Θάνατος

 Ναϊλλοί εμέν, να χα εμέν, άλλο ’κ είδα αοίκον

απόψ είδα 'ναν όρωμαν, ετον πολλ’ ατσιαΐπκον.

Είδα τη θάλασσαν γαράν, τα παπόρια γιαπία,

είδα ζώσκουμ έναν ζωνάρ δεκαπέντε αλιαπία.

Είδα τη πεθερού 'μ τ’ οσπίτ όλεν βρούλαν γομάτον

και η αγάπη 'μ σ’ οσπιτί ση μέσεν  εκοιμάτον.

Είδα  ερούξα σο ποτάμ  εγέμ και περισσιάνι

ατσιάψ  αβούτο τ’ όρωμαν σα ποίον εν νισιάνι;

Οποιος  εξηγίζει άτο να ιεύ σην καρδία 'μ

άμον ντο λέγ’ άτ’ αδακά ’γώ  με την τραβωθία 'μ.

Ας  εξηγίζ' άτο ογώ κ’ εσείν αφουκρεθέτεν,

και ως να τελειών' άτο, εσείν ωρία κλαίτεν. 

Η θάλασσα έν ουρανόν και το ζωνάρ ο ήλεν

ναϊλλοί ατέν την άκλερον το χαπάρ αν επαίρεν.

Το χιόν' το κρύον η ξενιτιά, το τέλος έθε 'κ' έρται,

το αίμαν εν θάνατον χαπάρ όθεν εν έρται.

Η φωτία έν καμονή, αγάπς τυριαννισίαν,

η μάνα τ' αρνί 'σ επέθανεν σ' έρημον την Περσίαν.

Τη ποταμί το ρούξιμον ντ' εγέμ και περισιάνι

α δάκρυα 'σ θα τρέχνε ποτάμ σ' εκείνο είν νισιάνι.

Κλάψο με, μάνα φλιβερά, επέμνα σα γαρίπκα

τη ξενιτείας τα μέρια γιάτ' εμάς  είν' αοίκα.

Μάνα 'γω ας διατάχκουμαι, όλια ντο λέγω ποίσον

από τ' έρημον την οτά 'μ ασκηταρείον χτίσον.

Ατού σον τόπον ντ' εκοιμούμ βάλλεν εσύ  εικόναν,

τον Αέρ, Αεθόδωρον και τον ΑεΝικόλαν.

Ποίσον και το κοιμητέρι 'μ ατο εμέν οι φίλ που 'κ είδαν.

Κ' εσύ όσα θα κρούει κωδόν το καντηλόπο 'μ άψον,

όσα θα κρούω κι ογώ σον νου 'σ δέβα εκαικά κλάψον

Γ. Πατσιάκονος