ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ: Βλάψιμον.

 Μερικοί είτε από δειλία, είτε από μεγάλη αγάπη προς κάποιο πρόσωπο, όταν ξαφνικά το έβλεπαν να ψυχομαχεί ή να πεθαίνει, δοκίμαζαν τόση θλίψη, ώστε από τη στιγμή εκείνη καταλαμβάνονταν από μαρασμό δυνατό. Αισθάνονταν εξάντληση σωματική, ανορεξία, επιθυμία να πλαγιάζουν, πονοκέφαλο, αποστροφή στους ανθρώπους και τέτοια απελπισία, ώστε να περιμένουν το θάνατο.

Αν και ποθούσαν και φρόντιζαν με αγωνία να απομακρύνουν από τη σκέψη τους την εικόνα του πεθαμένου, μολαταύτα η εικόνα του διαρκώς ήταν μπροστά τους.

Και όταν μεν καταλάβαιναν, γιατί το έπαθαν, έπαιρναν τα κατάλληλα μέτρα και γλίτωναν,    κάποτε όμως πάθαιναν χωρίς να το καταλάβουν από ξένους νεκρούς, οπότε υπέφεραν  πολύ ωσότου να οδηγηθούν στον τάφο.

Καρακαπάν

Για θεραπεία: 

1) Τον επεκάπνιζαν με σάβανο που έπαιρναν από το νεκρό, λέγοντας, καθώς και σε όλες τις παρακάτω θεραπείες: Τό διατρικό 'σ άτο να εν.

2) Κάποιος (προτιμότερο πρωτότοκος) έπαιρνε, χωρίς να τον δει κανείς, νερό από επτά βρύσες, το τοποθετούσαν επάνω στο μνήμα φρεσκοθαμμένου τρεις νύχτες (σ’ αγιάζ) και μ’ αυτό τον έλουζαν πάνω στο κατώφλι πρωί πριν να κιλαϊδούν τα πουλία.

3) Πήγαιναν τον άρρωστο στο μνήμα πεθαμένου (προτιμότερο φρεσκοθαμμένου), όπου τον κυλούσαν τρεις φορές λέγοντας: Έπαρ το τιάρτι 'μ και δό μα το τερμάνι 'μ.

4)Έπαιρναν βέργα μασούρας ίση με το ανάστημα του άρρωστου, την έσχιζαν σε δύο, περνούσαν άπ’ ανάμεσά τον άρρωστο, κατόπι τα ένωναν, τα σαβάνωναν (τα τύλιγαν με πανί) και τα έθαφταν στο μνήμα φρεσκοθαμμένου.

5) Κρεμούσαν σε θάμνους κοντά στα ιερά ή στα μεταλλικά νερά ένα κουρέλι από  τα ρούχα τους.

6) Αν αυτά τα θεραπευτικά μέσα δεν ωφελούσαν, πήγαιναν στους Τούρκους ιερωμένους που τους έκαμναν νουσχάδας· έγραφαν κάτι γράμματα σε χαρτί που έπρεπε να πλύνουν μέσα σε νερό που έπιναν.

Στάθης  Αθανασιάδης (Γεροστάθης)

Εκπαιδευτικός- Λαογράφος