Για τ' εκείνον που αρρωσταίν' μακρά σην ξενιτείαν

Ας αρχινώ και λέγω ’σας ’γώ  έναν τραβωδίαν 

για τ' εκείνον που αρρωσταίν' μακρά  σην ξενιτείαν. 

Αρρωσταίννε σην ξενιτίαν, κανείς 'κ έν να τερεί άτς,

 εναν χoυλιαρέαν  φαΐν, ούτε νερόν να δί άτς.

Κανείς 'κι πάει εμπαίν απέσ ολ' πάγνε σην δουλείαν,

 αν κάποιος παριασλιαεύ τα τρί'  ημέρας μίαν.

Εξέρετεν ντο υποφέρ εκείνος ο καϋμένον

Μαρία Σισμανίδου (1907-1978)

 ας σον πουρνόν ως του βραδύ τ’  ομμάτν άτ εν κλαιμένον.

 Ατότε τυριαννίσσκεται, μοιρολογά και κλαίει 

τα τιάρτια τη καρδίας άτ  αρχινά  'τός να λέει:

Μιάρ κάτ εποίκα ογώ σον κόσμον  αμαρτίαν 

και να σύρω σο κρεββατι 'μ ατόσον αρρωστίαν;

Αχ, ουρανέ ντ’ εποίκα σε κι ατόσον τυριαννίεις με

 και σα γαρίπτκα τα μέρια ατόσον να κλαιννίεις με;

Εγέντονε σήν ξενιτίαν στέκω  ατόσα χρόνια 

έπαρ' την ψή 'μ να γλυτώνω  ας σα τρανά τα πόνια. 

Αφήνω σε τη μάνα μου να κλαίει και να ματούται, 

αφήνω σε την κάλη μου να πάει ρουζ και σκοτούται.

Το μαναχόν το παιδόπο 'μ νάλεπα ’ποικα άχτ, 

κι ατώρ’ ας σου 'κ  επόρεσα, εκείνο πα δατάχτ.

Οντάν τρανύν και  ερωτά, μάνα, που εν  ο κύρη μ’ 

ας λέγν άτο ντ' ευρίεται  αδά το κοιμητέρι 'μ.

Ας μαθίζν άτο γράμματα, στείλν' άτο σο σχολείον

 για να μη βλαστημά  εμέν, ντο  'κ  εφέκα το βίον.

Γεωργίου Πατσιάκονος