Νασάν εκείνον που θα πάει!

Νασάν  εκείνον που  επορεί και πάει 'ς σήν Παναΐαν, 

νασάν εκείνον που προφτάν' κι ελέπει άτα αλλομίαν.

Τη Παναΐας το ποτάμ’, τα κατενά νερά 'θε,

αντιβοούν και κατηβαίν  'ν, μοιρολοούν και κλαίγ’νε,

το Μοναστήρ' τη Σουμελάς, χωρίς την Παναΐαν!

Ορμάνια και Θεού πουλιά, ορμόπα και ποτάμα

και τσιτσακόπα πλουμιστά, χορτάρα μυριγμένα, 

συντροφέψ 'τεν το έρημον το  Μέγα Μοναστήρι.

Ελέπ'ς  άτο κι  ανατριχάς, ταράεται ο νους-ι-σ',

πως έχτ'σαν άτο οι Καλοέρ', απέσ' ’ς άγρεν την πέτραν;

Χτισώνα άτο κι  εμοίαζεν,  απ' αθρωπί χτιγμένον.

Ατό  εκείν' που έχτ'σανε, Θεού είχαν την Χάρην,

Ήλεν  επαρεστάθεν  ατ'ς,  ο Φέγγον κι η  Ημέρα

και  τ'  Άεν  Φως  εσκέπασεν, πέραν-περού τον Πόντον.

Τερείς άτο θαμάεσαι, τα γόνατα σ’ τρομάζ'νε

κι ξέρς ’ς σον  Ουρανόν  είσαι, για ουρανοκατήβες

και ρούεις  απάν' 'ς σα γόνατα και τα δακρόπα σ' τρέχ'νε.

Νασάν  εκείνον που θα πάει κι  ελέπει άτο αλλομίαν!

Χαρά σ’ εκείνον που θα πάει!

Χαρά σε κείνον που μπορεί να πάει στην Παναγία,

που θα προλάβει να την δει, φορά ακόμα μία.

Το ποτάμι της Παναγιάς, τα καθάρια νερά του, 

κατεβαίνουν βουΐζοντας, μοιρολογούν και κλαίνε,

 το Μοναστήρι Σουμελά, χωρίς την Παναγία!

Δάση, πουλάκια του Θεού, ρυάκια και ποτάμια

 και λουλουδάκια πλουμιστά, χορτάρια ευωδιασμένα,

 παρασταθείτε το έρημο το Μέγα Μοναστήρι.

 Ανατριχιάζεις σαν το δεις, σαστίζει το μυαλό σου, 

πώς το ’χτισαν Καλόγεροι, μέσα στην άγρια πέτρα; 

Κτίσμα αυτό δεν έμοιαζε, από ανθρώπου χέρι.

Αυτοί που το εχτίσανε, είχαν την Θεία Χάρη,

Ήλιος τους παραστάθηκε, η μέρα, το Φεγγάρι 

και τ’ Άγιο Φως εσκέπασε, τον Πόντο απ’ άκρη σ’ άκρη. 

Το βλέπεις και μαγεύεσαι, τρέμουν τα γόνατά σου, 

στον Ουρανό να βρίσκεσαι ή ουρανοκατέβης, 

γονατίζεις ευλαβικά, τρέχουν τα δάκρυά σου.

Χαρά σε κείνον που θα πάει και θα τα ξαναδεί.

Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου
Φιλόλογος - Συγγραφέας