Η ζωή τότε, στην περιοχή Διοικητηρίου.

Η οδός Αγίου Δημητρίου, μεγάλος ευθύς δρόμος, ξεκινούσε από τη διασταύρωση με την οδό Λαγκαδά, στην  περιοχή των Δώδεκα Αποστόλων, όπου βρισκόταν και η ομώνυμη μικρή εκκλησία. Από την άλλη πλευρά της οδού Λαγκαδά ξεκινούσε η περιοχή της Ραμόνας (Ξηροκρήνη).

Η Αγίου Δημητρίου, όπως ήταν πριν από την διάνοιξη της.

Η Αγίου Δημητρίου, πολύ στενότερη παλιά, αργότερα διαπλατύνθηκε, ήταν και τότε κεντρική αρτηρία, ακολουθούσε την ίδια με τώρα διαδρομή μέχρι το Καυτατζόγλειο στάδιο. Όσο πλησίαζε προς την πλατεία Διοικητηρίου, αποκτούσε περισσότερο αστικό χαρακτήρα. Λιγόστευαν τα χαμηλά σπίτια, περίσσευαν οι πολυκατοικίες, γίνονταν φανερά τα γνωρίσματα μιας κάπως ανώτερης τάξης. Προσανατολισμό προς την πλατεία Διοικητηρίου και, γενικότερα, προς το κέντρο είχαν οι οικογένειες που έμεναν «εντεύθεν» της οδού Παπαζώλη, «εκείθεν» είχαν στραμμένα τα μάτια πιο πολύ στην περιοχή των Δώδεκα Αποστόλων, στο Βαρδάρι, στην Ξηροκρήνη.
Κυρίαρχα κτίσματα στο τμήμα αυτό της Αγίου Δημηοτρίου, το κτίριο και οι υπαίθριες εγκαταστάσεις της ΔΕΗ, κι απέναντι τα δύο μεγάλα καπνεργοστάσια, ανενεργά στη συνέχεια. Το ένα, μάλιστα, παραμένει ερειπωμένο, από ό,τι ξέρω, λόγω εμπλοκής για την ανοικοδόμησή του στις υπηρεσίες προστασίας διατηρητέων κτιρίων. Στη θέση του άλλου, εδώ και χρόνια, δεσπόζει μια μεγάλη σύγχρονη πολυκατοικία.
Δίπλα από τις εγκαταταστάσεις της ΔΕΗ, με πρόσωπο στην Αγίου Δημητρίου, αλλά με είσοδο κι από την πλατεία Χορ Χορ, εκεί που κατέληγε η οδός Στρατηγού Δουμπιώτη, ήταν η Λαχαναγορά, ένα μεγάλο αίθριο, στεγασμένο περιμετρικά, και γύρω γύρω μανάβικα, με πάγκους και κοφίνια γεμάτα από κάθε είδους φρέσκα λαχανικά. Χοντρική και λιανική η πώληση. Πρωί, πριν ξημερώσει, έπαιρναν την πραμάτεια τους οι μανάβηδες για τα μαγαζιά τους και αργότερα, από τα περισσέματα, οι νοικοκυρές για τις προμήθειες του σπιτιού.
Από τις τρεις εισόδους, τις δύο κεντρικές, πάνω και κάτω, και μια μικρή, που είχε στο πλάι, στο στενό της οδού Φιλώτα, έμπαιναν καρότσες, κάρα, μικρά φορτηγάκια, για να φορτώσουν τα μαναβικά προς μεταπώληση. Κάποιοι πλανόδιοι μανάβηδες «πάρκαραν» τα ζωντανά τους, συνήθως γέρικα μουλάρια ή γαϊδουράκια, δένοντας τα στα δέντρα των πεζοδρομίων και του στενού, μέχρι να διαπραγματευτούν με τον έμπορο τι και πόσο θα το αγοράσουν και, στη συνέχεια, να φορτώσουν το υποζύγιο, με τα κοφίνια δεξιά και αριστερά του.

Παλαιά  Λαχαναγορά

Ελεύθερο το πάρκινγκ για τα ζώα, ελεύθερα έκαναν κι αυτά την (όποια) ανάγκη τους, θέλοντας να ξαλαφρώσουν, μια και γνώριζαν τι ζόρι τους περίμενε, κατόπιν, στις ανηφόρες και στα σοκάκια της Βάρνας, του Πράσινου Μύλου και της Ανω Πόλης. Βέβαια, τα παράγωγα αυτής της ελευθερίας τους δέσποζαν φαρδιά πλατιά καταμεσίς των δρόμων και των πεζοδρομίων για αρκετές ημέρες, χώρια που ανανεώνονταν και καθημερινά. Η οσμή τους, κάθε φορά που περνάω από εκεί, θαρρώ πως μέχρι και σήμερα πλανιέται στον αέρα.
Η Λαχαναγορά έκλεισε γύρω στο 1970. Παραμένει το κουφάρι της, κλεισμένες οι είσοδοι με λαμαρίνες και άλλα άχρηστα οικοδομικά υλικά, ελάχιστα μαγαζιά, σε κάποια σημεία, περιμετρικά, όχι, πάντως, μανάβικα, με φανερό τον πρόχειρο εξωραϊσμό των εξωτερικών τους όψεων.
Ένα καθαριστήριο ρούχων, ένα ανθοπωλείο, ένα γραφείο αγορών και ανταλλαγών μεταχειρισμένων αυτοκινήτων στην πλευρά της πλατείας Ν. Μουσχουντή (νεότερη ονομασία της Χορ Χορ), ένα παλιό ηλεκτρολογείο αυτοκινήτων, η αποθήκη ενός υδραυλικού στον πλαϊνό δρόμο (Γυμνασιάρχη Μπουντώνα). Η είσοδος της Λαχαναγοράς, επί της Αγίου Δη μητριού, παραμένει ανοιχτή. Με πινακίδες στη σιδερένια καγκελωτή πόρτα προειδοποιεί: «Μέσα στην παλιά Λαχαναγορά πωλούνται καυσόξυλα, ξύλα για τζάκια και ξυλοκάρβουνα». Ακόμη, στα ενδότερα, στα σωθικά της Λαχαναγοράς, υπάρχει ένα συνεργείο αυτοκινήτων και ένα συνεργείο καθαρισμού ταπετσαριών αυτοκινήτων. Τίποτε άλλο. Μόνον παλιά λαμαρινένια ρολά, μερικά ανοιχτά, με γκρεμισμένους τους σοβάδες και τα εσωτερικά χωρίσματα, καθώς και υπολείμματα πάγκων.

Γιώργος Χαρ.  Λυσαρίδης
Μαθηματικός

Απόσπασμα από το βιβλίο "Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα"