Η "ανεξαρτησία" της δικαιοσύνης...

Η Δικαιοσύνη είναι - υποτίθεται- ανεξάρτητη από την πολιτική εξουσία. Με την ισοβιότητα και άλλες συνταγματικές εγγυήσεις προστατεύεται - υποτίθεται - ο δικαστής από παρεμβάσεις. Με αυτές τις προϋποθέσεις επιτελεί - υποτίθεται - το καθήκον του να προστατεύει τον πολίτη από τις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας και τις συγκρούσεις του με τους φορείς της. 

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Η Δικαιοσύνη, ως στοιχείο του κρατικού συστήματος, αντιμετωπίζει παντού και πάντοτε, άμεσες ή έμμεσες παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας για επηρεασμό και χειραγώγηση.

Το Σύνταγμα παρέχει στους δικαστές όλες τις εγγυήσεις για τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας και την ανεπηρέαστη κρίση τους. Το άρθρο μάλιστα 26 (§ 3) του καταστατικού χάρτη ορίζει ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων «εκτελούνται εν ονόματι του Ελληνικού Λαού»! Στην πράξη όμως οι κατοχυρωμένες από το Σύνταγμα εγγυήσεις είναι διάτρητες. 

Θεωρητική η διάκριση των τριών εξουσιών. Η εκτελεστική εξουσία έχει κατεδαφίσει τα διαχωριστικά τείχη ή έχει διαβρώσει τα «τοιχώ­ματα» και οι κυβερνήσεις, οι επαγγελματίες πολιτικοί, μεταδίδουν το μίασμα της διαφθοράς. Ελέγχοντας τη νομοθετική εξουσία εισβάλλει στη Δικαιοσύνη και μο­λύνει τους λειτουργούς της. Μερικές φορές οι επεμβάσεις είναι προκλητικές και βάναυσες. Πρωθυπουργοί προκαθορίζουν με δημόσιες δηλώσεις τους ετυμηγορία και διαδικασίες. Κομματάρχες διασύρουν τη Δικαιοσύνη και διακηρύσσουν ότι η «κρίση του λαού», δηλαδή της κομματικής αγέλης τους, έχει μεγαλύτερη εγκυρότητα από τις αποφάσεις των δικαστηρίων.

Το Σύνταγμα καθιερώνει τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Το ίδιο όμως το Σύνταγμα φαλκιδεύει αυτές τις θεμελιώδεις κατα­στατικές αρχές με το άρθρο 90 (§ 5) που ορίζει ότι "αι προαγωγαί εις τας θέσεις του προέδρου και των αντιπροέδρων του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου  ενεργούνται δια προεδρικού δια­τάγματος τη προτάσει του υπουργικού συμβουλίου". *

Η πολιτική εξουσία διορίζει τους επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων επειδή χρειάζεται τοποτηρητές στους νευραλγικούς αυτούς τομείς για τον έλεγχο των τριών κλάδων διαμέσου των εκλεκτών  της. Οι επιλογές γίνονται συνήθως με κομματικά και όχι αξιοκρατικά κριτήρια**.

Και το χειρότερο. Στο ίδιο άρθρο τού Συντάγματος (§ 6) αναφέρεται ότι «δεν υπόκεινται εις προσβολήν ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας» οι αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου, ή προώθηση δηλαδή ευνοούμενων στα κορυφαία αξιώματα της Δικαιοσύνης.

*Το ίδιο και για τις θέσεις των εισαγγελέων και αντιεισαγγελέων του Αρείου Πάγου

**  Συνηθισμένο φαινόμενο ή υπερπήδηση δεκάδων αρχαιότερων μελών του  αντίστοιχoυ  ανώτατου δικαστηρίου.