Έπειτα από τους Βαλκανικούς Πολέμους, η Οθωμανική διοίκηση μετέφερε χιλιάδες Μουσουλμανικές οικογένειες από τα Βαλκάνια και επιχείρησε να τις εγκαταστήσει στην περιοχή της Σαμψούντας.
Οι Χριστιανοί αντιστάθηκαν και οι ηγέτες τους φυλακίστηκαν. Η ένταση στην περιοχή του Σαμψούντας κλιμακώθηκε αρχικώς με συλλήψεις και στη συνέχεια με ένοπλες επιθέσεις στα χωριά, προκειμένου να διωχθούν Χριστιανοί από τα κτήματά τους, ώστε να εγκατασταθούν εκεί Μουσουλμάνοι.
Μητροπολίτης στη Σαμψούντα ήταν από το 1909 ο Γερμανός Καραβαγγέλης (1866 - 1935), γνωστός περισσότερο από τη θητεία του στην Καστοριά.
Η εκδοχή που δίνει ο ίδιος Γερμανός για τα γεγονότα είναι ότι επισκέφθηκε τη βασίλισσα Σοφία (1870 - 1932) και την παρακάλεσε να μεσιτεύσει υπέρ της επαρχίας του στον αδελφό της, τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Β' (1859 - 1941), ώστε να αποτραπεί η εγκατάσταση Μουσουλμάνων προσφύγων.
Επακολούθησαν -από τον Ιούνιο του 1914- εκτοπίσεις Χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου σε διάφορα σημεία του οθωμανικού κράτους. Σύμφωνα με εκθέσεις του Πατριαρχείου, από την Πάφρα εκτοπίστηκαν 57.000 Χριστιανοί κάτοικοι, από την Κερασούντα 60.000 και 58.000 από τις λοιπές εκκλησιαστικές επαρχίες του Πόντου.
Λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες έγιναν οι εκτοπίσεις, η θνησιμότητα μεταξύ των εκτοπισθέντων ήταν πολύ υψηλή. Στις διαμαρτυρίες των Ρωμιών βουλευτών στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, η κυβέρνηση επικαλέστηκε λόγους «εθνικού συμφέροντος».
Στις 21 / 7 / 1914, εν όψει του επερχόμενου Παγκοσμίου Πολέμου, κηρύχθηκε γενική επιστράτευση. Όσοι Ρωμιοί κατατάσσονταν στο στρατό τοποθετούνταν σε «τάγματα εργασίας», τα οποία στέλνονταν μακριά από τον Πόντο, υπό συνθήκες που εγγυούνταν νοσηρότητα, ασιτία και μεγάλη θνησιμότητα. Είναι πολύ πιθανόν ότι η τακτική αυτή αποτέλεσε ένα πρωτόγονο είδος σχεδιασμένης «εθνοκάθαρσης».
Από την άλλη πλευρά, θυμίζει τον υποσιτισμό στον οποίο καταδικάστηκαν τα Οθωμανικά στρατεύματα κατά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο, έναν από τους βασικούς λόγους της Οθωμανικής ήττας. Το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα φημιζόταν ο Οθωμανικός στρατός, άλλωστε, ήταν η επιμελητεία του. Στον Πόντο και κυρίως στην Αμάσεια πολλοί Ρωμιοί για να αποφύγουν τη στράτευση («φυγόστρατοι») κατέφυγαν στην ύπαιθρο, κυνηγημένοι από Οθωμανικά αποσπάσματα.
Δημιουργήθηκαν έτσι οι πρώτες ομάδες Ρωμιών που πούλησαν τα ζώα τους και αγόρασαν όπλα για να βγουν στο βουνό, προκειμένου να προστατέψουν τον εαυτό τους.
πηγη: http://greekworldhistory.blogspot.gr/
Οι Χριστιανοί αντιστάθηκαν και οι ηγέτες τους φυλακίστηκαν. Η ένταση στην περιοχή του Σαμψούντας κλιμακώθηκε αρχικώς με συλλήψεις και στη συνέχεια με ένοπλες επιθέσεις στα χωριά, προκειμένου να διωχθούν Χριστιανοί από τα κτήματά τους, ώστε να εγκατασταθούν εκεί Μουσουλμάνοι.
Η εκδοχή που δίνει ο ίδιος Γερμανός για τα γεγονότα είναι ότι επισκέφθηκε τη βασίλισσα Σοφία (1870 - 1932) και την παρακάλεσε να μεσιτεύσει υπέρ της επαρχίας του στον αδελφό της, τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Β' (1859 - 1941), ώστε να αποτραπεί η εγκατάσταση Μουσουλμάνων προσφύγων.
Επακολούθησαν -από τον Ιούνιο του 1914- εκτοπίσεις Χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου σε διάφορα σημεία του οθωμανικού κράτους. Σύμφωνα με εκθέσεις του Πατριαρχείου, από την Πάφρα εκτοπίστηκαν 57.000 Χριστιανοί κάτοικοι, από την Κερασούντα 60.000 και 58.000 από τις λοιπές εκκλησιαστικές επαρχίες του Πόντου.
Λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες έγιναν οι εκτοπίσεις, η θνησιμότητα μεταξύ των εκτοπισθέντων ήταν πολύ υψηλή. Στις διαμαρτυρίες των Ρωμιών βουλευτών στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, η κυβέρνηση επικαλέστηκε λόγους «εθνικού συμφέροντος».
Στις 21 / 7 / 1914, εν όψει του επερχόμενου Παγκοσμίου Πολέμου, κηρύχθηκε γενική επιστράτευση. Όσοι Ρωμιοί κατατάσσονταν στο στρατό τοποθετούνταν σε «τάγματα εργασίας», τα οποία στέλνονταν μακριά από τον Πόντο, υπό συνθήκες που εγγυούνταν νοσηρότητα, ασιτία και μεγάλη θνησιμότητα. Είναι πολύ πιθανόν ότι η τακτική αυτή αποτέλεσε ένα πρωτόγονο είδος σχεδιασμένης «εθνοκάθαρσης».
Από την άλλη πλευρά, θυμίζει τον υποσιτισμό στον οποίο καταδικάστηκαν τα Οθωμανικά στρατεύματα κατά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο, έναν από τους βασικούς λόγους της Οθωμανικής ήττας. Το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα φημιζόταν ο Οθωμανικός στρατός, άλλωστε, ήταν η επιμελητεία του. Στον Πόντο και κυρίως στην Αμάσεια πολλοί Ρωμιοί για να αποφύγουν τη στράτευση («φυγόστρατοι») κατέφυγαν στην ύπαιθρο, κυνηγημένοι από Οθωμανικά αποσπάσματα.
Δημιουργήθηκαν έτσι οι πρώτες ομάδες Ρωμιών που πούλησαν τα ζώα τους και αγόρασαν όπλα για να βγουν στο βουνό, προκειμένου να προστατέψουν τον εαυτό τους.
πηγη: http://greekworldhistory.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου