Το καλοκαίρι, του 1920, μια ομάδα με αρχηγό τον Δαμιανό Τσιρίπ συνάντησε στο βουνό Ζύγανα τον ίδιο τον διοικητή της χωροφυλακής του Ερζερούμ, που ταξίδευε με τη γυναίκα του, μέσα σε αυτοκίνητο. Πρότειναν τα όπλα τους και σταμάτησαν το αυτοκίνητο. Κατακίτρινος έγινε ο διοικητής μόλις τους αντίκρισε, εκείνοι, όμως, του είπαν:
 |
| Ζύαινα ή Ζύγανα |
-Μη φοβάσαι, εφέντη, για σένα
δεν ακούστηκε τίποτα κακό. Όσους δεν μας βλάφτουν δεν τους πειράζουμε.
Του πήραν μόνο λίγο ρουχισμό,
προσθέτοντας: «Αυτά τα έχουμε ανάγκη γιατί βλέπεις σε τι χάλι μας κατάντησε
η Τουρκιά, επειδή πολεμάμε μόνο και μόνο για τη ζωή μας και για την τιμή μας.
Άντε τώρα πάρε τη χανούμισσά σου και πήγαινε στο καλό σου».
Απορημένος έμεινε ο Τούρκος
διοικητής και δεν έπαψε να μιλά επί πολύ καιρό για τη γενναιοψυχία των
Σανταίων ανταρτών.
Κι' όμως, παρά την
"τέτοια" κατάστασή τους, οι Έλληνες αντάρτες φερόντουσαν ιπποτικά σε
Τούρκους που δεν τους είχαν πειράξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου