Την Χάραιναν επέντεσα

Την Χάραιναν επέντεσα, πρασινολιβαδέαν,
 ο μαύρος ατ’ς εβόσκουτον κι  εκείν’ επεκοιμέθεν. 
Εχάλασα σην τσέπην άτ’ς κι έκλεψα τ’ ανοιγάρια,
’πήγα τον Άδην ένοιξα και την πομπήν άτ’ είδα.
Εκεί χερέαν το νερόν και πιθαμήν η βρούχνα,
 η βρούχνα σύρει το νερόν και το νερόν την βρούχναν. 
Οι άσπροι μαύροι κάθουνταν κι οι κόκκινοι χλωρίζνε 
κι οι τριανταφυλλοπρόσωποι τη γης την όψιν φέρνε.
Τη γεροντάδες θέκν’ τεμέλ’, τα παλληκάρια πύργους,
 τα μωρά τα μικούτζικα ξύν’ άτα τσαγουλόπα. 
Τριγύλου-γύλου πύργος εν και μαρμαροχτισμένος,
 τα πόρτας σιδερένια είν’ φράγκικα τα κλειδία, 
εκεί κλειδών’ τη νέοντας, τα νέικα τα παιδία.

                                         ★★★

ανοιγάρια = κλειδιά,
πομπή = αθλιότητα, επονείδιστος, γυναίκα κοινή,
χερέαν = πάχος μιας παλάμης, 
βρούχνα = μούχλα,
χλωρίζνε = γίνονται χλωμοί, (χλωροί), 
τσαγουλόπα = μικρά χαλίκια, πετραδάκια.
                                      ***

 Την Χάραινα συνάντησα

Την Χάραινα συνάντησα σε πράσινο λιβάδι 
και τ’ άλογό της έβοσκε κι εκείνη αποκοιμήθηκε.
Και τα κλειδιά της έκλεψα κρυφά-κρυφά άπ’ την τσέπη,
τον Άδη πήγα κι άνοιξα και την πομπή του είδα.
Εκεί πλημμύρα το νερό και σπιθαμή η μούχλα,

τραβάει η μούχλα το νερό και το νερό τη μούχλα.

Οι άσπροι μαύροι γίνονται κι οι κόκκινοι χλωμιάζουν

 κι αυτοί οι ροδοκόκκινοι, της γης την όψη φέρνουν.

Τους νιούς για πύργους βάζουνε, τους γέρους για θεμέλιο

 και τα μικρούτσικα μωρά τα στρώνουν χαλικάκια.

Και πύργοι μαρμαρόχτιστοι γύρω - τριγύρω στέκουν

 και κλειδαριές απ’ τη Φραγκιά στις σιδερένιες πόρτες, 

εκεί τους νιούς κλειδώνουνε, τα νέα τα βλαστάρια.