1. Η δημιουργία του Τουρκικού κράτους πάνω στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Η συγκρότηση του τουρκικού κράτους το οποίο έγινε «με την εκδίωξη του Ελληνικού, του Αρμενικού, του Ασσυριακού, του Κουρδικού λαού και συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας», όπως επισημαίνει ο Τανέρ Ακσάμ, επέβαλλε τον κοσμικό –κεμαλικό χαρακτήρα του καθεστώτος εξαφανίζοντας επιφανειακά το ισλαμικό παρελθόν. Ωστόσο αυτό που επιβλήθηκε ήταν ένα φασιστικό και ρατσιστικό μόρφωμα.
Η σχέση μεταξύ των δύο πόλων ήταν αυτή της σύγκρουσης, αφού η διαχείριση της εξουσίας αποτελούσε και αποτελεί μείζον ζήτημα στη χώρα. Παρότι οι Κεμαλικοί υποτίθεται ότι πολέμησαν τη θρησκεία, εντούτοις ποτέ δεν θέλησαν να την εξαλείψουν οριστικά από την πολιτική ζωή, αφού πολλές φορές τη χρησιμοποιούσαν για να συσπειρωθούν.
Από την άλλη, οι ισλαμιστές, παρότι έχασαν την άμεση σχέση με την εξουσία την οποία είχαν για αιώνες, ποτέ δεν απώλεσαν την επαφή τους με αυτή. Μάλιστα, οι εξελίξεις μετά το θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ τους βοήθησαν να έρθουν πάλι στο προσκήνιο, παρά τα συχνά στρατιωτικά πραξικοπήματα. Ο Ερντογάν είναι η αποκορύφωση της θεαματικής αυτής επανόδου.
2. Η ροπή προς το φασισμό που συνεχίζεται
Είναι διάχυτη η εντύπωση σε όλο τον κόσμο ότι η Τουρκία ρέπει προς ακραίες θέσεις, μάλιστα αυτό επισημαίνει και ο Τούρκος νομπελίστας Ορχάν Παμούκ μιλώντας για την τουρκική κοινωνία η οποία διολισθαίνει προς έναν αποτρόπαιο ρατσισμό και εθνικισμό. Το Κουρδικό είναι η προμετωπίδα αυτού του εθνικιστικού ρεύματος, για αυτό άλλωστε και η σημαντική στήριξη του εκλογικού σώματος προς το κόμμα της εθνικιστικής δράσης, το κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το οποίο είναι υπεύθυνο για πολλές δολοφονίες Κούρδων, Τούρκων Αρμενίων και άλλων αντικαθεστωτικών, ακόμη και Ελλήνων, για να θυμίσω τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο το 1996.
Σε ότι έχει σχέση με το Κουρδικό ζήτημα, αυτό είναι ολοφάνερο ότι έχει υπερβεί την στρατιωτική δράση που είχε αναλάβει για δεκάδες χρόνια η Τουρκία και πολύ σύντομα το ντε φάκτο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ. Αυτό είναι η σημαντικότερη απειλή για την Τουρκία και έτσι και το καθεστώς του Ερντογάν κινείται με βάση την γνωστή στάση. Δηλαδή τη βία.
Το ίδιο ισχύει στην Κύπρο, στη Θράκη και στο Αιγαίο, όπου ο τουρκικός φασισμός υφίσταται και μάλιστα ποιοτικά αναβαθμισμένος, καθώς και στα ζητήματα του Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, όπου υπάρχουν κινήσεις οπισθοδρόμησης παρά προόδου και ευρωπαϊκής σύγκλισης.
Έτσι και στην Κύπρο όπου παρά την πολιτική «διαλόγου και Λύσης», δε συζητείται η παραμονή του Τουρκικού στρατού κατοχής. Δηλαδή, μπορούν να συζητηθούν τα πάντα, αλλά για τον Αττίλα δεν θα γίνει καμία αναφορά. Ο Κεμαλισμός, δηλαδή ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο επιθετικός εθνικισμός, επιβιώνει και με τον ΝεοΟθωμανό Ερντογάν.
3.Το Τουρκικό πρόβλημα
Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει στο δυτικό κόσμο μία αντίληψη ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί σε θεσμούς συνεργασίας αφενός θα εκδημοκρατιστεί και αφετέρου θα αποφύγει τη διολίσθηση σε ακραία πρότυπα εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό ότι δεν έγινε αφού για πάνω από εξήντα χρόνια η Τουρκία είναι ενταγμένη σε όλους τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, εκτός της ΕΕ, χωρίς να έχει αποβάλλει τα συμπλέγματα, τα οποία χαρακτηρίζουν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Από την άλλη είναι επίσης γνωστό ότι όλες οι αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Τουρκία τα τελευταία διακόσια χρόνια πραγματοποιήθηκαν μετά από παραινέσεις και απαίτηση της Δύσης. Καμία απολύτως εξέλιξη στο θεσμικό τουλάχιστον πεδίο για τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν προήλθαν από την ίδια την απαίτηση της τουρκικής κοινωνίας και τη βούληση της εξουσίας. Έτσι η επιφανειακή τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της στάσης της. Αυτό φαίνεται από την τουρκική θέση για την Κύπρο, για το Αιγαίο, για τη Θράκη, για το Κουρδικό, για το Πατριαρχείο, για τον πόλεμο στη Συρία, για το προσφυγικό- μεταναστευτικό για να αναφέρουμε λίγα μόνο παραδείγματα. Παραδείγματα τα οποία δεν αφορούν ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, αλλά ένα ολοκληρωτικό- φασιστικό που καταπατά τα δικαιώματα των λαών και αρνείται την ελευθερία τους.
Το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή είναι το Τουρκικό και η επίλυσή του είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για την κατάρρευση του Φασισμού και για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στην περιοχή!
Θεοφάνης Μαλκίδης
Η συγκρότηση του τουρκικού κράτους το οποίο έγινε «με την εκδίωξη του Ελληνικού, του Αρμενικού, του Ασσυριακού, του Κουρδικού λαού και συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας», όπως επισημαίνει ο Τανέρ Ακσάμ, επέβαλλε τον κοσμικό –κεμαλικό χαρακτήρα του καθεστώτος εξαφανίζοντας επιφανειακά το ισλαμικό παρελθόν. Ωστόσο αυτό που επιβλήθηκε ήταν ένα φασιστικό και ρατσιστικό μόρφωμα.
Η σχέση μεταξύ των δύο πόλων ήταν αυτή της σύγκρουσης, αφού η διαχείριση της εξουσίας αποτελούσε και αποτελεί μείζον ζήτημα στη χώρα. Παρότι οι Κεμαλικοί υποτίθεται ότι πολέμησαν τη θρησκεία, εντούτοις ποτέ δεν θέλησαν να την εξαλείψουν οριστικά από την πολιτική ζωή, αφού πολλές φορές τη χρησιμοποιούσαν για να συσπειρωθούν.
2. Η ροπή προς το φασισμό που συνεχίζεται
Είναι διάχυτη η εντύπωση σε όλο τον κόσμο ότι η Τουρκία ρέπει προς ακραίες θέσεις, μάλιστα αυτό επισημαίνει και ο Τούρκος νομπελίστας Ορχάν Παμούκ μιλώντας για την τουρκική κοινωνία η οποία διολισθαίνει προς έναν αποτρόπαιο ρατσισμό και εθνικισμό. Το Κουρδικό είναι η προμετωπίδα αυτού του εθνικιστικού ρεύματος, για αυτό άλλωστε και η σημαντική στήριξη του εκλογικού σώματος προς το κόμμα της εθνικιστικής δράσης, το κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το οποίο είναι υπεύθυνο για πολλές δολοφονίες Κούρδων, Τούρκων Αρμενίων και άλλων αντικαθεστωτικών, ακόμη και Ελλήνων, για να θυμίσω τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο το 1996.
Σε ότι έχει σχέση με το Κουρδικό ζήτημα, αυτό είναι ολοφάνερο ότι έχει υπερβεί την στρατιωτική δράση που είχε αναλάβει για δεκάδες χρόνια η Τουρκία και πολύ σύντομα το ντε φάκτο κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ. Αυτό είναι η σημαντικότερη απειλή για την Τουρκία και έτσι και το καθεστώς του Ερντογάν κινείται με βάση την γνωστή στάση. Δηλαδή τη βία.
Το ίδιο ισχύει στην Κύπρο, στη Θράκη και στο Αιγαίο, όπου ο τουρκικός φασισμός υφίσταται και μάλιστα ποιοτικά αναβαθμισμένος, καθώς και στα ζητήματα του Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, όπου υπάρχουν κινήσεις οπισθοδρόμησης παρά προόδου και ευρωπαϊκής σύγκλισης.
Έτσι και στην Κύπρο όπου παρά την πολιτική «διαλόγου και Λύσης», δε συζητείται η παραμονή του Τουρκικού στρατού κατοχής. Δηλαδή, μπορούν να συζητηθούν τα πάντα, αλλά για τον Αττίλα δεν θα γίνει καμία αναφορά. Ο Κεμαλισμός, δηλαδή ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο επιθετικός εθνικισμός, επιβιώνει και με τον ΝεοΟθωμανό Ερντογάν.
3.Το Τουρκικό πρόβλημα
Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει στο δυτικό κόσμο μία αντίληψη ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί σε θεσμούς συνεργασίας αφενός θα εκδημοκρατιστεί και αφετέρου θα αποφύγει τη διολίσθηση σε ακραία πρότυπα εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό ότι δεν έγινε αφού για πάνω από εξήντα χρόνια η Τουρκία είναι ενταγμένη σε όλους τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, εκτός της ΕΕ, χωρίς να έχει αποβάλλει τα συμπλέγματα, τα οποία χαρακτηρίζουν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Από την άλλη είναι επίσης γνωστό ότι όλες οι αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Τουρκία τα τελευταία διακόσια χρόνια πραγματοποιήθηκαν μετά από παραινέσεις και απαίτηση της Δύσης. Καμία απολύτως εξέλιξη στο θεσμικό τουλάχιστον πεδίο για τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν προήλθαν από την ίδια την απαίτηση της τουρκικής κοινωνίας και τη βούληση της εξουσίας. Έτσι η επιφανειακή τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της στάσης της. Αυτό φαίνεται από την τουρκική θέση για την Κύπρο, για το Αιγαίο, για τη Θράκη, για το Κουρδικό, για το Πατριαρχείο, για τον πόλεμο στη Συρία, για το προσφυγικό- μεταναστευτικό για να αναφέρουμε λίγα μόνο παραδείγματα. Παραδείγματα τα οποία δεν αφορούν ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, αλλά ένα ολοκληρωτικό- φασιστικό που καταπατά τα δικαιώματα των λαών και αρνείται την ελευθερία τους.
Το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή είναι το Τουρκικό και η επίλυσή του είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για την κατάρρευση του Φασισμού και για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία στην περιοχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου