ΔΙΣΤΙΧΑ ΣΑΤΙΡΙΚΑ

Το σεβταλούκ ντο λες εσύ, πασκίμ τρανόν δουλείαν,

 εφτάς κάτας πορπάτεμαν και πεντικού λαλίαν.

Τρία κορτσόπα έμορφα χλωρόν χορτάρ’ θερίζνε, 

εκάτσαν κι αναπάουνταν, για τον άντραν νουνίζνε.

Οι πεκιάρ’ ντο αρρωσταίνε, ας λέγω σας για ποίον, 

ντο κείνταν ολομόναχοι χειμωγκονί’ σον κρύον.

Θεία μ’ πε το κορτσόπο σου, πολλά μη τυριαννίζ’ με, 

σίτια κοιμούμαι νόστιμα, χαντιλιάζ’ κι εγνεφίζ’ με.

Χρωστώ καί ’κι χρωστούνε με, αν θέλω παίρω κι άλλα,

 εμέν η κόρ’ που εγάπεσεν, ζαέρ’ έτονε λάλα.

Ντ’ εβγάλω όλια τρώγ’ άτα, πασκίμ ντο έχω χρέος,

έπαρ’ με, κόρη, έπαρ’με, πασκίμ ντο είμαι γέρος.

Ερρίγασα, επάγωσα, κρύον  επαίρα, βέχω,

 για τ’ έναν ξερόν φίλεμαν νύχταν-ημέραν τρέχω.

Εναν κορτσόπον είπε με, ν’ ευρίκ’ σα σο Θεός -ι,

 πάντα φίλεμαν ψαλαφάς και ν’ άμον γυρευός -ι.

Ας  έμνε είνας διάβολος με τρία κωδωνόπα,

 ν’  ελάσκουμνε μεσανυχτί κι εγνέφιζα κορτσόπα.

’Πήγα νσ ξαβουρεύκουμαι και είπα τ’ αμαρτίας,

 είπε με, άλλο μ’ εφτάς άτο, θα κόφτω εγώ τ’ ωτία σ’.

Είπ’ άτον τσουρμουλήματα, είπ’ άτον σεβταλούκια,

 είπε με, συχωρώ άτα, ατά είν’ τσαχαλούκια.

Έπήγα σον πνεματικόν, είπεν, ’ξημολογώ σε, 

έμορφον αν εφίλεσες, είπε με, συγχωρώ σε.

Εξέρετεν ντο είπε με είνας καλός ποπάς -ι, 

έμορφον ηύρες, φίλει άτεν, το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι.

Έμορφος εμπαίν’ σο χορόν, θαρρείς χαραδοξία 

κι άσκεμος εμπαίν’ σο χορόν, άμον χολοσπασία.

Ο κύρης σ’ ετον παλαλός κι η μάνα σ’ ετον λάλα, 

πως εγροίξαν κι εποίκανε άμον εσέν φραντάλαν.

Οσήμερον πα ντο ετον και εξες το γιλβάνι σ’, 

εσύ αν είσαι διάβολος, εγώ πα είμαι τ’ ουράδι σ’.

Να λελεύω σε, μάνιτσα μ’, ντ’ εποίνες με αοίκον,

 εποίνες με αγράσκεμον και πολλά ατσιαΐπκον.

Ο κύρη μ’ εκοπίαζεν, γράμματα να μαθίζ’ με, 

σο σεβταλούκ απαγκεκά, δέσκαλον να καθίζ’ με.

Εγώ γράμματα ’κ’ έξερα και δέσκαλος εκάτσα

 και τ’ έμορφα τα κόρτσοπα το σεβταλούκ εμάτσα.

Θειΐτσα μ’, ποδεδίζω σε, φιλώ τα ποδαρόπα σ’,

 έπαρ’ με είναν πετεινόν απέσ’ σα νοσακόπα σ’.

Και ντο τυλίεις κι αποτυλίεις τη λετσεκί’ σ’ τα τέκια,

 σ’ εμέν τσιαλίμια μη πουλείς, εγώ ντ’ εποίνε, εφέκα.

Έγώ ποπάς ’κι γίνουμαι, σο ιερόν ’κ’ εμπαίνω, 

σίτια θα ψάλλω, τραγωδώ, σασεύω κι απομένω.

Άς όλια τα πετούμενα ο ψύλλον έχ’ τη χάρην, 

πάει, κείται με τα κορτσόπα και ν’ άμον παλληκάρι.

Βούτουρον, εθαρρείς, έλλειψες, απαγκές σο ψωμίν άτ’ς, 

ντ’ εκάτσες και ν’ εκούρφιξες το τρανόν το μυτίν άτ’ς.

Έμέν η μάνα μ’ είπε με, μεγάλον διαρμενείαν,

 η έμορφος όνταν διαβαίν’, την στράταν άτ’ς ορία.

Εξέρ’τς, ’κι ξερ’τς, μη καλατζεύ’ς, ντ λες τα λόγια,

 νούντσον κι ατά τα τσιαζουλούκια σου, αλλού κες δέβα πούλτσον.

Εξέρ’τς όνταν  εφίλνα σε αφκακές σα καφούλια, 

εσύ εφτάς τα παλαλά κι εμέν μαθίεις αχούλια.

Η μάνα θε ’κι αντρίζ’ άτο, το κορίτσ’ λέει, θ’ αντρίζω,

 αοίκον αχουλίν κορίτσ’, εγώ να ποδεδίζω.

Θεέ μ’ ποίσον κατακλυσμόν, να χάνταν οι γραιάδες, 

να κείνταν και κοιμούντανε ραχάτια οι νυφάδες.

Ψάλτες και ποπάς ’κ’ έξεραν, να ψάλν’ σην εγκλεσίαν 

κι η λειτουργία, εγέντονε με τ’ έναν τραγωδίαν.

Παιδία όντες έμνε πεκιάρ’τς, ας λέγω σας ντ’ εποίνα, 

τ’ άσκεμα επαργόρευα και τ’ έμορφα ν’ εφίλ’να.

Ο κόσμον όλεν καμ’ και ζεί και πορπατεί ληγάρια 

κι  εγώ άμον τον παλαλόν μετρώ τ’ εγάπ’ς τ’ ιχνάρια.

Ενέσπαλα κι εδέβα κα και τ’ άλογα μ’ ’κ’ ετάισα 

κι  ατώρα καταράται με η πεθερά μ’, η μάισσα.

Εσύ τον άντρα σ’ ν’ αγαπάς και μ’ εφτάς άτον γέλως

 και με τ’ ατόν θα τρως ψωμίν, εγώ πάλ’ είμαι ξένος.

Ο πετεινόν πα εχπάστεν να πάει, σερεύ’ τσατσία,

 εσύ, είπεν, την κοσάραν, σκάλα και σελεκία.