠ και τις δηλώσεις των υψηλόβαθμων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών.
Τη συνεχή και συστηματική παρακολούθηση του Ποντιακού απο τη... CIA (USA)!
Συμπερασματικά αυτό που ενοχλεί τους Τούρκους, δεν είναι η "ποντιοσύνη"των Ελληνοποντίων.
Είναι η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Τουρκοποντίων, οι οποίοι την τελευταία 15ετία φανερά πια αναζητούν τις ρίζες τους, έχοντας πρόβλημα ταυτότητας. Αυτούς μάλλον εγγίζει η «θεωρία» της Σύγχρονης Ποντιοσύνης και όχι τους Έλληνες, τα πραγματικά ενδιαφέροντα των οποίων είναι διαφορετικά και δεν έχουν σχέση με διεκδίκηση αποζημιώσεων και εδαφών.
Από το σύνολο πάντως της τουρκικής βιβλιογραφίας προκύπτει ότι το Ποντιακό Ζήτημα δεν αποτελεί μια παρένθεση της ιστορίας που έκλεισε το 1924 αλλά είναι ένα Ζήτημα που αιωρείται στις μέρες μας γιατί το περιεχόμενό του το συγκροτεί μια ζώσα ιδεολογία: η Ποντιοσύνη.
Συνοπτικά θα έλεγε κανείς ότι για τους Τούρκους το Ποντιακό Ζήτημα υπήρξε ένα Ζήτημα που γεννήθηκε την πρώτη δεκαετία του περασμένου αιώνα και έκλεισε οριστικά το l924. Ωστόσο οι ίδιοι διαπιστώνουν ότι την τελευταία δεκαετία, το Ζήτημα δεν έχει κλείσει και με τη μορφή της Σύγχρονης Ποντιοσύνης (δικό τους εφεύρημα κι αυτή η λέξη, όπως άλλωστε και ο όρος «Ποντιακό Ζήτημα») επιχειρεί να πετύχει αυτά που δεν κατάφερε την πρώτη περίοδο. Πρώτα διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, ύστερα αποζημιώσεις και μετά εδάφη.
Θεόδωρος Παυλίδης
Δικηγόρος -Ερευνητής της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου