Ο θρήνος της Τραπεζούντας

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν,

 εβγαίν' από την Πόλην, 

ουδέ σ'αμπέλ(ε)α κόνεψεν,

ουδέ σα περιβόλ(ε)α 

επήγεν και εκόνεφεν 'ς 

 σ' Άγια-Σοφιάς την πόρταν'.

Αγία Σοφία - Τραπεζούντας

Έσειξεν τ 'έναν το φτερόν, 

σο αίμαν βουτεμένον,

 έσειξεν τ'άλλο το φτερόν,

 χαρτίν είχεν γραμμένον.

Σιτ' αναγνώθ' σιτ(ε)ά κλαίει,

 σιτ' ανακρούει την καρδ(ε)άν:

-Αϊλί εμάς και βάι εμάς,

'πάρθεν η Ρωμανία!

Μοιρολογούν τα εγκλησ(ε)ας, 

κλαίγ'νε τα μοναστήρ(ε)α

 κι' Αϊ-Γιάννες, ο Χρυσόστομον,

 κλαίει στερνοκοπάται.

-Μη κλαίς, μη κλαίς, Αϊ-Γιάννε μου,

 και δερνοκοπισκάσαι.

-Η Ρωμανία 'πέρασεν!

Η Ρωμανία 'πάρθεν!

-Η Ρωμανία κι' αν πέρασεν,

ανθεί και φέρει κι' άλλο.