"γίναμε Έλληνες σαν εκείνους της Αλβανίας" *

Από το βιβλίο του Μάξιμου Σιβετίδη «Η Μάχη της Κρήτης συνεχίζεται», δημοσιεύουμε ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα, για να γευτούν  οι αναγνώστες  την ομορφιά της γραφής του Πόντιου συγγραφέα.

Μάξιμος Σιβετίδης

Οι δρόμοι των Χανίων είχαν οργωθεί από τις βόμβες και καταπλακωθεί από τα χαλάσματα. Οι πυρκαγιές ολο­κλήρωναν την καταστροφή και όλα μεταβλήθηκαν σε καπνίζοντα ερείπια. Εγώ αυτό έβλεπα, τα καπνίζοντα ερείπια. Το μοναδικό σώο κτίριο ήταν το γηροκομείο με τους Ιταλούς αιχμαλώτους, ως δυο χιλιόμετρα από τα Χανιά. Επίσης, δεν είχε θιχτεί από τους βομβαρδισμούς ο Μπασταμπάς. Φαίνε­ται πως είμαστε καλά καμουφλαρισμένοι για τα αεροπλάνα. Ήταν, επιπλέον, καθαρό ότι ο εχθρός δεν είχε εδώ πληρο­φοριοδότες. Μπράβο στους Κρητικούς! Φίλους εδώ ο εχθρός δεν έχει κι αν έχει, είναι κρυμμενοι και ακίνδυνοι τουλάχι­στον για την ώρα. Γεγονός, όμως, ήταν ότι οι βομβαρδισμοί και εύστοχοι ήταν και καταστροφικοί. Αυτή η επαφή μας με τα αεροπλάνα έλεγε ότι οι Γερμανοί δεν παίζουν.

Με τους βομβαρδισμούς κατέστρεψαν την πόλη και ασφα­λώς θα υπολόγιζαν ότι καταράκωσαν και το ηθικό της. Την Τρίτη 20 Μαΐου 1941, μετά το μεσημέρι, άρχισαν την επίθε­ση. Έκαναν την τελευταία ανίχνευση, με τα αεροπλάνα από πολύ χαμηλά και ξαφνικά σε λίγο ένα μεγάλος σχηματισμός «Γιούγκερς», που μόνον με τον τρομερό του θόρυβο σε κα­θήλωνε, άφησε εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές, που σαν έντομα έβγαιναν από τη φωλιά τους το ένα πίσω από το άλλο.

Σε λίγο ο ουρανός μαύρισε. Τα αλεξίπτωτα έπεφταν πάνω από τον καταυλισμό μας. Καθώς είδα τον ουρανό σκο­τεινιασμένο πάνω από το κεφάλι μου, βρέθηκα σε περίερ­γη κατάσταση. Νόμισα πως ήμουν μόνος μου και ότι αυτά τα τρομερά έντομα έρχονται όλα καταπάνω μου, για να με πνίξουν. Έπρεπε να βιαστώ να τα χτυπήσω, να προλάβω. Μου φαινόταν ότι όλο το ζήτημα ήταν να προλάβω. Όλο το ζήτημα ήταν ποιος θα προλάβει, εγώ ή ο εχθρός. Άρχισα να πυροβολώ από ψηλά και, όσο πλησίαζαν στη γη, έριχνα πιο γρήγορα, αλλά δεν προλάβαινα ούτε είχα και αρκετές σφαί­ρες. Αυτό το τελευταίο μου συγκρατούσε το χέρι και προ­σπαθούσα να σκοπεύω καλύτερα. Δίπλα μου, το ίδιο έκαναν όλοι. Εγώ, όμως, δεν ήξερα τι έκαναν οι άλλοι, ήμουν απορροφημένος με τους αλεξιπτωτιστές και δεν έβλεπα τίποτε.

Τσούρμο οι εναέριοι επισκέπτες κι εγώ μόνος. Τώρα η τύχη μου κρεμόταν από τους άλλους, που δεν μπορούσε πια να τους επηρεάσω. Δεν πρόλαβα, όμως, να το καλοσκεφτώ και συνήλθα. Οι αλεξιπτωτιστές έπεφταν νεκροί, ελάχιστοι έφταναν ζωντανοί στη γη και ακόμη πιο λίγοι προλάβαιναν να ρίξουν κανέναν πυροβολισμό. Έτσι τα νόμιζα. Και τη στιγμή αυτή νόμιζα πως ξαφνικά το μπόι μου ανέβηκε πολ­λά μέτρα, γιγάντωσα. Έβλεπα γύρω μου ότι όλοι έκαναν την ίδια προσπάθεια.

Φυσικά τα πράγματα, όπως τα είδα και τα κατάλαβα έπειτα, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αρκετοί αλεξιπτωτιστές γα­ντζώθηκαν στη γη και πολεμούσαν σαν λυσσασμένοι. Μπρο­στά μου, στα δέκα μέτρα, έπεσαν μια τούφα αλεξίπτωτα. Οι αλεξιπτωτιστές έκαναν κύκλο και άρχισαν να πυροβολούν κυκλικά σαν οχυρό. Χωρίς να χάσω ούτε στιγμή, ρίχτηκα με την ξιφολόγχη. Την ίδια δουλειά έκαναν και άλλοι συνάδελ­φοί μου σαν να είμασταν συνεννοημένοι. Και τι συνεννόηση χρειαζόταν, αφού όλοι είμασταν χωρίς σφαίρες!

Η εξόρμηση πέτυχε. Εμείς είμασταν όλοι ξαναμμένοι από τη μάχη, μα πιο πολύ από την επιτυχία. Τα αεροπλά­να, όμως, έριχναν συνέχεια. Σε εκείνο το μέρος έριξαν ως χίλιους αλεξιπτωτιστές, Στη γη, ωστόσο, οι περισσότεροι έφτασαν σκοτωμένοι, γιαυτό δεν χρειάστηκε να χρησιμοποι­ηθεί και πολύ η λόγχη. Εκείνα που μας έλεγαν οι θεωρίες ξεπεράστηκαν. Στις θεωρίες προβλεπόταν ότι οι αλεξιπτω­τιστές θα φτάσουν στη γη και υπογράμμιζαν πάντα και πολύ επίμονα στην ανάγκη του επίγειου αγώνα, που τώρα δεν χρειάστηκε και πολύ.

Μπορεί και οι άλλοι να πέρασαν αυτήν την κρίσιμη στιγμή κατά τον ίδιο τρόπο. Είχαμε την ίδια κατάσταση και τα ίδια αποτελέσματα και αυτή ήταν μια πολύ σίγουρη ένδειξη. Από τη μια στιγμή στην άλλη κάναμε όλοι το άλμα και περάσαμε στην ποιότητα του κανονικού πολεμιστή, γίναμε Έλληνες σαν εκείνους της Αλβανίας, είπε κάποιος. 
Περιμέναμε και άλλο κύμα αλεξιπτωτιστών ..


* του πολέμου στην Αλβανία