 |
| Πάνος Καϊσίδης |
Ένας κόσμος ουσιαστικά ξεχασμένος είναι οι Έλληνες της Αυστραλίας. Οι επαφές των μεταναστών της πρώτης γενιάς με τη γενέτειρα Ελλάδα περιορίζονται, συνήθως, σε επισκέψεις για ζητήματα τους στο γενικό προξενείο της μεγάλης πόλης όπου ζουν, σε ένα ταξίδι που θα κάνουν λίγοι από αυτούς στην πατρίδα στα τρία και τέσσερα χρόνια και οι καβγάδες με την Εκκλησία και τους αντιπροσώπους της, που στέλνονται από την Ελλάδα, και ανάμεσα στους Έλληνες, που κάποιοι από την Ελλάδα φρόντισαν να τους μπλέξουν.
Κανένας από την Ελλάδα δεν φρόντισε να τους στείλει - δωρεάν, όχι με πληρωμή, όπως έκαναν μερικοί - κάποια βιβλία για τις βιβλιοθήκες των συλλόγων τους, που περιλαμβάνουν όλο κι όλο δυο τρεις τόμους που τους πούλησαν συγγραφείς από την Ελλάδα. Απευθύνθηκαν πριν από λίγο καιρό στη νομαρχία Θεσσαλονίκης να αναλάβει τη δαπάνη μεταφοράς τόμων της «Ποντιακής Εστίας» και τους απάντησαν περίπου: «Καλά, θα δούμε, τώρα έχουμε οικονομική κρίση, γράψτε μας ποιο είναι το ακριβές ποσό για την αποστολή».
Αυτούς τους πραγματικά Έλληνες, από τους οποίους κάποτε ανακουφιζόταν η ελληνική οικονομία — με τα εμβάσματά τους, δηλαδή τους "άδηλους πόρους" - τους ξέχασαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ... πιο πριν «λόγω της επικείμενης εντάξεώς μας εις την ΕΟΚ» και τώρα, λόγω της «οξείας οικονομικής κρίσης»! Τους θυμούνται και τους εκμεταλλεύονται όσο περισσότερο μπορούν, όταν βρεθούν διακοπές στην πατρίδα.
Πολύ χαρακτηριστικά λέει γι’ αυτό ο μεγαλοεπιχειρηματίας στο Χόμπαρτ της Τασμανίας και μάλλον ο πλουσιότερος άνθρωπος της περιοχής Μανώλης Καλής, καταγόμενος από την Αστυπάλαια: «Εμείς την αγαπάμε την πατρίδα μας και τις διακοπές μας τις κάνουμε εκεί, εκεί ξοδεύουμε τα λεφτά μας. Οι πατριώτες μας, όμως, μας ‘κουρεύουν’ δεόντως!»
Οι απόδημοι δεν ξέχασαν ποτέ την πατρίδα τους. Μολονότι βλέπουν στην τηλεόραση δυο τρία ελληνικά κανάλια, το πρώτο πράγμα που ρωτάνε από τον ελλαδίτη που πατάει το χώμα της Αυστραλίας είναι: «Τι γίνεται εκεί κάτω; Τι είναι αυτά τα μνημόνια;» (Την Ευρώπη τη λένε «κάτω»).
Οι «Αντίποδες» στέκουν καλά στα πόδια τους
Συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τακτικά οι Έλληνες της Αυστραλίας την έκφραση «Στους Αντίποδες», μια αρχαιοελληνική ονομασία για τους ανθρώπους που κατοικούσαν στο νότιο ημισφαίριο και για τους οποίους γνώριζαν ή υπέθεταν μόνον ότι υπάρχουν. Τίποτε άλλο. Τώρα, με όλα τα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς, με γνώσεις για το νότιο ημισφαίριο πάμπολλες, ένα κομμάτι του ελληνισμού, από τα πιο πολύτιμα, σχεδόν δεν αναφέρεται ποτέ στην τηλεόραση που κατέκτησε τα πάντα. Και όμως, οι Έλληνες της Αυστραλίας, οι Έλληνες στους Αντίποδες, στέκουν πολύ καλά στα ελληνικά τους πόδια, παρά τις επικρατούσες εκεί συνθήκες που εννοούν να τους αφομοιώσουν εξ ολοκλήρου, αφού αφομοίωσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της δεύτερης και τρίτης μεταναστευτικής γενιάς.
 |
| Σπύρος Κοροσίδης |
Μια από τις φροντίδες του Σπύρου Κοροσίδη — μόνιμου πλέον προέδρου της Συντονιστικής Επιτροπής των φορέων των Ποντίων της Αυστραλίας για την οργάνωση των εκδηλώσεων μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής — είναι και η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και των ελληνικών (ιδιαιτέρως των ποντιακών) παραδόσεων ανάμεσα στους νέους Έλληνες της Αυστραλίας. Γιαυτό έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους υπευθύνους των ελληνικών σχολείων και ενημερώνεται για τις σπουδές των νεαρών Ελλήνων.
Τα ελάχιστα ελληνικά σχολεία είναι αγγλικά
Υπάρχουν νέοι που πηγαίνουν σε «μικτά» σχολεία, δηλαδή ελληνικά και αγγλικά. Τα ελληνικά, όμως, ως μάθημα γίνεται δυο τρεις φορές την εβδομάδα. Είναι όπως ήταν κάποτε στα γυμνάσια της Ελλάδας το μάθημα των λατινικών, που δεν του έδινε σημασία κανείς.
Παρά το γεγονός αυτό, στην Αυστραλία υπάρχουν νέοι Έλληνες που μιλάνε ελληνικά και μερικοί, μάλιστα, και ποντιακά. Αυτοί πλαισιώνουν, συνήθως, τους ελληνικούς συλλόγους. Εκείνοι που επιμένουν, ωστόσο, στην ελληνική παράδοση ή ειδικότερα στην ποντιακή, είναι πάντα σχεδόν οι μετανάστες της πρώτης γενιάς, αυτοί που τραγούδησαν στην Ελλάδα ελληνικά, που χόρεψαν, που άκουσαν τους γονείς τους να μιλάνε για την αλησμόνητη πατρίδα. Αυτοί δεν ξεχνάνε.
Όσες ελληνικές οικογένειες κλείστηκαν στα σπίτια τους, που απέχουν συνήθως πολλά χιλιόμετρα από το κέντρο και από άλλα ελληνικά σπίτια, είχαν πολλά προβλήματα, που έφταναν μέχρι τον χωρισμό. «Όσοι ανακατεύτηκαν με τα κοινά», λέει ο Χάρης Προδρομίδης, στη Μελβούρνη, «αυτοί έζησαν σχετικά ανέφελη ζωή». Και ο Προδρομίδης ανακατεύτηκε και συνεχίζει, να ανακατεύεται στα κοινά, μαζί με τον ανεψιό του, γιο της αδελφής του Καλλιόπης, τον Τάσο Δημητρίου, τον νέο αυτόν άνθρωπο που αρχίζει τους αγώνες του για την ελληνική — ποντιακή παράδοση, από το σπίτι του, εμπνέοντας στα τρία παιδιά του την αγάπη του για την πατρίδα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τάσου Τσεπραϊλίδη, του βιομήχανου της Μελβούρνης (μάλλινα εσώρουχα «Κτενά», που εξάγονται σε όλο τον κόσμο), ο οποίος βρίσκει καιρό — παλαιότερα πιο έντονα - να δείχνει το ενδιαφέρον του για τους συλλόγους των Ποντίων και για όσα αφορούν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
 |
| Μαθητές και μαθήτριες του ελληνικού σχολείου "Άγιοι Ανάργυροι" στο Όκλι της Μελβούρνης |
Και άλλοι αρκετοί στο πατριωτικό μετερίζι
Δεν είναι, βέβαια, πάρα πολλοί αυτοί που στέκονται ακοίμητοι φρουροί της ελληνικής παράδοσης στη μακρινή Αυστραλία, είναι, όμως, δυναμικοί και αποφασισμένοι να συνεχίσουν τους αγώνες τους.
Ανάμεσά τους ο συγγραφέας και πολιτιστικός παράγοντας της ομογένειας Κυριάκος Αμανατίδης (Μελβούρνη), η βραβευμένη από τη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας ποιήτρια Ντίνα Αμανατίδου (Μελβούρνη), οι δημοσιογράφοι Γιώργος Κοβρίδης (Μελβούρνη), Γιάννης Θεοδωρίδης (είναι και δικηγόρος στο Σίδνεϊ), ο τραπεζικός Κώστας Ευθυμιάδης (Σίδνεϊ), ο ηλεκτρονικός Κώστας Καζαντζίδης (Σίδνεϊ), ο συνταξιούχος Παρασκευάς Τοτονίδης (Χόμπαρτ Τασμανίας), ο επίσης συνταξιούχος Παρασκευάς Φιλιππίδης (Μελβούρνη), η Ερμιόνη Πουταχίδου — Τασιοπούλου (Μελβούρνη), ο καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης (Μελβούρνη), η Ρόμα Σιάχο (Μελβούρνη), ο Δημήτρης Κουκλίδης (Σίδνεϊ) κ. ά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου