ΤΟ ΘΕΜΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ

I. PH. FALLMERAYER

"Αυτό το μαργαριτάρι των γυναικών ζήτησε ο Χασάν ως σύζυγό του, καθώς και την ανατολική επαρχία της Καππαδοκίας, ως γαμήλιο δώρο, ενώ αυτός υποσχόταν ως αντάλλαγμα όχι μόνον τον στρατό του, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του και τους θησαυρούς του να διαθέσει, για να προστατεύσει την Τραπεζούντα από τις επιθέσεις των Οσμανιδών".

I. PH. FALLMERAYER.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ, σελ. 243

Η προηγούμενη χρονιά, το 1456, ήταν μια χρονιά γεμάτη από γεγονότα δυσάρεστα, αλλά και ευχάριστα.

Το πιο δυσάρεστο και λυπηρό για την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ήταν, που για πρώτη φορά ύστερα από 250 χρόνια, που κυβερνιόνταν από τους Μεγάλους-Κομνηνούς, έγινε φόρου υποτελής. Ξέφυγε από τις επιθέσεις τόσων γειτονικών λαών και φυλών, από τους Μογγόλους της Ταυρίδας με τον μεγάλο Χουλαχού. Έμεινε σχεδόν έξω από το ορμητικό διάβα του Ταμερλάνου, που τους πάντες υπέταξε. Και να, του ήλθε από τον Μωάμεθ Β', γιατί "ήθελε να εκμηδενίσει πολιτικά το κράτος των Μεγαλο-Κομνηνών".

Γενικά, όμως, για τη Χριστιανοσύνη, ευχάριστο νέο ήταν, η Νίκη των Σταυροφόρων στο Βελιγράδι. Αλλά αμέσως ύστερα, ακολούθησε ο θάνατος του Ούγγρου Ουννυάδη, που πρωτοστάτησε γι’ αυτή τη νίκη μαζί με το φλογερό καλόγηρο Καπιστράνο-απεσταλμένο του Πάπα - που κι αυτός το ίδιο χάθηκε από ελονοσία. 

Με το χαμό του Ουννυάδη, η Χριστιανοσύνη έμεινε αδύνατη. Δεν είχε πια, παρά, τον Σκερντέμπεη της Αλβανίας, που να ‘ναι για τον Μωάμεθ πραγματικά υπολογίσιμος εχθρός. Φυσικά αν οι Δυτικοί, άφηναν κατά μέρος τις ιδιαίτερες φιλοδοξίες τους, για την Κωνσταντινούπολη και παραμέριζαν τις έχτρες τους, ώστε, να κινήσει μια πραγματική αντιοθωμανική Σταυροφορία, Δύσης και Ανατολής, τότε και μόνον τότε και θα στριμωχνόταν πραγματικό ο αχόρταγος Κατακτητής.

'Ολα τούτα περνούσαν από το μυαλό του Καλο-Ιωαννη. Ήταν σίγουρος, πως ο Μωάμεθ, δεν θα αρκούνταν, στο να είναι η Τραπεζούντα, μονάχα "Φόρου υποτελής", μα ήθελε να την διαλύσει. Ν’ αφανίσει το γένος των "Μεγαλο-Κομνηνών".

Αυτά κάθε μέρα τα συζητούσε με τ’ αδέρφια του και τους πιο έμπιστους άρχοντες και χωρίς να σταματάει την διπλωματική του δραστηριότητα με τους γειτονικούς ηγεμόνες και με τους Βενετσιάνους.

Να προσπαθεί, παράλληλα, να εμφυσήσει πνεύμα ομόνοιας και ενότητας ανάμεσα στους άρχοντες, Σχολάριους και Μεσοχάλδιους και ταυτόχρονα, να γυμνάζει στρατό, να προνοεί για όλα.

Η πανέμορφη πολυαγαπημένη του κόρη, η Θεοδώρα, του απασχολούσε πολύ τη σκέψη. Για την ομορφιά της και τα χαρίσματά της ήταν πασίγνωστη, όχι μονάχα μέσα στην Τραπεζούντα και σ’ όλη γενικό την αυτοκρατορία, αλλά σ’ όλες τις γειτονικές χώρες. Σ’ όλες τις φυλές της Ανατολίας. Αρχοντόπουλα της Τραπεζούντας, Βενετσιάνoι, Γενουάτες, εμίρηδες, έστελναν συνέχεια και την ζητούσαν.

Οι άρχοντες είχαν αρχίσει να τον ενοχλούν συνέχεια. Έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση. Για όλους, η Θεοδώρα θεωρούνταν ένα σπουδαίο κεφάλαιο, που μπορούσαν να το επενδύσουν με τον καλύτερο τρόπο για το καλό της Αυτοκρατορίας.

"Μήπως, του τόνισαν, χάρη στις όμορφες Μεγαλο-Κομνηνές πριγκίπισσες, δεν αποφεύχθηκαν πόλεμοι και δεν βρέθηκαν, οι πριν αντίπαλοι εμίρηδες, νάναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές της Τραπεζούντιας Αυτοκρατορίας;".

Του θύμισαν, όλα τα συμπεθεριό του προ-προπάπου του Αλέξιου Γ', που είχε πραγματοποιήσει με κατακτητές των ορεινών περιοχών της Τραπεζούντας. Κι έτσι είχε πετύχει, "να ξαναφέρει τα καταληφθέντα τμήματα της χώρας του, τουλάχιστον τυπικά, στην εξουσία του". Κι ακόμη, να συμφιλιωθεί, με εμίρηδες μακρινών χωρών και να προστατέψει έτσι την χώρα, δίνοντας σε γάμο τις δυό αδερφές του και τις τρεις θυγατέρες του.

0 Καλο-Ιωάννης κατάλαβε, πως απέφυγαν, να του μιλήσουν για τις συμμαχίες με γάμους που πραγματοποίησε ο πατέρας του Αλέξιος Δ', δίνοντας τις επίσης όμορφες αδερφές του, στο Χάνη των Μαυροπροβατάδων, στον Δεσπότη Μπράνκοβιτς, στον Χάνη των Ασπροπροβατάδων και την πανέμορφη Μαρία στον "αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη Παλαιολόγο, ως τρίτη συζυγό του".

Η πίεση που δεχόταν κάθε μέρα ο αυτοκράτορας κι από τ' αδέλφια του και από τους άρχοντες, για ν' αποφασίσει, να δώσει τη Θεοδώρα στον πιο άξιο και δυνατό, για το καλό της Τραπεζούντιας χώρας, κάθε μέρα και μεγάλωνε. Η δική του επίσης στεναχώρια, για την υποτέλεια της χώρας του, δεν ήταν λιγότερη. Κι όμως ο Μωάμεθ όλο και άπλωνε τα θανατερά πλοκάμια του παντού. Πήρε και την Αθήνα, την κοιτίδα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Άγιος Ευγένιος -Τραπεζούντας

Τα πράγματα στένευαν μέρα με τη μέρα. Έπρεπε να σφίξει την καρδιά του.

Ήταν ανάγκη να πάρει την μεγάλη απόφαση, ν' αποχωριστεί από την πολυαγαπημένη του κόρη, την ξακουστή για την ομορφιά της Θεοδώρα, για πολιτικούς σκοπούς. Για το καλό της Χώρας του. Για την Αυτοκρατορία!

Την επόμενη ο αυτοκράτορας θα προήδρευε στο Συμβούλιο των αξιωματούχων-αρχόντων, που ήταν: "αρχιεπίσκοπος, πανσέβαστος, μέγας δουξ, μέγας στρατοπέδαρχος, μέγας δεμέστιχος, πρωτοβεστιάριος, μέγας λογαραστής, παρακοιμώμενος, μέγας κοντόσταυλος, επικέρνης (οινοχόος), μέγας πρωτοσπαθάριος... πρωτοστράτορας".

 Επίσης, ο αυλάρχης και ανώτατος παιδαγωγός της Αυλής. Φυσικά θα παρευρίσκονταν, ο συμβασιλέας Αλέξανδρος και ο Δεσπότης Δαβίδ. 

Το θέμα ήταν πολιτικό!!

Αυγή Β. Παπάκου