Ντο δίγω σε, ναι κόρασον..

-Ντό δίγω σε, ναι κόρασον, κι ας μένω ένα βράδον.

-Εμέν ρουχίτσι ποίσο με, κανείς ντο ’κ’ έχ’ σον κόσμον.

Σ’ ωμίτσια βάλεν τους αητούς, σα τέκια περιστέρια,

σα μανικοκρεμάγματα τη παραδείσ’ πουλόπα.

Φέρ’ ασήν Πόλην μάστοραν και δέκα μαθητάδες.

Σα πέντε μήνας έκοψαν, σ’ εννέα καλοθέκαν,

σον χρόνον τον απλέρωτον, το ρούχον επλερώθεν.

Είχεν σ’ ωμίτσια τους αητούς, σα τέκια περιστέρια,

σα μανικοκρεμάγματα τη παραδείσ’ πουλόπα.

-Άνοιξον, κόρη, ανοιξον, το ρούχον επλερώθεν.

Εβγαίν’ κι ατόναν απαντά κι άπ’ εξ’ απέσ’ επαίρεν.

Στρώνει, καλοκαθίζει άτον  ανέρια τουτουγιάδες,

φέρει και τραπεζώνει άτον και τη πουλί’ το γάλαν,

κομπών’ κι αποκοιμίζει άτον, σο μέρωμαν εβγάλει.

-Για σκού, γέλως, για σκού πομπή, για σκού περγελαξία,

ατώρα  κουντούν τα μωρά, ντο κείνταν σα κουνία,

ατώρα κουντούν τα πουλία, ντο κείνταν σα φωλέας

κι εσύ γέλως κι εσύ πομπή, ακόμαν πως κοιμάσαι;

-Για δος με, κόρ’, το ρούχο μου, γι’ ας μένω άλλ’ έναν βράδον.

-Φέρον Γατήν, φέρον Μουφτήν, φέρον Δικαίαν Κρίσην.

Αν κρίν’ ο Κριτής άδικα, θα μέν’τς άλλ’ έναν βράδον

κι αν κρίν’ ο Κριτής δίκαια, θ’ εφτάς με άλλ’ εναν ρούχον.

★★★

ωμίτσια = ώμους,

τέκια = άκρες ενδύματος,

ανέρια = αυτά που δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου, εντελώς καινούργια,

τουτουγιάδες = άνθη της εξοχής,

μέρωμαν = ξημέρωμα,

πομπή = ανάξιε, ανάξια,

περγελαξία = περίγελως, περιγέλασμα,

Γατήν = δικαστήν,

Μουφτήν = ερμηνευτή νόμων.

Τι να σου τάξω, κοπελιά...

-Τι να σου τάξω, κοπελιά, να μείνω ένα βράδυ.

-Πανάκριβο και πλουμιστό φουστάνι να μου φέρεις.

Στους ώμους βάλε τους αετούς, στις άκρες περιστέρια

και στις μανικοκρεμασιές πουλάκια παραδείσου.

Φέρνει απ’ την Πόλη μάστορα και δέκα μαθητάδες.

Και πέντε μήνες κόβανε κι εννιά το συνταιριάζαν

και τέλειωσε το ράψιμο του ρούχου σ’ ένα χρόνο.

Στους ώμους είχε τους αετούς, στις άκρες περιστέρια

και στις μανικοκρεμασιές πουλάκια παραδείσου.

-Άνοιξε, κόρη, άνοιξε, σούφερα το φουστάνι.

Και βγαίνει και τον συναντά και μέσα τόνε φέρνει.

Και τον καθίζει σε σκαμνί, το στολισμένο μ’ άνθη

και βάζει στο τραπέζι του και του πουλιού το γάλα

κι αποκοιμιέμαι ως το πρωί με το ξεγέλασμά της.

-Για σήκω, περιγέλασμα, σήκω ρεζιλεμένε,

τώρα ξυπνάνε τα μωρά, στις κούνιες που κοιμούνται

και τα πουλιά σηκώνονται απ’ τις φωλιές τους μέσα,

έγινες περιγέλασμα κι ακόμα εσύ κοιμάσαι;

-Το ρούχο, κόρη, δώσε μου, αλλιώς θα μείνω πάλι.

-Φέρε όποιον θέλεις, δικαστή, φέρε Δικαία Κρίση.

Αν κρίνει ’κείνος άδικα, θα μείνεις κι άλλο βράδυ

κι αν κρίνει ’κείνος δίκαια, μου φέρνεις κι άλλο ρούχο!..

Σημ. Θυμίζει την ερωτική περιπέτεια του τραγουδιού «Έταιρον κι η Λυγερή».