Ο Χειμωγκόν

Αρ έρθεν και ν’ ο Χειμωγκόν, το κρύον και τα χιόνια,

χιονίζ’, φυσά και φουρκανίζ’ και τα νερά παγώνε

κι όλεν τη γης ο πρόσωπον σάβανα ετυλίεν.

Τα δέντρα καμακούλωσαν, τ’ οσπίτια εσκεπάγαν,

 τα στράτας ετσουπώθανε, τα κοτζορρύμια εκρύφταν

 και τα ποτάμια τούλωσαν κι οι βοετοί εκόπαν.

Τον ουρανόν εσκέπασαν πυκνά και μαύρα λίβια,

 μαυρύν’, χαλκύν’, καραμουτών’, τον κόσμον φοβερίζει,

 ήλες πουθέν ’κι φαίνεται, ημέρα δει και παίρει,

τα νύχτας εμεγάλωσαν, τα παρακάθια γίνταν.

Τα ζα εσέβαν σο μαντρίν κι ανθρώπ’ ση χουλιασέαν

και τα πουλόπα τη Θεού εκρύφταν σα τρυπία,

 η γη θαρρείς επάγωσεν και η ζωή εχάθεν!

★ ★★

Χειμωγκόν = ο Χειμώνας,

φουρκανίζ’ = σαρώνει,

καμακούλωσαν = έκλεισαν προς τα κάτω,

ετσουπώθανε = έκλεισαν,

κοτζορρύμια = μικρά ρυάκια, ξεροπόταμοι,

τούλωσαν = εσίγησαν, ησύχασαν,

χαλκύν’ = παίρνει χρώμα χαλκού,

καραμουτών’ = κατσουφιάζει, σκυθρωπιάζει

χουλιασέαν = ζεστασιά, χώρος ζεστός.

Το χωριό Τσορούκ και το  βουνό Κατσαλάχ

                Ο Χειμώνας

Μας ήρθε κι ο χειμώνας πια, τα κρύα και τα χιόνια

κι αγριοφυσάει με θυμό και τα νερά παγώνουν

 κι όλο το πρόσωπο της γης σαβανοτυλιγμένο.

Τα δέντρα μαραθήκανε, σκεπάστηκαν τα σπίτια,

οι στράτες όλες κλείσανε, κρυφτήκανε τα ρυάκια

και τα ποτάμια σίγησαν κι οι βοητοί κοπήκαν.

Πυκνά και μαύρα σύννεφα τον ουρανό σκεπάσαν

και κατσουφιάζει και φυσά, τον κόσμο φοβερίζει,

 δεν φαίνεται ήλιος πουθενά, ψυχομαχεί η μέρα

 κι οι νύχτες μεγαλώσανε κι άρχισαν τα νυχτέρια.

Τα ζώα μπήκαν στο μαντρί, κοντά στο τζάκι οι άνθρωποι

και τα πουλάκια του Θεού τρυπώσαν στις φωλιές τους,

 η γη θαρρείς πάγωσε, ίχνος ζωής δεν βλέπεις!