ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

Ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στην ενορία Τσακαλάντων της Σαντάς του Πόντου το 1891.Ο πατέρας του ήταν ο Ιώβ Κιόρογλου και η μητέρα του η Ζωή . 

Το αρχικό επίθετό του ήταν Κιόρογλου ( Τυφλόπουλος) αλλά το άλλαξε σε Τριανταφυλλίδης από απέχθεια προς την Τουρκική ετυμολογία του αρχικού  "Κιόρογλου". Είχε άλλα τρία αδέρφια,τον Αριστείδη,την Ευθυμία και την Παρθένα,η οποία  πέθανε στην Σαντά. 

Στις αρχές του 1900 ο πατέρας του Ιώβ θα φύγει στην Περσία για να εργαστεί και από τότε έχασαν τα ίχνη του. Παρά την ορφάνια του από πατέρα σε μικρή ηλικία, ο Τριαντάφυλλος θα καταφέρει να σπουδάσει και να τελειώσει το φροντιστήριο Τραπεζούντας περίπου το 1910. Λίγα χρόνια μετά θα χάσει και την μητέρα του.

Ο Τριανταφυλλίδης Τριαντάφυλλος θα διδάξει στην γενέτειρά του για  λίγο και μετά θα διοριστεί στην Ίμερα του Πόντου όπου και θα διδάξει μερικά χρόνια. Το 1917 περίπου θα τοποθετηθεί δάσκαλος στο Λερί Αργυρούπολης. Εκεί θα γνωρίσει και θα παντρευτεί την Ελπίδα Παυλίδου από τον συνοικισμό Κυριακάντων . Το 1920 θα αποκτήσουν έναν γιο τον Αριστείδη ο οποίος θα πεθάνει σε βρεφική ηλικία, το 1921 θα γεννηθούν οι δίδυμες κόρες του  Πολύμνια και Μελπομένη και το 1922 τη Ζωή.

Το Μάρτιο του 1919 ο Τριανταφυλλίδης θα αποστείλει μια επιστολή στην εφημερίδα της Τραπεζούντας "Εποχή" η οποία θα δημοσιευθεί στις 26-3-1919 με τον τίτλο " Έκκλησης προς τους απανταχού παρεπιδημούντας Λεριώτας" . Με την επιστολή του αυτήν ευχαριστεί και συγχαίρει τους κατοίκους της πόλης Αικατερινοντάρ με καταγωγή από το Λερί,οι οποίοι έστειλαν έμβασμα 7.300 ρουβλίων προς ενίσχυση στους πονεμένους και δοκιμασμένους κατοίκους της γενέτειράς τους στα δύσκολα χρόνια της Τουρκικής καταπίεσης.

 Στην επιστολή του ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης περιγράφει τον κατατρεγμό, την καταστροφή, τη βεβήλωση και τελικά την ερήμωση του χωριού Λερί.

Όπως μας πληροφορεί, ογδόντα οικογένειες του χωριού το εγκατέλειψαν και περιπλανούνταν ρακένδυτοι εδώ και εκεί για να σώσουν τις ζωές τους. Ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης κάνει έκλυση να ληφθεί μέριμνα για την παλινόρθωση των κατοίκων αυτών.

Σε ένα κομμάτι της επιστολής γράφει: " Κάμνομεν θερμότατην έκκλησιν προς τας λεπτοτέρας χορδάς της καρδίας και επικαλούμεθα την οικονομική σας υποστήριξιν προς ανασύστασιν της ερημωθείσις πατρίδος μας" .

Τα πράγματα δεν θα πάνε καλά για τον Ελληνικό πληθυσμό του Πόντου, ο κατατρεγμός του και ο αφανισμός του θα κορυφωθούν. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την συνθήκη ανταλλαγής πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας στις 30 Ιανουαρίου του 1923 στην Λωζάνη, οι Έλληνες της Μ. Ασίας θα ξεριζωθούν από τις πατρογονικές τους εστίες ύστερα από συνεχή κατοίκιση 3.000 χρονών και πάνω.

Τον Δεκέμβριο  του 1923 ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης επικεφαλής μιας μικρής ομάδας από το Λερί θα κατέβουν στην Τραπεζούντα για να πάρουν το καράβι που θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στην Ελλάδα. Εκεί θα παραμείνουν τρεις μήνες περίπου μέχρι να έρθει η σειρά τους. Ο δάσκαλος Τριανταφυλλίδης θα τοποθετηθεί στην επιτροπή η οποία θα καταγράφει και θα τακτοποιεί τον κόσμο  που  επιβιβάζεται στα καράβια για την Ελλάδα. Στις 15 Μαρτίου του 1924 θα έρθει η σειρά τους να φύγουν με το πλοίο ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ .

 Η οικογένειά του και η ομάδα που ήταν επικεφαλής θα επιβιβαστούν  στο καράβι, αυτός λόγω της συμμετοχής του στην επιτροπή θα επιβιβαστεί το βράδυ τελευταίος . Τότε οι Τούρκοι βαρκάρηδες επωφελούμενοι του σκότους θα παραβιάσουν τα προσωπικά του αντικείμενα και θα πάρουν χρήματα και ότι πολύτιμο είχε στις βαλίτσες του.

 Μην μπορώντας να κάνει κάτι επιβιβάζεται στο καράβι και στις 25 Μαρτίου του 1924  θα φτάσουν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης με ενδιάμεσους σταθμούς τις παράλιες πόλεις του Πόντου και την Κωνσταντινούπολη. 

Στην Θεσσαλονίκη αρχικά θα τοποθετηθούν στον προσφυγικό καταυλισμό της Καλαμαριάς, εκεί θα αρρωστήσει η μικρή του κόρη η Ζωή και θα πεθάνει.Στις αρχές Μαΐου θα τους μεταφέρουν στον άλλο προσφυγικό καταυλισμό στο Χαρμάνκιοϊ. Σε αυτόν τον καταυλισμό  θα συναντήσει πολλούς γνωστούς του από την γενέτειρα του την Σαντά οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι εκεί.

 Μετά από μερικές μέρες ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης θα συμμετάσχει σε μια ολιγομελή επιτροπή που θα έψαχνε για μόνιμο τόπο εγκατάστασης τους στην Ελλάδα.Τον τόπο αυτόν θα τον βρουν  12 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης της Βέροιας κοντά σε δυο μικρούς οικισμούς,τις Μπάρμπες και τις Κούτλες,την μετέπειτα Βεργίνα. 

Χαρμάνκιοϊ 1925

Από την Θεσσαλονίκη θα πάρουν το τρένο το οποίο θα τους κατεβάσει στον σταθμό της Κουλούρας. Εκεί θα μείνουν μια μέρα και την επομένη στις 21 Μαΐου του 1924 θα φτάσουν με βοϊδάμαξες που διέθεσε η Ε.Α.Π  στον τελικό  τόπο εγκατάστασής τους. Μετά την πρόχειρη εγκατάστασή τους εκεί, οι πρόσφυγες θα δημιουργήσουν έναν σύλλογο ο οποίος θα λειτουργούσε και θα έπαιρνε αποφάσεις προς όφελος των προσφύγων του χωριού.  Πρώτος πρόεδρος θα τοποθετηθεί ο Ιωάννης Πιστοφίδης , μετά όμως  από μια ασθένειά του, ο σύλλογος στις 13 Ιουλίου του 1924  ύστερα από γενική συνέλευση θα εκλέξει καινούριο πρόεδρο. 

Πρόεδρος θα εκλεγεί ο δάσκαλος Τριανταφυλλίδης με συμβούλους του τον Χριστόφορο Ιωσηφίδη και τον Ανέστη Εφραιμίδη.     Στους δυο μικρούς οικισμούς Μπάρμπες-Κουτλες δεν υπήρχε σχολείο,τα παιδιά για να μορφωθούν πήγαιναν στο διπλανό χωριό,τα Παλατίτσια.Τον Σεπτέμβριο του 1924, μετά από προσωπική πρωτοβουλία των δυο δασκάλων Τριανταφυλλίδη Τριαντάφυλλου και Ιωσηφίδη Χριστόφορου, αποφάσισαν να διδάξουν τα παιδιά του χωριού, εντόπια και προσφυγόπουλα. Για σχολική στέγη θα χρησιμοποιήσουν την εκκλησία της Παναγίας του οικισμού Κούτλες.

 Στα μέσα της σχολικής χρονιάς θα μεταφερθούν στον νάρθηκα της εκκλησίας της Αγ. Παρασκευής,του άλλου μικρού οικισμού Μπάρμπες, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος.Την δεύτερη σχολική χρονιά για σχολείο χρησιμοποιήθηκε το σπίτι του Αλέξανδρου Ιωσηφίδη το οποίο βρισκόταν ανάμεσα στους δυο οικισμούς. 

Έξι από τα δέκα  ιδρυτικά μέλη του συλλόγου  "ΕΛΠΙΣ".  Από πάνω αριστερά ο Λαζαρίδης Κωνσταντίνος δίπλα του ο Σπυριδόπουλος Ιωάννης. Κάτω  από αριστερά Εφραιμίδης Αναστάσιος , Αηδονίδης Κωνσταντίνος του Μωυσή ,  Ιωσηφίδης Χριστόφορος και Τριανταφυλλίδης Τριαντάφυλλος

Στις 27/3/1925 στο χωριό θα δημιουργηθεί ο εξωραϊστικός σύλλογος "ΕΛΠΙΣ"  με πολλές κοινωνικές δράσεις προς όφελος των κατοίκων του χωριού , μια από αυτές είναι και η ανέγερση του σχολείου στο χωριό.

 Ο ιθύνων νους της δημιουργίας του συλλόγου ήταν ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης μαζί με τον συνάδελφο του Χριστόφορο Ιωσηφίδη και άλλους οκτώ πρόσφυγες . Το 1926 ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης θα αποκτήσει  ακόμα δυο παιδιά τα δίδυμα Τηλεφάνη και Μαρία η οποία όμως θα πεθάνει σε βρεφική ηλικία. 

Την ίδια χρονιά θα αποπερατωθεί και το σχολείο και θα ανοίξει τις πύλες του για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1926,  εκεί ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης θα διδάξει έως το 1939. Το 1929 προκειμένου να λάβει ευρύτερη παιδαγωγική μόρφωση και να εξομοιωθεί παράλληλα   βαθμολογικά και μισθολογικά με τους γηγενείς συναδέλφους του , μετεκπαιδεύτηκε στο διδασκαλείο αρχικά της Θεσσαλονίκης και μετέπειτα της Φλώρινας. Το 1930 θα αποκτήσει ακόμα μια κόρη  την Δάφνη το  1932 θα γεννηθει το  όγδοο του παιδί η Ελένη η οποία όμως θα πεθάνει σε μικρή ηλικία και το 1938 θα γεννηθεί το τελευταίο του παιδί η Πανωραία .

Σχολείο στην Βεργίνα 1929-1930 επέτειος εθνικής γιορτής. Ο δάσκαλος Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης και οι μαθητές με σημαίες τρομπέτα και τύμπανο να απαγγέλλουν εμβατήριο .

Το 1939 θα μετατεθεί σε σχολείο της Θεσσαλονίκης όπου θα διδάξει μέχρι το 1940 . Με την Γερμανική κατοχή θα επιστρέψει στο χωριό του και θα μείνε εκεί μέχρι το τέλος του εμφυλίου .Μια που τα σχολεία ήταν κλειστά για να μπορέσει  να συντηρήσει την οικογένεια του εργάσθηκε στα μεταλλεία χρωμίου στην θέση Ρενα κοντά στην Βεργίνα. Θα βοηθήσει όσο μπορεί τους συγχωριανούς του στις δύσκολες αυτές στιγμές και θα συμμετάσχει σε διάφορα συσσίτια και εράνους για τις άπορες οικογένειες του χωριού, ακόμα θα περιθάλψει πολλούς αρρώστους και τραυματίες στο χωριό σαν νοσοκόμος .

 Το 1949 θα επιστρέψει στην Θεσσαλονίκη όπου θα τοποθετηθεί στο σχολείο της Ευαγγελίστριας μέχρι την συνταξιοδότηση του  το 1952. Ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης θα πεθάνει στην Θεσσαλονίκη το 1961 και θα ταφεί στο χωριό του Βεργίνα Ημαθίας.  Αιωνία του η μνήμη . 

Χρήστος Αηδονίδης