Δίστιχα για τα γηρατειά

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα κι έσπρυναν τα μαλλία μ’,

συντρομάζνε τα γόνατα μ’, βαρύν εν η καρδία μ’.

Η καρδία μ’ εν γεραλίν, η ψή μ’ φαρμακωμένον

και η ζωή μ’ αποτενεύ άσ’ όλια τελεμένον.

Πως ’κί τσοκεύνε τα ραχιά, όντες αναστενάζω,

η νέτε ’κί πουλιέται, να στείλω κι αγοράζω.

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα, σα δέντρα επεκούμ’σα,

ατά πα ελυπέθανε, τα φύλλα τουν ερρούξαν.

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα κι έσπρυνεν το κιφάλι μ’,

κανείς εμέν ’κι λογαριάζ’, εχάθεν τ’ εχτιπάρι μ’.

Που αποθάν’ ’κι κλώσκεται, ο γέρον ’κι νεούται,

που τρώει και πίν’ και χαίρεται, καμίαν ’κι κομπούται.

Ο γέρον ενεστέναξεν, είπεν, ν’ αηλί εμένα,

ο κόσμος ο παντέμορφον εδέβεν απ’ εμένα.

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, πάντα χλωροφοράτε,

διαβαίνε χρόνια και καιρούς, καμίαν ’κι γεράτε.

Εγένουμν' εκατόν χρονών, ρούζω κι άλλο 'κι σκούμαι

και ντο πολλά εσκέμινα, άλλο 'κι' αγαπισκούμαι.