Δίστιχα του έρωτα και της αγάπης (Χαρούμενα) Μέρος 2ο

Μαύρον τσίτ’ μη σκεπάεσαι, πασκίμ ντο είσαι γραία, 

εσέν ιγεύνε κόκκινα, αρνί μ’ τα γερανέα.

Να έμ σ’ ωτία σ’ σκουλαρίκ’, σα χερόπα σ’ βραχιόλι,

 σα μέσα σ’ να έμνε ζωνάρ’, σο σπαλέρι σ’ αστάρι.

Από τη συλλογή της Λίας Ελευθεριάδου : Πόντια νέα γυναίκα

Μακρύν φοτάν μη ζώσκεσαι, μακρύν εν, συμποδίει σε,

 τ’ ομμάτια μ’ να λελεύ’νε σε, η ψη μ’ να ποδεδίει σε.

Κόρη μη πυκνολύν’τς και δέν’τς τη λετζεκί σ’ τα τέκια,

 σ’ εμέν τζιαλίμια μη πουλείς, εγώ ντ’ εποίνα, εφέκα.

Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον, πουλόπο μ’ έλα, έλα,

 σή γούλα σ’ να τυλίγουμαι, εσύ τέρ’με και γέλα.

Εσύ κορτσόπον έμορφον, τ’ εμόν η κάλη είσαι,

γουρπάν’ σο σπίτ’ ντ’ εμπαίντ’τς κι εβγαίν’τς, σο μεσοχάμ’ ντο κείσαι.

Εγάπ’σ’  εγέντονε δεντρόν, επίασεν το δρόμον,

 πουλόπο μ’ έμορφος είσαι, τρώγω τ’ εσόν το νόμον.

Ασό χέρι μ’ εκράτεσεν κι έγκε με σο καλύβν’ άτ’ς,

’κ’ επόρεσα ν' εχάλανα το τρανόν το χατήρν’ άτ’ς.

Έπαρ’ το καλαθόπο σου κι ας πάμε σα χαμόφτας,

 εγώ σύρω  ασό σπαλέρ’ σ’ κι εσύ πε, νέπρε ντ’ έφτας;

Αφκά σο σπαλερόπο σου ντο είν’ ατά ντο κείνταν,

Κιμισχανάς μηλόπα είν’, εμέν κι  εσέν κανείνταν.

Μίαν με το ν’ εφίλεσα, πουλόπο μ’, ντ’ εχολιάσκους, 

το καπαάτ’ τ’ εσόν έτον, με τ’ εμέν ντ’ εβραδιάσκους;

Η μάνα μ’ λέει με πάντρεψον, ο κύρη μ’ λέει γυναίξον, 

ας έμορφα τα κορτσόπα έπαρ’ έναν και φέψον.

Τερέστ’ άτα, τερέστ’ άτα τα σειραλαεμένα,

τ’ άλλα μικρά, τ’ άλλα τρανά, τ’ άλλα σουμαδεμένα.

Ας ετραγώδνα έμορφα κι άλλο τιδέν ’κ’ εθέλ’να,

 όθεν κορτσόπα έμορφα το νουν άτουν θ’ έπαιρνα.

Να σαν εκείνον τον πεκιάρ’, ντο εν σουμαδεμένος

 και ωσάν σκούται από πουρνού, πάντα εν χαρεμένος.

Εσέν όντες εγάπεσα, ας λέγω σε πως έτον,

 απάν’ σην πόρταν έστεκες, ημέρα έξεργος έτον.

Ελάτε ας χορεύουμε και κρατούμε τα χέρια,

 εμάς πα ’κί χωρίζν’ εμάς τουσμιάν’ με τα μαχαίρια.

Όντες εμπαίνω σο χορόν κι εφτάγω χόπα-χόπα, 

πουστουρίζνε  αρ για τ’ εμέν τ’ έμορφα τα κορτσόπα.

Το σεβταλούκ ’κι γίνεται και με την αμελείαν, 

γίνεται με την καλατζήν και με τη μασχαρίαν.

Και ζάχαρην θα γίνουμαι, θ’ εμπαίνω σα πεγάδια, 

θα βάλ’ν, θα παίρν’ και πίνε με τ’ έμορφα τα νυφάδια.

Δύο και δύο τέσσερα, είπ’ άτο κι ετελέθεν,

 θειΐτσα μ’ το κορτσόπο σου για τ’ εμέν εγεννέθεν.

Ντο θ’ εφτάμε τα κόλπια και ντο κρεμάνομ’ ώρας,

 αέτσ’ πα ν’ αγαπούνε μας τα κορτσόπα τη χώρας.

Εζούλτσα το μουστάκι μου κι εποίκ’ άτο πουρμάν -ι,

 που εύρες και ν' εγάπεσες εμέν τον χοβαρτάν -ι.

Εσύ επερφανεύκουζνε με τα μακρέα τζάμιας

κι εγώ επερφανεύκουμνε ντ’ εκείμνε σην εγκάλια σ’.

Καλά ’ποίκα κι εγάπεσα ση μαχαλά μ’ κορτσόπον,

 εμπαίν’, εβγαίν, ελέπ’ άτο και χαίρεται το ψόπο μ’.

Λελεύω σε, λελεύω σε, κόκκινον πιπερόπον,

 για έλα έμπα σο χορόν σο δεξέν το χερόπο μ’.

Η ζουπούνα σ’ μεταξωτόν, τα κουμπία σ’ γεσίλια, 

αρνόπο μ’ ύας γράσιμον κι άμον ατά άλλα χίλια.

Με κάμποσα και κόρτσοπα επέγναμε σο θέρος,

 έλεγα κι εμασχάρευα, λυγούταν ασό γέλως.

Με την εγάπ’, που πορπατεί, χαίρεται τον καιρόν άτ’,

 τρώει το φαΐν άτ’ με χαράν και πίν’ και το νερόν άτ’.

Φώταξον ήλε μ’, φώταξον κι ας λάμπνε τα ραχία, 

να τραγωδούν και χαίρουνταν κορτσόπα και παιδία.

Να σαν τον φέγγον π’ εν ψηλά κι ελέπ’ σην γην ντο γίνταν,

 ελέπ’ εκείν’ τα κορτσόπα και μαναχά ντο κείνταν.