Οι Έλληνες του Πόντου και της Ιωνίας, με την άφιξη τους στην Ελλάδα έγραψαν υποθήκες και πολιτογραφήθηκαν οριστικά και αμετάκλητα στα εθνικά κτηματολόγια κυρίως της Μακεδονίας, τόσο με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923, αλλά άλλο τόσο όμως και με τις απαράγραπτες συνθήκες του φυσικού δικαίου, που διέπουν την ενότητα του ελληνισμού σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης.
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν μετά το 1919 και το 1923 σλάβοι και σλαβικές μειονότητες ούτε άλλοι ετερόφωνες πληθυσμοί. Όσοι υπήρχαν έφυγαν με τη συνθήκη του Νειγύ το έτος 1919. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι όψιμοι ιδρυτές ψευδοκρατιδίων και ψευδομειονοτήτων που στην ουσία όμως εθελοτυφλούν, χάρη στις επινοήσεις και τις πολιτικές τους σκοπιμότητες.
Είναι έξω από κάθε αμφιβολία το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες σαν έθνος και σα σύνολο, στην έννοια του πατριωτισμού και της άμυνας του έθνους, δίνουμε μια ξεχωριστή σημασία. Δεν αναφερόμαστε στις ηγεσίες, επειδή στην πλειοψηφία τους έχουν πάντοτε μια εξάρτηση από άλλες δυνάμεις. Και αβίαστα συνάγεται το συμπέρασμα πως κάθε φορά που συμπίπτουν λαός και ηγεσία, το έθνος αυτό θαυματουργεί.
Ασχετα με τις σκοπιμότητες και τη θεωρία της λήθης, ο απελευθερωτικός αγώνας του ελληνισμού του Πόντου όχι μόνο δε γράφτηκε, αλλά ούτε καν σκιαγραφήθηκε.
Περιοχές ολόκληρες στα σπλάχνα του μικρασιατικού χώρου αποτελούσαν μια άλλη ελεύθερη Ελλάδα, αγνοημένη από τους ισχυρούς της εποχής. Οι καρδιές των Ελλήνων του Πόντου αναθάρρησαν στα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα και τα τραγούδια των παλικαριών των ανταρτικών σωμάτων τραγουδιόταν τότε ελεύθερα στα αμιγή ποντιακά χωριά.
Μικρό μου έκανε εντύπωση η νοσταλγία των παλαιών αγωνιστών , αλλά και των απογόνων τους, για τις ηρωικές μέρες που πέρασαν με το όπλο στο χέρι οι συμπατριώτες τους και οι ίδιοι πολεμώντας . Ο απελευθερωτικός αυτός στρατός που δεν υμνήθηκε, που η δράση του δε γράφηκε και που οι ήρωες και οι ημίθεοι που τον αποτελούσαν χάθηκαν και έσβησαν στην αφάνεια, έσωσε την τιμή και την υπόληψη του ελληνισμού του Πόντου και έφραξε το δρόμο στην ολοκληρωτική εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού.
Όμως τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες τους δεν τον εμπόδισαν γιατί συμφωνήθηκε - ερήμην τους - από την ηγεσία της Μητροπολιτικής Ελλάδας και των συμμάχων με τη συνθήκη της Λωζάνης.
Όπως αποδεικνύεται τόσο από την παλαιότερη όσο και από τη σύγχρονη συμπεριφορά των Τούρκων, ο μόνος δρόμος σωφρονισμού και φρονηματισμού τους είναι η εφαρμογή της θεωρίας των αντιποίνων και το ξερίζωμα της θεωρίας του τουρανισμού - τουρκισμού με όλα τα μέσα είτε ειρηνικά είτε πολεμικά, όπως έγινε, αυτό με την συντριβή του ναζισμού, του φασισμού και άλλων ολοκληρωτικών κοσμοθεωριών. Τα στρατεύματα αυτά του ποντιακού ελληνισμού που αποτελούνταν από το άνθος των Ελλήνων του Πόντου, είχαν τη διάρθρωση του τουρκικού στρατού ή αν κρίνει κανείς από τις προσαγορεύσεις τους, όπως λ.χ. Αντών αγά, Βασίλ Ουστά, Αντών πασά, Σαρήγιαννες με τη γυναίκα του Παλάσσα, Καδήογλου, Ιστυλ αγά, Γκοτζά Αναστάς κ.ά.
Σκηνές άφταστου ηρωισμού και αυτοθυσίας ξετυλίχθηκαν στις τάξεις του στρατού αυτού του ποντιακού ελληνισμού, όπως ολοκαυτώματα, σφαγή από τους γονείς των ίδιων των παιδιών τους βρεφικής ηλικίας, για την αποφυγή περιπλοκών στα μέτρα ασφαλείας του στρατού τους, ενέργειες αντιποίνων κατά των Τούρκων διοικητών και αστυνομικών οργάνων καταπίεσης, εξόντωσης των τραυματιών και αιχμαλώτων ως αντίποινα κ.ά.
Ο απελευθερωτικός στρατός του ελληνισμού του Πόντου, που είχε να αντιμετωπίσει την εχθρότητα όχι μόνο του τουρκικού στρατού, αλλά και διαφόρων άλλων κοινωνικών ομάδων και άλλων πληθυσμών, ακόμα και ελληνικής καταγωγής, αλλά και άλλων φυλών, απέδειξε ότι ήταν αήττητος. Παρά τις σκληρές μάχες στις αδιάκοπες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού, τα ελληνικά ένοπλα σώματα του Πόντου έμειναν αλώβητα και ποτέ δεν αποδεκατίστηκαν από τον εχθρό.
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν μετά το 1919 και το 1923 σλάβοι και σλαβικές μειονότητες ούτε άλλοι ετερόφωνες πληθυσμοί. Όσοι υπήρχαν έφυγαν με τη συνθήκη του Νειγύ το έτος 1919. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι όψιμοι ιδρυτές ψευδοκρατιδίων και ψευδομειονοτήτων που στην ουσία όμως εθελοτυφλούν, χάρη στις επινοήσεις και τις πολιτικές τους σκοπιμότητες.
Είναι έξω από κάθε αμφιβολία το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες σαν έθνος και σα σύνολο, στην έννοια του πατριωτισμού και της άμυνας του έθνους, δίνουμε μια ξεχωριστή σημασία. Δεν αναφερόμαστε στις ηγεσίες, επειδή στην πλειοψηφία τους έχουν πάντοτε μια εξάρτηση από άλλες δυνάμεις. Και αβίαστα συνάγεται το συμπέρασμα πως κάθε φορά που συμπίπτουν λαός και ηγεσία, το έθνος αυτό θαυματουργεί.
Ασχετα με τις σκοπιμότητες και τη θεωρία της λήθης, ο απελευθερωτικός αγώνας του ελληνισμού του Πόντου όχι μόνο δε γράφτηκε, αλλά ούτε καν σκιαγραφήθηκε.
Περιοχές ολόκληρες στα σπλάχνα του μικρασιατικού χώρου αποτελούσαν μια άλλη ελεύθερη Ελλάδα, αγνοημένη από τους ισχυρούς της εποχής. Οι καρδιές των Ελλήνων του Πόντου αναθάρρησαν στα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα και τα τραγούδια των παλικαριών των ανταρτικών σωμάτων τραγουδιόταν τότε ελεύθερα στα αμιγή ποντιακά χωριά.
Μικρό μου έκανε εντύπωση η νοσταλγία των παλαιών αγωνιστών , αλλά και των απογόνων τους, για τις ηρωικές μέρες που πέρασαν με το όπλο στο χέρι οι συμπατριώτες τους και οι ίδιοι πολεμώντας . Ο απελευθερωτικός αυτός στρατός που δεν υμνήθηκε, που η δράση του δε γράφηκε και που οι ήρωες και οι ημίθεοι που τον αποτελούσαν χάθηκαν και έσβησαν στην αφάνεια, έσωσε την τιμή και την υπόληψη του ελληνισμού του Πόντου και έφραξε το δρόμο στην ολοκληρωτική εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού.
Όμως τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες τους δεν τον εμπόδισαν γιατί συμφωνήθηκε - ερήμην τους - από την ηγεσία της Μητροπολιτικής Ελλάδας και των συμμάχων με τη συνθήκη της Λωζάνης.
Όπως αποδεικνύεται τόσο από την παλαιότερη όσο και από τη σύγχρονη συμπεριφορά των Τούρκων, ο μόνος δρόμος σωφρονισμού και φρονηματισμού τους είναι η εφαρμογή της θεωρίας των αντιποίνων και το ξερίζωμα της θεωρίας του τουρανισμού - τουρκισμού με όλα τα μέσα είτε ειρηνικά είτε πολεμικά, όπως έγινε, αυτό με την συντριβή του ναζισμού, του φασισμού και άλλων ολοκληρωτικών κοσμοθεωριών. Τα στρατεύματα αυτά του ποντιακού ελληνισμού που αποτελούνταν από το άνθος των Ελλήνων του Πόντου, είχαν τη διάρθρωση του τουρκικού στρατού ή αν κρίνει κανείς από τις προσαγορεύσεις τους, όπως λ.χ. Αντών αγά, Βασίλ Ουστά, Αντών πασά, Σαρήγιαννες με τη γυναίκα του Παλάσσα, Καδήογλου, Ιστυλ αγά, Γκοτζά Αναστάς κ.ά.
Σκηνές άφταστου ηρωισμού και αυτοθυσίας ξετυλίχθηκαν στις τάξεις του στρατού αυτού του ποντιακού ελληνισμού, όπως ολοκαυτώματα, σφαγή από τους γονείς των ίδιων των παιδιών τους βρεφικής ηλικίας, για την αποφυγή περιπλοκών στα μέτρα ασφαλείας του στρατού τους, ενέργειες αντιποίνων κατά των Τούρκων διοικητών και αστυνομικών οργάνων καταπίεσης, εξόντωσης των τραυματιών και αιχμαλώτων ως αντίποινα κ.ά.
Ο απελευθερωτικός στρατός του ελληνισμού του Πόντου, που είχε να αντιμετωπίσει την εχθρότητα όχι μόνο του τουρκικού στρατού, αλλά και διαφόρων άλλων κοινωνικών ομάδων και άλλων πληθυσμών, ακόμα και ελληνικής καταγωγής, αλλά και άλλων φυλών, απέδειξε ότι ήταν αήττητος. Παρά τις σκληρές μάχες στις αδιάκοπες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού, τα ελληνικά ένοπλα σώματα του Πόντου έμειναν αλώβητα και ποτέ δεν αποδεκατίστηκαν από τον εχθρό.
Υπάρχουν βέβαια και οι αντίθετες απόψεις για τα ανταρτικά τμήματα και τη σκοπιμότητα της συγκρότησής τους, όπως μας αναφέρει ο Νυμφόπουλος για τα ανταρτικά της Σάντας.
Αλλά πέρα από αυτά υπήρχε και η μερίδα εκείνη των Ελλήνων συντηρητικών κυρίως, που δεν εκδήλωναν τα αισθήματά τους για τους αντάρτες. Διατηρούσαν πάντα τις γέφυρες με την τουρκική διοίκηση, ώστε να μην εξωθούν τα πράγματα στα άκρα. Βέβαια, για την Τραπεζούντα, που ήταν και πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας για τρεις περίπου αιώνες, υπήρχε μια ιδιαιτερότητα κι αυτό γιατί το 1461 παραδόθηκε με συνθήκη που υπογράφτηκε από τον τελευταίο αυτοκράτορα Δαβίδ τον Κομνηνό, με τον εκπρόσωπο του Μεχμέτ το Β' (Μαχμούτ πασά). Έτσι οι Τραπεζούντιοι είχαν κάποια ιδιαίτερη μεταχείρηση, σε σύγκριση με τις πόλεις που καταλάμβανε ο εχθρός ύστερα από σκληρές και αιματηρές μάχες·
Το 1916, ύστερα από 460 περίπου χρόνια, παραδίνεται όπως είναι γνωστό η Τραπεζούντα από την τουρκική διοίκηση πάλι στους Έλληνες, τους οποίους οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ως φυσικούς κληρονόμους της ελληνικότητας, αλλά και της αυτοκρατορίας του Πόντου. Διορίζουν πριν αποχωρήσουν, προσωρινή κυβέρνηση, υπό τον διεθνούς φήμης ιεράρχη και πολιτικό, τον Μητροπολίτη Χρύσανθο, τον οποίο στη συνέχεια αναγνωρίζουν τόσο οι ρωσικές αρχές κατοχής, αλλά και η γαλλική διοίκηση. Φυσικά για την αναγνώρισή του από το λαό του Πόντου δεν υπήρχε καν θέμα, επειδή ο Χρύσανθος ήταν ο πιο αγαπητός και δημοφιλής ποιμενάρχης τόσο στους Έλληνες άλλο τόσο και στους αλλοεθνείς.
Με τα μέτρα αυτά που εξυπηρετούν και τις δύο πλευρές, διατηρείται στην Τραπεζούντα ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς, με κυβέρνηση διορισμένη από τον κατακτητή και αναγνωρισμένη από τους συμμάχους της Αντάντ. Έτσι βλέπουμε το περίεργο φαινόμενο, πως ενώ σε ολόκληρο τον Πόντο γινόταν όργιο αίματος, στην Τραπεζούντα οι Τούρκοι προστατεύονταν και περιθάλπονταν. Υπάρχει ασφαλώς σε κάθε εποχή μερίδα πολιτικών που κατέκρινε την αντίσταση. Η μερίδα αυτή βρίσκεται στο στρατόπεδο της άδικης κρίσης και πάντοτε της μειοψηφίας.
Όσοι είχαν επιζήσει διηγούνταν πως στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού, έμπαινε το δίλημμα της διαφυγής τους ή της σφαγής των ίδιων, των παιδιών τους, των γονιών και των συζύγων τους, καθώς και των ανήμπορων συντρόφων τους. Και επικρατούσε πάντοτε η δεύτερη λύση, που ήταν σκληρή και οδυνηρή.
Άλλωστε σκηνές άφταστου ηρωισμού ξετυλίχτηκαν στα βουνά του Πόντου. Ολόκληρη ιστορία, από γιγαντιαίους αγώνες, ένα ολόκληρο έπος των χρόνων του αγώνα της ανεξαρτησίας, συνάντησε την εχθρότητα και την αδιαφορία του επίσημου τότε ελληνικού κράτους (χάριν της λεγάμενης ελληνοτουρκικής φιλίας) και των κυβερνήσεων της Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Σοβιετικής Ενωσης, του κάθε ενός για τους δικούς του λόγους.
Όχι μόνο δε βρέθηκε ο Πόντιος Παπαρηγόπουλος, ο Βακαλόπουλος, ο Κασομούλης, ο Μακεδόνας Μέρτζος, αλλά αντίθετα, κάθε αναφορά στο έπος του ελληνισμού αυτού, θάβονταν στα τάρταρα για να μην υπάρχουν ενθυμήματα, πράγμα που διαιωνίζεται ακόμα και μέχρι τις μέρες μας. Όμως ο ελληνισμός του Πόντου είναι αποφασισμένος να κρατήσει τις μνήμες του και να διαιωνίσει τις παραδόσεις του.
Όπως ειπώθηκε και αλλού, οι μονάδες αυτές του ποντιακού απελευθερωτικού στρατού, πολλές φορές συγκρούσθηκαν με τακτικές μονάδες του τούρκικου στρατού και μάλιστα με επιτυχία, σε πολύνεκρες και πολυήμερες μάχες. Κράτησαν την αντίσταση μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών και έσωσαν από βέβαιη σφαγή χιλιάδες γυναικόπαιδα. Εύκολα γεννιέται το ερώτημα, τι έγιναν οι ηγέτες ενός τόσου μεγάλου στρατιωτικού σώματος. Και η απάντηση είναι οδυνηρή: Ισοπεδώθηκαν από τον οδοστρωτήρα της προσφυγιάς. Οι ήρωες αυτοί καταπνίγηκαν από την αδιαφορία της ιστορίας και από πολιτικές σκοπιμότητες της τότε εποχής, αλλά και τις σημερινές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου