Το Νοέμβριο του 1922 αδειάζει η Αμισός. Στο τελωνείο της πόλης αυτής γίνεται άγρια διαρπαγή. Η συνθήκη της Λωζάνης μεταξύ του Βενιζέλου και του αρχιστράτηγου Ισμέτ πασά, που υπογράφεται τον Απρίλιο του 1923, είναι πια πραγματικότητα, και αρχίζει ο ξεριζωμός, ενώ οι φυλακισθέντες κατά τα έτη 1919-1922 θα απελευθερωθούν μόλις τον Απρίλιο του 1924-1927, δηλαδή ύστερα από 5-7 και πάνω χρόνια.
Εντύπωση προξενεί στους σύγχρονους το γεγονός ότι οι αγνοούμενοι της Κύπρου εδώ και πολλά χρόνια δε βρίσκονται ακόμα κι αυτό γιατί αποτελεί πάγια τακτική τη τουρκικής διοίκησης, να προκαλεί σύγχυση για την ύπαρξή τους, ενώ δηλώθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία ότι οι αγνοούμενοι δολοφονήθηκαν από παρακρατικούς του τουρκικού στρατού. Και η ελληνική, αλλά και η κυπριακή κυβέρνηση τί κάνουν, ποιες είναι οι ενέργειες τους για το έγκλημα αυτό που εμπίπτει στις διατάξεις του Ο.Η.Ε. περί γενοκτονίας; Μήπως πρέπει να πληρωθούν οι Τούρκοι με τα ίδια μέτρα και σταθμά; Αλήθεια δεν αντιλαμβανόμαστε τι θα πει και τι εννοεί το αδιανόητο πράγματι σύνθημα των ελληνικών κυβερνήσεων που ακούμε κατά κόρον από το 1930 και εξής: “Δε ζητούμε τίποτα, δε διεκδικούμε τίποτα;”
350.000 και άνω ψυχές εξοντώθηκαν στον Πόντο και 700.000 στην Ιωνία, στους 200.000 Έληνες και πλέον ανέρχονται οι εκπατρισθέντες από την Κωνσταντινούπολη, 2.000 οι αγνοούμενοι από την Κύπρο, ενώ το νησί κατέχεται σε ένα μεγάλο μέρος του από τον τουρκικό στρατό κατοχής.
Χιλιάδες οι εξορισθέντες από τη Βόρεια Ήπειρο, ο παράνομος επικοισμός της Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και άλλα παρόμοια γεγονότα δεν αποτελούν θέματα διεκδικήσεων;
Αλλά και τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων και μουσουλαμνοφανών Ελλήνων πρέπει να μείνουν βορά των τουρανιστών;
Μετά τη συνθήκη της Λωζάνης εξαφανίζεται η συνθήκη των Σεβρών και επισφραγίζεται η αποχώρηση του ελληνικού στρατού, αλλά και του ελληνικού πληθυσμού από τις προαιώνιες εστίες του.
Παράλληλα, ακολουθεί και ακούσια μετανάστευση προς τα ρωσικά παράλια και τον Καύκασο ενός πληθυσμού αμιγώς ελληνικού, που κατά τους Πετσάλη, Καζαντζάκη και άλλους ερευνητές φτάνει το 1919 στον εκπληκτικό αριθμό των 770.000 ψυχών.
Εντύπωση προξενεί στους σύγχρονους το γεγονός ότι οι αγνοούμενοι της Κύπρου εδώ και πολλά χρόνια δε βρίσκονται ακόμα κι αυτό γιατί αποτελεί πάγια τακτική τη τουρκικής διοίκησης, να προκαλεί σύγχυση για την ύπαρξή τους, ενώ δηλώθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία ότι οι αγνοούμενοι δολοφονήθηκαν από παρακρατικούς του τουρκικού στρατού. Και η ελληνική, αλλά και η κυπριακή κυβέρνηση τί κάνουν, ποιες είναι οι ενέργειες τους για το έγκλημα αυτό που εμπίπτει στις διατάξεις του Ο.Η.Ε. περί γενοκτονίας; Μήπως πρέπει να πληρωθούν οι Τούρκοι με τα ίδια μέτρα και σταθμά; Αλήθεια δεν αντιλαμβανόμαστε τι θα πει και τι εννοεί το αδιανόητο πράγματι σύνθημα των ελληνικών κυβερνήσεων που ακούμε κατά κόρον από το 1930 και εξής: “Δε ζητούμε τίποτα, δε διεκδικούμε τίποτα;”
350.000 και άνω ψυχές εξοντώθηκαν στον Πόντο και 700.000 στην Ιωνία, στους 200.000 Έληνες και πλέον ανέρχονται οι εκπατρισθέντες από την Κωνσταντινούπολη, 2.000 οι αγνοούμενοι από την Κύπρο, ενώ το νησί κατέχεται σε ένα μεγάλο μέρος του από τον τουρκικό στρατό κατοχής.
Χιλιάδες οι εξορισθέντες από τη Βόρεια Ήπειρο, ο παράνομος επικοισμός της Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και άλλα παρόμοια γεγονότα δεν αποτελούν θέματα διεκδικήσεων;
Αλλά και τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων και μουσουλαμνοφανών Ελλήνων πρέπει να μείνουν βορά των τουρανιστών;
Μετά τη συνθήκη της Λωζάνης εξαφανίζεται η συνθήκη των Σεβρών και επισφραγίζεται η αποχώρηση του ελληνικού στρατού, αλλά και του ελληνικού πληθυσμού από τις προαιώνιες εστίες του.
Παράλληλα, ακολουθεί και ακούσια μετανάστευση προς τα ρωσικά παράλια και τον Καύκασο ενός πληθυσμού αμιγώς ελληνικού, που κατά τους Πετσάλη, Καζαντζάκη και άλλους ερευνητές φτάνει το 1919 στον εκπληκτικό αριθμό των 770.000 ψυχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου