Μετά από 95 χρόνια από την καταστροφή και τον αναγκαστικό ξεριζωμό τους από τα μέρη όπου γεννήθηκαν οι γονείς και είναι θαμμένοι οι πρόγονοί τους, οι Πόντιοι και οι άλλοι προσφυγικής καταγωγής Έλληνες, συνεχίζουν να εκφράζονται με τον χορό και το τραγούδι και να μην πολυσκέφτονται όσα οι δικοί τους έπαθαν και όσα και οι ίδιοι πέρασαν μέσα στις ζοφερές καταστάσεις, που ακολούθησαν την προσφυγιά και την εγκατάσταση στην Ελλάδα. Πιθανόν να θέλουν επιτέλους να ησυχάσουν, όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους μετά από κάποιες πολύ έντονες καταστάσεις που πέρασαν. Oι άνθρωποι, δηλαδή, που είχαν κατά έναν τρόπο εξοικειωθεί με τον θάνατο, τη βία, την τρομοκρατία, την ανέχεια και τον μεγάλο πόνο ενός πολέμου και όσων τον ακολούθησαν, σταματούν να σκέφτονται, προφανώς γιατί κάθε τέτοια σκέψη συνεχίζει να τους πληγώνει.
Δικαιολογημένα, επομένως, θα μπορούσε να δεχθεί κανείς τη ροπή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής προς τον χορό και το τραγούδι, αλλά μόνον για μια ή το πολύ δύο δεκαετίες μετά τον εφιάλτη που έζησαν.
Η επιμονή τους στη διασκέδαση, ενενήντα πέντε χρόνια μετά, με την αποπομπή κάθε σκέψης πάνω σε αυτά που πέρασαν, γιατί έγιναν, ποιος ευθύνεται για τις τραγικές στιγμές που έζησαν, ποιες ήταν οι συνέπειες που βίωσαν τα ενενήντα πέντε αυτά χρόνια, ποιοι θα μπορούσαν να επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα, εφόσον παραμένουν ατιμώρητοι, ποιοι τους στηρίζουν και πολλά άλλα τέτοια, δείχνουν ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο.
Σε λάθος δρόμο βρίσκονται γιατί δεν κατάλαβαν οι περισσότεροι ότι οι μικροπολιτικές συζητήσεις πάνω σε βασικά θέματα, όπως είναι ο πολιτισμός, βλάπτουν όλους και δεν ωφελούν κανέναν.
Εκείνο που έχει σημασία είναι η θέση. Η αντίθεση είναι το ευκολότερο πράγμα για όσους έχουν μέσα τους τσαγανό. Πόσοι, όμως, διαθέτουν και τον ανάλογο τσαγανό για να εκφράσουν τη θέση τους με σοβαρά επιχειρήματα και όχι με εκείνα τα «εγώ είπα», «εγώ το επαναλαμβάνω» και άλλα τέτοια, που δημοσιεύονται, μάλιστα και σε έντυπα, φέρνοντας πολλά χρόνια πίσω τη σκέψη, στην εποχή του «εμείς οι Πόντιοι έχουμε τη λαογραφία».
Δεν το πήραν είδηση κάποιοι ότι οι εποχές άλλαξαν και δεν μπορεί να αγνοεί κανείς τις σημαντικές πτυχές της ιστορίας, του πολιτισμού και της λαογραφίας του ποντιακού ελληνισμού, που παραμένουν άγνωστες και δεν είναι μόνον «πόσα χορευτικά θα εμφανιστούν;» ή «ποιος θα παίξει λύρα;»
Πρέπει, οπωσδήποτε, να αρχίσουν να σκέφτονται όλοι οι Πόντιοι. Παραδείγματα ανθρώπων που μιλάνε και γράφουν διαρκώς με γνώσεις και επιχειρήματα, υπάρχουν αρκετά μέσα στον ποντιακό χώρο. Δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ τα ονόματά τους, γιατί είναι γνωστά.
Πόσοι δεν παρεξήγησαν την παρουσία τους ή πόσοι κατάλαβαν τον λόγο τους και σκέφτηκαν;
Δικαιολογημένα, επομένως, θα μπορούσε να δεχθεί κανείς τη ροπή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής προς τον χορό και το τραγούδι, αλλά μόνον για μια ή το πολύ δύο δεκαετίες μετά τον εφιάλτη που έζησαν.
Η επιμονή τους στη διασκέδαση, ενενήντα πέντε χρόνια μετά, με την αποπομπή κάθε σκέψης πάνω σε αυτά που πέρασαν, γιατί έγιναν, ποιος ευθύνεται για τις τραγικές στιγμές που έζησαν, ποιες ήταν οι συνέπειες που βίωσαν τα ενενήντα πέντε αυτά χρόνια, ποιοι θα μπορούσαν να επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα, εφόσον παραμένουν ατιμώρητοι, ποιοι τους στηρίζουν και πολλά άλλα τέτοια, δείχνουν ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο.
Σε λάθος δρόμο βρίσκονται γιατί δεν κατάλαβαν οι περισσότεροι ότι οι μικροπολιτικές συζητήσεις πάνω σε βασικά θέματα, όπως είναι ο πολιτισμός, βλάπτουν όλους και δεν ωφελούν κανέναν.
Εκείνο που έχει σημασία είναι η θέση. Η αντίθεση είναι το ευκολότερο πράγμα για όσους έχουν μέσα τους τσαγανό. Πόσοι, όμως, διαθέτουν και τον ανάλογο τσαγανό για να εκφράσουν τη θέση τους με σοβαρά επιχειρήματα και όχι με εκείνα τα «εγώ είπα», «εγώ το επαναλαμβάνω» και άλλα τέτοια, που δημοσιεύονται, μάλιστα και σε έντυπα, φέρνοντας πολλά χρόνια πίσω τη σκέψη, στην εποχή του «εμείς οι Πόντιοι έχουμε τη λαογραφία».
Δεν το πήραν είδηση κάποιοι ότι οι εποχές άλλαξαν και δεν μπορεί να αγνοεί κανείς τις σημαντικές πτυχές της ιστορίας, του πολιτισμού και της λαογραφίας του ποντιακού ελληνισμού, που παραμένουν άγνωστες και δεν είναι μόνον «πόσα χορευτικά θα εμφανιστούν;» ή «ποιος θα παίξει λύρα;»
 |
| Αϊβαλί |
Πρέπει, οπωσδήποτε, να αρχίσουν να σκέφτονται όλοι οι Πόντιοι. Παραδείγματα ανθρώπων που μιλάνε και γράφουν διαρκώς με γνώσεις και επιχειρήματα, υπάρχουν αρκετά μέσα στον ποντιακό χώρο. Δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ τα ονόματά τους, γιατί είναι γνωστά.
Πόσοι δεν παρεξήγησαν την παρουσία τους ή πόσοι κατάλαβαν τον λόγο τους και σκέφτηκαν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου