Ποντιακά Δίστιχα του Έρωτα και της Αγάπης (αγωνιώδη) Μέρος 1ο

Γίνουμαι κάστρα να πατώ, χωρία να χαλάνω, 

γίνουμαι τρυγονόπο μου, σον κόλφε σ’ να χαλάνω.

Σην παρέαν εκάθουμνες με κάμποσα παιδία, 

έσκισεν κι έρθεν εύρε με τ' εσόν αρωθυμία.

Η ώρα τρία τη νυχτός σο σπίτι σ’ εξ’ οριάζω, 

εγνέφ’σον κι  έλα οξωκά, εσέν θα φυγαδιάζω.

Τσιαχπούν εξέγκαν τ’ όνομα μ’ αδά σην γειτονίαν,

 νύχταν- ημέραν τραγωδώ, ύπνον ’κ’ έχω καμίαν.

Έσέν ’κι πρέπ’ το σπόγγιμαν, ούτε και τα φορκάλια,

 εσέν πρέπ’ σε το φίλεμαν, άρ και τ'  εμόν  εγκάλια.

Για χτέν’τσον τα μαλλόπα σου και δος άτα πιτσίμι,

 τύλ’ τσον άτα ση γούλα μου, σύρον κι έπαρ’ την ψή μ’ -ι.

Σα μέσα σ’ να τυλίγουμαι, ση ζωναρί σ’ τον τόπον, 

σον κόλφε σ’ έχω μερτικόν, σο κρεββατόπο σ’ τόπον.

Έμέν κι εσέν, τρυγόνα μου, σ’ έναν  οτάν ν’ εβάλ’ναν,

 εχάναν τ’ ανοιγάρια θε κι  εμάς να  ενεσπάλ’ ναν.

Οντες σην πόρτα σ’  έρχουμαι, έβγα σο παραθύρι, 

τ’ έναν το χέρι σ’ σην λάμπαν, τ’ άλλο σο καρακείδι.

Ν’ αηλί εκείνον τον πεκιάρ’, πού ’κ’ εν σουμαδεμένος,

 κι  όντες σκούται από πουρνού πάντα σασουρεμένος.

Τό σεβταλούκ’ και τ’ έρημον  εχ’ τρανά δυσκολίας, 

ούς να θα πετσιαρεύ’ς  άτο, ασπρύνε τα μαλλία σ’.

Το σπίτν’  άτ’ς  αν ’κι ξέρετεν, σ’ ορμίν πέραν κεκά εν,

 πάει κι έρται ση κυρού άθε, σ’ άντρου άτ’ς ’κ’ ενεπάεν.

Πουλόπο μ’ το φιστάνοπο σ’ άτο σην Πόλ’  εράφεν, 

τ’ εμόν τη καρίπ’ τ’ όνομαν σ’  αστάρ’ν άθε εγράφεν.

Τα στράτας ίσ’ ορίαζα, κρύον  επαίρα, 

βέχω, για τ’ έναν ξερόν φίλεμαν νύχταν- ημέραν τρέχω.

Αδά σον κόσμον  ο πεκιάρ’ς ν’ αηλί ντο  υποφέρει,

 χίλια κοτσάκια βάλ’ν άτον και ούς να θα παντρεύει.

Ο λύκον τρώει τα πρόγατα κι ο αλεπόν κοσάρια, 

τ’ εσά τ’  ομμάτια  όντες τερούν, τρώγνε τα παλληκάρια.

Τον σεβταλήν  όντες τερώ κρούγνε σο νού μ’ ντ’ εποίνα,

 χίλ’ νομάτ’  εδιαρμένευαν κι εγώ  ωτίν ’κ' εδίνα.

Έρχουμαι ρίζα μ’ έρχουμαι, έρχουμαι μη κομπών’τς με,

 τα στράτας  ίσ’ πολλά μακρά, τη κάκου μη σκοτών' τς με.

Το σπίτι σ’ ετριγύλιζα και σην αύλια σ’ εκάτσα

κι εσύ την πόρταν ’κ’ άνοιξες και με την κλαίη εχπάστα.

Ερθα σο σπίτι σ’, ’κ’ εύρα σε, π’ εκλείδωσες κι εδέβες,

 ατσιάπ’ τίναν εγάπεσες κι έμεναν επιδέβες;

Σπαθιά, κοντάρια σην αυλή σ’, τρυγόνα μ’ για τ' εμένα

 και θα καταπατώ άτα κι έρχουμαι με τ' εσένα.

Τ'  έναν το χέρ’ σο μαξιλάρ’ θέκω κι αποκουμπίζω,

 τ’ άλλο θέκω σον κόλφε μου και γιά τ’ εσέν νουνίζω.

Το σπίτι σ’ ετριγύλιζα κι εκράτνα τα κεράνια

 κι εσύ την πόρταν ’κ’ ένοιες κι έτρωγα τα ποράνια.

Τ’ αρνόπο μ’ κείται ν’ άρρωστον κι εγώ σύρω τα πόνια,

 Θεέ μ’ να κόφ’τς και δεις άτο τ’ εμά τ’ ήμ’ σα τα χρόνια.

Ας είχα κρασίν κόκκινον και το κεπάπ’ ψεμένον

και την κόρ’ την παντέμορφον και το κρεββάτ’ στρωμένον.

Γίνουμαι δράκος κι άγγελος, εσέναν να κουρτώ σε,

 ντο πολλά ετυριάντσες με, πασκίμ ντο κατ’ χρωστώ σε.

Έβράδυνεν ο βράδιανον, ο κόσμος θα κοιμάται,

κι ο σεβταλής ξάι ’κ’ ησυχάζ’, φορεί και πάει και χάται.

Εχάσα το μικρόν τ’ αρνί μ’ κι εξέβα σον  αράεν,

 άμον  αέρα  εγέντονε, σα λίβια ν'  εταράεν.

Καθαρίζ' νε τα σκεύα

Κόρη η κάρδια σ’ σίδερον, εμέναν ’κι λυπάσαι;

Εμέν  εστάλ’τσες σ’ άψιμον, ερρούξες και κοιμάσαι.

Ση σεβταλή την καρδίαν πιάν’ τρανόν φωτίαν, 

τρέχ’  αν-κεκά να σβήν’ άτο, τη νύχταν ση σκοτίαν.

Αναθεμά σε ναι σεβτά, ασήν καρδία μ’ έβγα, 

μολύβ’  εκράτνα κι έγραφτα και άκραν πουθέν ’κ’ εύρα.

Ρίζα μ’  όνταν ελέπω σε, τ' ομμάτοπα μ’ ανοίουν 

και τα ψηλά τα ραχόπα  ελέπ’ άτα, πως σείουν.

Περμένω σε και τον πουρνόν, περμένω σε το βράδον,

 ους να μερών νουνίζω σε, ν’ αηλί εμέν το μαύρον.

Ρίζα μ’ τ' όμούτια ’κ’ έκοψα, ακόμαν αναμένω,

 απάν’ σην στράταν κάθουμαι και την έλα σ’ περμένω.

Κοιμούμαι κι ανασπάλω σε, εγνεφίζω, θυμούμαι,

 σύρω και χάνω το γεργάν’ και κλαίω και ματούμαι.

Κορτσόπον δώδεκα χρονών κι εγώ πα δεκατρία,

 εσέγκες με και ση σεβτάν, τερείς με κρύα-κρύα.

Ατά τ’ ομμάτια που ελέπ’, πως να μη παλαλούται,

 πως να μη ρούζ’ σα στρώματα κι άλλο να μη λαρούται.

Κανείται ντ’ ετυριάντσες με και σκυλ’  αφορισμένον, 

έναν πουρνόν σην αύλια 'συ θ’ ευρίκ’ς με  αποθαμένον.

Ασόν  η λεν που καίουνταν, τερούν που εν ευόρα 

κι  εγώ καίουμαι ασήν εγάπ’, θ’ εβγαίν’ η ψή μ’ ατώρα.

Πάντα με τ' άχ και με το βαχ’, πάντα ν’  αηλί  εμένα,

 τη νέτε μ’ ετσουρούεψα πουλόπο μ’ για τ’ εσένα.

Τ’ ομάλια εγώ εγόμωσα για τ’ εσέν τραγωδίας,

 έλα και βάλον σπλάχνωσιν σ’ έρημον την καρδία μ’.

Η φοτά σ’ κοσκινίεται άμον θάλασσας κύμαν,

 τ’ άσπρον την ψή σ’ εζήλεψα, πασκίμ ντ’ εποίκα κρίμαν.

Αρνί μ’ πολλά ερωθύμεσα και για τ’ εσέν νουνίζω, 

επάτεσε με η σεβτά κι ασό κιφάλ’ βρουλίζω.