Μη βιαστείτε να με κατατάξετε ηλικιακά στην εποχή των δεινοσαύρων, αν σας πω ότι πρόλαβα να δω ταινία στην εποχή του βωβού κινηματογράφου. Και αυτό συνέβη στο χωριό μου, τον Καταχά, λίγο πριν από την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Τον καιρό εκείνο, η συγκοινωνιακή σύνδεση με τις γειτονικές πόλεις δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή και η μετάβαση σε αυτές δεν ήταν καθόλου εύκολη. Έτσι, πολλά αγαθά της επιστήμης και τεχνολογίας ήταν αποκλειστικό προνόμιο των κατοίκων των πόλεων. Αυτό εκμεταλλευόμενοι πολλοί επαγγελματίες περιόδευαν στα χωριά, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους ή την τέχνη τους.
Ήμουν μαθητής του δημοτικού όταν μια μέρα μας ανακοίνωσε ο δάσκαλος ότι το βράδυ θα βλέπαμε μια ταινία στον κινητό κινηματογράφο, που ... μας έκανε την τιμή να περάσει από το χωριό μας. Σπάνιο το γεγονός!
Αφού μας εξήγησε ο δάσκαλος χοντρικά τι σήμαινε κινηματογράφος, το ενδιαφέρον μας και η περιέργειά μας για το είδος αυτό του θεάματος έφτασε στα ύψη. Δεν βλέπαμε την ώρα πότε θα αρχίσει η προβολή. Η πρώτη μεγάλη αίθουσα του σχολείου (εκείνου του όμορφου πρώτου σχολικού κτιρίου) ετοιμάστηκε όπως το απαιτούσαν οι ανάγκες της προβολής και εμείς οι πιτσιρίκοι παρακολουθούσαμε τις προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός, που για τα δικά μας μέτρα δεν φάνταζε μικρότερο από ένα υπερθέαμα στο Μουλέν Ρουζ του Παρισιού.
Στη μια πλευρά της αίθουσας στήθηκε η μεγάλη οθόνη, που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα άσπρο διπλοσέντονο και στο κέντρο περίπου εγκαταστάθηκε το «φοβερό» κινηματογραφικό μηχάνημα.
Από νωρίς, οι γονείς μας, που πολλοί από αυτούς έβλεπαν, επίσης, για πρώτη φορά τέτοιο υπερθέαμα, μας οδήγησαν στην είσοδο του σχολείου και έκοψαν τα απαραίτητα εισιτήρια.
Όταν το φως της ημέρας παραχώρησε τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας, η αγωνία μας έφτασε στο κατακόρυφο. Ο τεχνικός, ύστερα από κάποιες δοκιμές της μηχανής του, μας ανακοίνωσε περήφανος ότι η προβολή της ταινίας «Το κυνήγι του θησαυρού» άρχιζε.
Και, ξαφνικά, η οθόνη άστραψε από ένα δυνατό φως και ανθρώπινες μορφές άρχισαν να κινούνται σπασμωδικά πάνω στο πανί, κάποιοι, οπλισμένοι με καραμπίνες να πηδάνε ρεματιές και βράχια, να αντιμετωπίζουν άγρια ζώα της ζούγκλας, να μιλάνε ανοιγοκλείνοντας τα χείλη, χωρίς να ακούγεται λέξη, να πυροβολούν χωρίς τον θόρυβο της εκπυρσοκρότησης, τα λιοντάρια, με ορθάνοιχτο το στόμα, να βρυχώνται, χωρίς να ακού-γεται άχνα, αλλά το θέαμα, κατά τα άλλα εντυπωσιακό. Όσο για τις φωνές ανθρώπων και ζώων, που δεν ακούγαμε, τις υποκαθιστούσαν τα «ααα!, «ωωω! και «ουουου» του φιλοθεάμονος κοινού.
Η προβολή τελείωσε και εμείς αποχωρήσαμε με ψυχική αγαλλίαση και περηφάνια, που είχαμε την τύχη να δούμε το θαύμα αυτό της τεχνολογίας, έστω και στη βουβή έκδοσή του. απόδειξη ότι πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμη μένει στη μνήμη μου.
Αυτής της στερημένης από πολλά πράγματα γενιάς είμαστε πλάσματα εμείς και αυτή τη χτυπητή διαφορά με τη σημερινή γενιά θα θέλαμε να συναισθανθούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ώστε η ευτυχία τους να γίνει αντιληπτή και να μην μεμψιμοιρούν για πράγματα ασήμαντα.
Βασίλης Γρηγοριάδης
Κτηνίατρος-Συγγραφέας
 |
| Καταχάς- Πιερίας |
Ήμουν μαθητής του δημοτικού όταν μια μέρα μας ανακοίνωσε ο δάσκαλος ότι το βράδυ θα βλέπαμε μια ταινία στον κινητό κινηματογράφο, που ... μας έκανε την τιμή να περάσει από το χωριό μας. Σπάνιο το γεγονός!
Αφού μας εξήγησε ο δάσκαλος χοντρικά τι σήμαινε κινηματογράφος, το ενδιαφέρον μας και η περιέργειά μας για το είδος αυτό του θεάματος έφτασε στα ύψη. Δεν βλέπαμε την ώρα πότε θα αρχίσει η προβολή. Η πρώτη μεγάλη αίθουσα του σχολείου (εκείνου του όμορφου πρώτου σχολικού κτιρίου) ετοιμάστηκε όπως το απαιτούσαν οι ανάγκες της προβολής και εμείς οι πιτσιρίκοι παρακολουθούσαμε τις προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός, που για τα δικά μας μέτρα δεν φάνταζε μικρότερο από ένα υπερθέαμα στο Μουλέν Ρουζ του Παρισιού.
Στη μια πλευρά της αίθουσας στήθηκε η μεγάλη οθόνη, που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα άσπρο διπλοσέντονο και στο κέντρο περίπου εγκαταστάθηκε το «φοβερό» κινηματογραφικό μηχάνημα.
Από νωρίς, οι γονείς μας, που πολλοί από αυτούς έβλεπαν, επίσης, για πρώτη φορά τέτοιο υπερθέαμα, μας οδήγησαν στην είσοδο του σχολείου και έκοψαν τα απαραίτητα εισιτήρια.
Όταν το φως της ημέρας παραχώρησε τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας, η αγωνία μας έφτασε στο κατακόρυφο. Ο τεχνικός, ύστερα από κάποιες δοκιμές της μηχανής του, μας ανακοίνωσε περήφανος ότι η προβολή της ταινίας «Το κυνήγι του θησαυρού» άρχιζε.
Και, ξαφνικά, η οθόνη άστραψε από ένα δυνατό φως και ανθρώπινες μορφές άρχισαν να κινούνται σπασμωδικά πάνω στο πανί, κάποιοι, οπλισμένοι με καραμπίνες να πηδάνε ρεματιές και βράχια, να αντιμετωπίζουν άγρια ζώα της ζούγκλας, να μιλάνε ανοιγοκλείνοντας τα χείλη, χωρίς να ακούγεται λέξη, να πυροβολούν χωρίς τον θόρυβο της εκπυρσοκρότησης, τα λιοντάρια, με ορθάνοιχτο το στόμα, να βρυχώνται, χωρίς να ακού-γεται άχνα, αλλά το θέαμα, κατά τα άλλα εντυπωσιακό. Όσο για τις φωνές ανθρώπων και ζώων, που δεν ακούγαμε, τις υποκαθιστούσαν τα «ααα!, «ωωω! και «ουουου» του φιλοθεάμονος κοινού.
Η προβολή τελείωσε και εμείς αποχωρήσαμε με ψυχική αγαλλίαση και περηφάνια, που είχαμε την τύχη να δούμε το θαύμα αυτό της τεχνολογίας, έστω και στη βουβή έκδοσή του. απόδειξη ότι πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμη μένει στη μνήμη μου.
Αυτής της στερημένης από πολλά πράγματα γενιάς είμαστε πλάσματα εμείς και αυτή τη χτυπητή διαφορά με τη σημερινή γενιά θα θέλαμε να συναισθανθούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ώστε η ευτυχία τους να γίνει αντιληπτή και να μην μεμψιμοιρούν για πράγματα ασήμαντα.
Κτηνίατρος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου