Η γενοκτονία ως ιδέα και ως πρακτική είναι – και καλώς το έθιξε επαναφέροντάς το στην επικαιρότητα ο Ποντίφικας – ένα εξαιρετικά επίκαιρο πρόβλημα και στις μέρες μας σε σχέση με εθνότητες που απειλούνται με αφανισμό.
Η καταδίκη της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν αποτελεί μόνο μια συμβολική ενέργεια, μια ιστορική δικαίωση, αλλά και μια αφορμή να αφυπνιστεί η υπνώτουσα παγκόσμια κοινωνία απέναντι σε αυτή την απόλυτη βαρβαρότητα της εκμηδένισης και του αφανισμού ολόκληρων εθνοτήτων, όπως ακριβώς έπραξαν οι Νεότουρκοι το 1915-16 σε βάρος του αρμένικου λαού.
Την πολιτική δε συνέχεια των Νεότουρκων εκφράζουν οι κεμαλιστές, αν σκεφτεί κανείς την πολιτική τους στη σύγχρονη εποχή απέναντι στους Κούρδους (από τότε που οι τελευταίοι απέκτησαν εθνική συνείδηση) αλλά και στη Βόρεια Κύπρο. Έτσι, η παγκόσμια καταδίκη της Τουρκίας όχι μόνο είναι απαραίτητη, αλλά επιβάλλεται, μια και εξακολουθεί να πολιτεύεται αμετανόητη, όποτε έχει τη δυνατότητα, με αυτή την εγκληματική ιδεολογία. Βασική και διαχρονική πολιτική μέριμνα της Τουρκίας είναι να εξαφανίσει από τον χώρο που θεωρεί δικό της κάθε διαφορετική εθνότητα που διεκδικεί το δικαίωμά της ως έθνους.
Το αποτρόπαιο έγκλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων ακολούθησε ένα ακόμα πιο σκληρό και επώδυνο: αυτό της αποσιώπησής του. Γι’ αυτό και σήμερα που σπάει η σιωπή, η Τουρκία αντιδρά σπασμωδικά. Σπάει η τρομακτική σιωπή γύρω από μια φρικαλεότητα την οποία η Τουρκία δεν έχει το ιστορικό και εθνικό σθένος να αντιμετωπίσει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της.
Ακόμα κι όταν ως Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο δεν υπέστη την παραδειγματική τιμωρία που της άξιζε εκ μέρους των νικητών – στο πλευρό των οποίων είχε ταχθεί η Αρμενία, σύμφωνα με την τουρκική άποψη –, αλλά η τότε Κοινωνία των Εθνών και μετέπειτα ΟΗΕ δεν τόλμησε να καταδικάσει ξεκάθαρα αυτό το τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Αρμένιοι και Έλληνες του Πόντου
Τη σφαγή των Αρμενίων ακολούθησε η λεηλασία των σπιτιών τους, των περιουσιών τους, των υπαρχόντων τους με την ανοχή των νικητών συμμάχων, κυρίως των Γάλλων, οι οποίοι συμφώνησαν με την πολιτική της Τουρκίας να λύνει τα προβλήματα των εθνοτήτων στην περιοχή με το σπαθί της.
Έτσι, αυτό που άρχισαν ο Ταλαάτ και ο Εμβέρ το 1915-16, συνέχισε ο Μουσταφά Κεμάλ με μια νέα γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων που κυριαρχούσαν στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας και στον Πόντο. Πάνω από ένα εκατομμύριο εκδιώχθηκαν βίαια από τον τόπο που ζούσαν, πολύ πριν εμφανιστούν οι Τούρκοι στη Μικρά Ασία. Εδώ να προσθέσουμε ότι μαζί με τους Έλληνες της δυτικής Μικράς Ασίας ξεσπιτώθηκαν και οι Αρμένιοι για να σωθούν από τη σφαγή που τους επιφύλασσε ο ανανεωτής της Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ . Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι «με την κατάρρευση του μετώπου και την απασχόληση των Τούρκων με την εκδίωξη και σφαγή των Ελλήνων, οι Άγγλοι, ανενόχλητοι, στέλνουν τον Οκτώβρη του 1922 στρατιωτικά τμήματα αραβικού στρατού της Μεσοποταμίας και καταλαμβάνουν την Μοσούλη. […] Τα πετρέλαια της Μοσούλης ήταν στα χέρια τής αγγλικής αποικιοκρατίας.
H επιχείρηση κόστισε στην Ελλάδα πολύ ακριβά, στην Αγγλία όμως τίποτα. Όχι μόνο έπαιρνε την Μοσούλη, αλλά είχε να εισπράττει από την Ελλάδα για τα έξοδα της μικρασιατικής εκστρατείας, χρέη με τόκους και επιτόκια», όπως γράφει ο Νίκος Ψυρούκης.
Οι Τούρκοι στη Μικρά Ασία
Πάγια τακτική της Τουρκίας είναι να ισχυρίζεται ότι ο χώρος της Μικράς Ασίας είναι δικός της και ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλα έθνη. Κι όμως, οι Τούρκοι είναι οι τελευταίοι που εγκαταστάθηκαν στη Μικρά Ασία. Και παρά το ότι κυριάρχησαν μέσα από σφαγές και διωγμούς, εξακολουθούν να αποτελούν μειοψηφία σε αυτό τον χώρο, που κατοικείται από διάφορες εθνότητες από τα πανάρχαια χρόνια.
Η γενοκτονία των Αρμενίων σ’ έναν χώρο που κατοικούσαν από παλιά δεν έχει να κάνει με προηγούμενες βαρβαρότητες των Τούρκων και υπήρξε συνειδητή πολιτική απόφαση των Νεότουρκων – όπως και η σφαγή των Ελλήνων το 1922.
Από το 1903, από τότε που η Μακεδονία άρχισε να μαστίζεται από τους εθνικούς ανταγωνισμούς των βαλκανικών λαών, οι Νεότουρκοι συνειδητοποίησαν ότι με την εθνική αφύπνιση των διαφόρων γηγενών εθνοτήτων δεν υπήρχε χώρος για δική τους πατρίδα. Ήταν παντού ξένοι. Έτσι, δίχως να αφήσουν να διαφανούν τα πραγματικά τους σχέδια, άρχισαν να επεξεργάζονται τη σφαγή των Αρμενίων και το ξερίζωμα των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Το σχέδιο μάλιστα ήταν ευρύτερο και περιλάμβανε τη Βαλκανική, αλλά περιορίστηκε λόγω του ότι ανατράπηκαν πριν προλάβουν να βάλουν σε εφαρμογή τα σχέδιά τους.
Προς την αναγνώριση
Ως έναρξη της αρμενικής γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν. Οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ανέρχεται από 600.000 έως 800.000 σε αντίθεση με τις δυτικές εκτιμήσεις που συμπίπτουν με αυτές των Αρμενίων και ανεβάζουν τον αριθμό σε 1.500.000 σφαγιασθέντες. Να υπενθυμίσουμε για μια ακόμα φορά ότι η φρικιαστική γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλαδή των Ελλήνων και των Ασσυρίων (Νεστοριανών χριστιανών) και ότι θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου