Η λίμνη του Αγίου Παύλου

Γεώργιος  Βαφειάδης

Διαβαίνοντες από το Μετσήτ’ και άλλα παρχάρια της Κρώμνης, τα οποία ενέμοντο καταχρηστικώς Τούρκοι, φθάνομεν στη Λίμνη του Αγίου Παύλου στους πρόποδας του ομώνυμου βουνού (ύψος της κορυφής 3.000 μ.). Η απόστασις από την Κρώμνην έως τ’ Άεν Παύλε το λιμνήν ήτο περίπου 15 χιλιόμετρα και οι εκδρομείς πήγαιναν ως επί το πλείστον έφιπποι.
Το θέαμα ήτο γραφικότατο όταν άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, στα καταπράσινα χλοερά οροπέδια, σαν σε βελούδινο ταπέτο, με γέλια και τραγούδια, προσπαθούσαν ο ένας να ξεπεράση τον άλλον- εκουστουρλάεβαν τ’ άλογα και εκείνα πα εχλιμίντιζαν ασ’ σην χαράν άτουν.
Και όταν έφθανε η ομάδα με τον κεμεντσετζήν επικεφαλής στην Λίμνη ξεφάντωναν σε γλέντια και φαγοπότια. Μέσα σ’ όλες τις λιχουδιές που παρετίθεντο κατάχαμα στην καταπράσινη χλόη, προέχουσαν θέσιν είχαν τ’ αλυκά τα χαψία και τα θρυσσία, τα τιναχτά τα φασούλα καθ’ ήν στιγμήν εψήνετο το απαραίτητον σισλίκ’ (κρέας στη σούβλα). Το μοναδικό δε πιοτό, το ρακίν (ούζο) ξοδευόταν άφθονο, αλλά κι εξουδετερώνονταν με τον καθαρόν αέρα, το κρύον το νερόν, τη κεμεντζές την λαλίαν και του Σαβέλη ή του Δήμου (ονομαστοί λυράρηδες) τα τραγωδίας.
Η Λίμνη, μαγευτική και γραφική, είχε επιφάνεια 50 περίπου στρεμμάτων, είχε μεγάλο βάθος, το δε νερό πολύ κρύο, ψάρια δεν ζούσαν σ’ αυτήν.
Το θέαμα της Λίμνης, η μετάβασις και επιστροφή, μπορεί να θεωρηθή μια από τις θεματικώτερες και διασκεδαστικώτερες απολαύσεις της εξοχικής ζωής της Κρώμνης.