Τ' ευτυχισμένονος το καμίσ'

Μίαν έτον είνας βασιλέας τρανός και πολλά ζιαγκίντζ. Τη κοσμί τα καλά και τα καλωσύνιας σο πουτσσιάχν ατ. Δούλ' και παραοί και χουσμιακιάρ σην αύλιαν ατ. Εζήνεν με τα καλά και τα καλωσύνιας άτ, με την χχιλέμορφον τη βασίλισσαν και με τα χρυσοπαίδια ’τ. Καμονή και τιάρτ ντο έτον ’κ έξεραν. Το βασίλειον άτ πα ήσυχον κ' ευτυχισμένον. Πόλεμος ντο ετον ’κ έξεραν και σην στραττείαν καμίαν ’κ επέγναν. Όλ εζήναν με τη χαράν και το γέλος. Κι' όλ  εγάπαναν το βασιλέαν άτουν κι όλ όμνυαν σο κιφάλν άτ. Αμα ο Θεός κανάν’  αέτς κι αφήν. 'Εναν ημέραν ο βασιλέας σείτια έστεκεν, καλή χαράν, κάτ' έπαθεν κ' ερούξεν απάν άτ έναν στεναχώριαν, έναν φαρφαταρίαγμαν καρδίας ξάϊ μ’ ερωτάς. Καννάν 'κι καλατσσεύ, καννάν ’κι θέλ να ελέπ, πουθέν ’κ ησυχάζ, γέλος και χαράν ντο εν ενέσπαλεν.
Το παλάτ  εσέβεν σ’ έναν τ’ άλλο,η Δωδεκάρα τ' εέντον τ’ απάν αφκά, η βασίλισσα κλαίει και ματούται, τα βασιλοπαίδια ας σ’ οφρύδια ’τουν να ρούεις σκοτούσαι, το μιλλιάτ κλαίει και φλίεται, άμα ιτσσιαρέ ’κ εν. Άς ση κοσμί την άκραν  έρθαν γιατροί και γιατρικά  και κανείς ’κ  επόρεσεν να φτάει άτον καλά. Επουγαλεύταν, είπαν ας φέρομε και είναν ανοιχτήν. Έρθεν ιαρίφς ένοιξεν χαρτίν, ετέρεσεν τα χαρτία ’τ και είπεν:
- Ο βασιλέας θα ίνεται καλά, αν ευρήκετε, φέρετε και φορίζετε άτον εινός ευτυχισμένονος καμίσ. Τρέξτε και αραέψτε σον κόσμον, όλεν και ση κοσμί την άκραν, κι όθεν εν κι όθεν ευρίεται άρθωπον ευτυχισμένον επάρτε το καμίσν άτ, φορίστε άτο το βασιλέαν και σον κάρτον θα  ίνεται τίπ - τιρίζ.

Αρτούχ εένταν αλάϊα οι καβελάρ τη βασιλέα κ' επαίραν τα στράτας σο χχέρ κ’ εξξύαν σα δρόμια και τρέχνε κι αραεύνε.
Επήαν σα βασιλιακά τα παλάτια, ση ζιαγκινιδίων τα γονάχα,  σ' εφτωχιδίων τ’ οσπίτια και σ’ όλια τα πολιτείας και τα χωρία, όθεν ρδαδίν εκάπνιζεν  κι όθεν αρθώπ ελάλναν και πουθέν δεν ’κ  εύραν. Όθεν πόρταν εντώκαν, τηνάν  εράευαν ’κ εύραν άτον. Όλ αρθώπ, βασιλιάντ, ζιαγκίν, εφτωχοί, είχαν κι απ' έναν τιάρτ, άλλος μικρόν, άλλος τρανόν. Ντο να φτάγνε εκλώσταν οπίσ' με τα χχέρια ’τουν εύκαιρα.
Σείτια επέγναν εβραδυάσταν σ’ έναν ραχχίν καικά. Οντάν τερούν ντο τερείς; Πέραν σο ραχχίν πιάν έναν φωτίαν.
-Άρθωπος, είπαν, θα  εν ακεί. Ας πάμε τερούμε ποίος εν, μένομ' εκεί και πουρνά πάμε σο καλόν έμουν.
Εντώκαν με τα βίτσας τ’ άλογα 'τουν  και σ' έναν κάρτον ευρέθαν σον τόπον ντο έτον η φωτία. Οντάν  εσούμωσαν ντο τερείς!  Είνας γέρος, γερίτσος, κούκουρος και  ιπιργιάντζ κάθεται σ’ άψουμον γαρσσί και χουλείται. Μίαν αδά κλώσκεται και μίαν ακεί, μίαν χουλαίν τη ράχχιαν ατ και μίαν τα καρδίας ατ.
-Καλησπέρα, τάη, είπαν άτον.
— Καλήσησπέρα, είπεν ο γέρον. Καλωσόρισετεν. Ελάτεν χουλεθέτεν. Εκατήβαν ας σ’ άλογα, έδεσαν άτα σα δεντρά και τερούν άτον.

-Μέτα, καθέστεν. Ντο στέκετε σο ποδάρ, είπεν  ατς ο γέρον.
Άρ εκάτσαν  ολόερα σ’ άψουμον και τέϊ χουλείνταν. Πολλά ’κ επήεν και κρυφά λέει ο είνας τ' άλλτς τοι καβελάρτς.

-Ντο λέτεν, ορωτούμε κι ατόν;
-Τούλωσον. Κ' ελέψ τ’ ιαρίφ το χάλ; Σ’ αοίκον άρθωπον ευρίεται ευτυχία;
-Μέτα, Θεού πολλά καλά. Ντο χάνομε;
-Έ, άς σου θέλτς  ορώτα, είπαν οι άλλ.
-Τάη, ερώτεσεν εκείνος ο είνας, για πε μας ντ’ ευτάς, πώς ζείς αδαπέσ σ' άγρεν  τ’ υλέεν;
-Ογώ; είπεν ο γέρον. Κόφτω ξύλα, γιάβρι 'μ και κυλίζω τα ημέρας.
-Είσαι ευχαριστημένος ας σην ζωή σ;-Είμαι, γιατί να μη είμαι; Το ψωμόπο 'μ έχω, τ' άψουμο 'μ έχω, την ύια 'μ έχω, άλλον ντο γουρζουλάν θέλω;-Μέτα, τάη, εσύ άμον ντο λες είσαι ευτυχισμένος.
-Είμαι και παρείμαι, γουρπάντζ. Ευτυχία ντο λες εσύ ποίον εν; Αρ  ατο εν.
-Ούϊ να σαν εμάς, είπαν  οι καβελάρ, κ’ εσκώθαν κ’ ελάγκεψαν αποκατάν. Ατόσον καιρόν εσέν  εράευαμε. Το και το εν  η δουλεία. Θα δείς μας το καμίσι 'σ  να γλυτώνομε το βασιλέαν έμουν.
—Όϊ να βάϊ εμέν, είπεν ο γέρον. Κι άρ, γιάβρι 'μ, ογώ εφτωχός άρθωπος που να ευρήκω το καμίσ; Καμίσ ’κ έχω.
Ιαριφάντ έρθαν κ’ επέμναν. Ενούντζαν επενούντζαν και είπαν εκείν εκεινούς:
 - Αδά σον κόσμον την ευτυχίαν πουθέν ’κ εύραμ’ άτο  και όθεν  εύράμ άτο εκεί πα ’κ ετον.

Σίμος Λιανίδης
Φιλόλογος-Συγγραφέας