Ρωτήθηκα ποιες ήταν οι καλύτερες εκδηλώσεις, ανάμεσα στις εκατοντάδες που έγιναν για το ζήτημα της Γενοκτονίας από την Νέα Υόρκη και τη Μόσχα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη Μελβούρνη, το Σίδνευ, τη Στουτγάρδη, το Γερεβάν και την Στοκχόλμη.
Εκτιμώ ότι ήταν τρεις: Η πρώτη στη Θεσσαλονίκη όπου μίλησε ο συναγωνιστής Σαίτ Τσετίνογλου και οι άλλες δύο που έγιναν από τους δασκάλους και τα παιδιά στο Κιλκίς και την Έδεσσα.
Τόσο η πρώτη, αλλά κυρίως οι άλλες δύο μας γεμίζουν ελπίδα, θάρρος, δύναμη και σιγουριά για το αποτέλεσμα. Για τη Νίκη, την Ανάσταση, τη Δικαίωση. Παρ' όλη την απουσία της Γενοκτονίας από την παιδεία των νέων Ελλήνων και Ελληνίδων, την αυτοαναίρεση της ελληνικής Πολιτείας σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της για την ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος των προγόνων μας- στην ομιλία του αρμόδιου υφυπουργού στη Βουλή δεν υπήρξε η λέξη Τουρκία- η παρουσίαση της Γενοκτονίας από δασκάλους και δασκάλες, μαθητές και μαθήτριες, μας δίνει αισιοδοξία και χαρά.
Οι ανάλογες σοβαρές, ανιδιοτελείς και συνεπείς προσπάθειες, για ένα μεγάλο ιερό και μεγάλο ζήτημα, προσπάθειες που γίνονται από νέους ανθρώπους και φωτισμένους εκπαιδευτικούς, δείχνει ότι το αποτέλεσμα του αγώνα αναγνώρισης θα είναι νικηφόρο.
Η ζωή για άλλη μία φορά θα νικήσει το θάνατο, η αλήθεια τη λήθη, το φως το σκοτάδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου