Η Καππαδοκία αποτελεί μια περιοχή στο ανατολοκεντρικό τμήμα της Μ. Ασίας, με τεράστια έκταση στην οποία ήταν κατασπαρμένοι οι ελληνικοί πληθυσμοί, που, φυσικά, δεν είχαν την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η περιοχή
αυτή διαιρούνταν τότε σε τέσσερις διοικήσεις:
1) Καισάρειας.
2) Νίγδης.
3) Υοσγάτη και
4) Κιρσεχίρ.
Είχε επίσης
υποτμήματα, το Καζάν και τη Σεβάστεια. Ο πληθυσμός της όλης περιοχής ανερχόταν
κατά το 1922 περίπου σε 700.000, με πλειοψηφία το τουρκικό στοιχείο. Ένας
πίνακας, που θα
παραταθεί στο τέλος αυτού του κεφαλαίου, μας
πληροφορεί ότι η Καισάρεια είχε περίπου 74.000 Έλληνες κατά το 1922. Πάντως,
δεν βρέθηκαν αυθεντικά στοιχεία του όλου ελληνικού πληθυσμού της τεράστιας
αυτής περιοχής, που ο υπόδουλος Ελληνισμός, μέσα στο βάθος της Μ. Ασίας έδρασε
και έμεινε πιστός στην προέλευσή του. (Δεν υπάρχουν στοιχεία ούτε στο «Κέντρο
Μικρασιατικών Σπουδών που ίδρυσε η Μέλπω Μερλιέ).
Η Καππαδοκία
ήταν μια άγονη και ημιορεινή περιοχή και δεν είχε την αφθονία της
παραγωγής άλλων περιοχών της Τουρκίας. Γι’
αυτό, πολλοί Καππαδόκες μετανάστευαν προς τα
παράλια κέντρα του Ελληνισμού και κυρίως προς την Κωνσταντινούπολη, όπου μάλιστα
υπήρχε πλούσια «Αδελφότης των εκ Καππαδοκίας Ελλήνων», που ίδρυε και συντηρούσε
εκκλησίες, σχολεία, ορφανοτροφεία και διάφορα άλλα ιδρύματα στην Καισάρεια και
κυρίως στο Ζιντζί-ντερέ, κωμόπολη που απείχε μερικά χιλιόμετρα από την
Καισάρεια.
Από το 1860-61
σημειώνεται η ίδρυση «Ιερατικής Σχολής», που διατηρήθηκε έως το 1918. Η Σχολή
αυτή παρουσίασε πλούσια δραστηριότητα για τη δημιουργία πυρήνα Ελλήνων δασκάλων
και παπάδων. Αρκετά σχολεία υπήρχαν επίσης στο Ζιντζί-ντερέ και σε άλλες
περιοχές της Καππαδοκίας. Στα 1904 ο Καππαδόκης Συμεών Σινιόσογλου με δωρεά του
ανέγειρε λαμπρό διδακτήριο κοντά στην «Ιερατική Σχολή».
Ο ίδιος δωρητής ίδρυσε και δυο ορφανοτροφεία, ένα για αγόρια και ένα για κορίτσια, ενώ ο Θ. Ροδοκανάκης βοήθησε στη λειτουργία πολλών σχολείων. Το «Γυμνασιακόν Παρθεναγωγείον» ιδρύθηκε από την «Καππαδοκική Αδελφότητα» και τον Μικρασιατικό Σύλλογο των Αθηνών «Ανατολή».
Επίσης στα 1911 ιδρύθηκε «Διδασκαλείον Νηπιαγωγών», που το διεύθυναν οι αδελφές Αικατερίνη και Πολυξένη Τζωαννοπούλου μέχρι το 1917. Την Καισάρεια και το Ζιντζί-ντερέ συναγωνίζονταν σε ιδρύσεις εκκλησιών σχολείων και αγαθοεργών ιδρυμάτων η Σινασός, η Νεάπολη και η Νίγδη.
Ο ίδιος δωρητής ίδρυσε και δυο ορφανοτροφεία, ένα για αγόρια και ένα για κορίτσια, ενώ ο Θ. Ροδοκανάκης βοήθησε στη λειτουργία πολλών σχολείων. Το «Γυμνασιακόν Παρθεναγωγείον» ιδρύθηκε από την «Καππαδοκική Αδελφότητα» και τον Μικρασιατικό Σύλλογο των Αθηνών «Ανατολή».
Επίσης στα 1911 ιδρύθηκε «Διδασκαλείον Νηπιαγωγών», που το διεύθυναν οι αδελφές Αικατερίνη και Πολυξένη Τζωαννοπούλου μέχρι το 1917. Την Καισάρεια και το Ζιντζί-ντερέ συναγωνίζονταν σε ιδρύσεις εκκλησιών σχολείων και αγαθοεργών ιδρυμάτων η Σινασός, η Νεάπολη και η Νίγδη.
Θα μπορούσε
να υπομνήσει κανείς και μερικές σημειώσεις από το έργο «Μνήμες Μικράς Ασίας» του Μ. Θαβωρίτη, που, με πολλή αγάπη και νοσταλγία αναθυμάται
τη μικρή του πατρίδα, το Τσαρδάκ, του Αϊδινίου και περιγράφει, με επίμονη
λεπτομέρεια τη ζωή και τους ανθρώπους - τους Έλληνες της περιοχής. Σ' αυτά τα
μικρά μέρη, στα άγνωστα χωριά, που κανένας χάρτης δεν τα αναφέρει, έζησε και έδρασε
ο Ελληνισμός, ιδρύοντας σχολεία, ορφανοτροφεία, δημιουργώντας εμπορικά
καταστήματα, Αδελφότητες, Μουσικούς και
Μορφωτικούς Συλλόγους κλπ κλπ.
«Ο Α. Λεβίδης (ιστορικός
των περιοχών αυτών) στο περί πολιτισμού σύγγραμμά του (Περί πολιτισμού και
διανοητικής αναπτύξεως των Καππαδόκων), αναφέρει ότι όταν διορίσθηκε μητροπολίτης
Ικονίου ο Κύριλλος ο Ανδριανουπολίτης στις αρχές του 19ου αιώνα, βρήκε την
επαρχία εκείνη «όλως κεχερσωμένην». Φρόντισε, λοιπόν να δώσει ζωή στον τόπο και
μια από τις ενέργειές του ήταν να χτίσει σχολεία. Έτσι έγιναν «παρά τη
Μητροπόλει εν Νίγδη σχολή, μετά τριών διδασκάλων ως και εν τη εγγύς συνοικία τη
καλουμένη Καγιάπαση...». Ο Λεβίδης - συνεχίζει ο Μ. Θαβωρίτης - αναφέρεται στην
εποχή του, το 1899, που έχει τελειώσει το σύγγραμμά του. Αλλά, όταν πήγαμε όλα
τα αδέλφια στο σχολείο αυτό, στις 6 Σεπτεμβρίου 1921, οι δάσκαλοι στη χρονιά
αυτή ήσαν επτά, μαζί με τον διευθυντή...»Εκκλ. επαρχίες Έλληνες Κοινότητες Εκκλησίες Ιερείς Σχολεία Διδάσ. Μαθητ.
Καισαρείας 74.074 45 57 114 84 183 6.573
Εφέσου 271.658 95 128 179 168 419 26.270
Κυζίκου 111.168 68 83 130 99 264 10.802
Νικομήδειας 85.000 60 76 73 83 103 4.599
Νίκαιας 59.300 24 29 41 31 88 4.265
Χαλκηδόνας 137.920 27 55 110 68 177 12.170
Αμασείας 238.206 281 511 620 463 799 21.219
Προύσης 51.535 14 8 33 26 68 4.325
Νεοκαισαρείας 102.563 150 300 400 165 336 13.300
Ικονίου 90.742 43 52 130 68 113 9.065
Πισιδίας 49.920 21 46 45 28 84 3.840
Τραπεζούντας 86.671 76 258 174 114 249 10.671
Σμύρνης 244.600 19 33 102 60 431 18.300
Μοσχονησίων 10.000 1 7 12 2 12 400
Αγκύρας 17.267 4 111 6 9 32 1.193
Φιλαδελφείας 30.150 19 20 22 23 42 1.782
Προκονησίου 30.300 13 26 33 225 442 11.410
Κολωνίας 37.585 95 122 143 21 67 3.000
Χαλδίας 103.523 119 248 300 96 185 5.865
Ηλιουπόλεως 89.960 43 53 77 60 149 6.580
Ροδοπόλεως 36.492 46 80 104 68 139 3.910
Κρήνης 60.055 34 46 75 48 97 6.020
Αναίων 51.550 22 36 74 31 98 5.030
Σύνολο 2.070.238 1.319 2.305 2.934 2.040 4.577 188.587
Γιώργος Ν. Λαμψίδης
(Σ.Σ. Δεν περιλαμβάνονται οι
επαρχίες του Πατριαρχείου Αντιόχειας, δηλ. Ειρηνούπολης, Ταρσού και Αδάνων,
Βέροιας (Χαλεπίου) και Σελεύκειας)
Δεν εγγυόμαστε,
φυσικά, για την πιστότητα του Πίνακα, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς
ότι δίνει μίαν εικόνα και του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και της θρησκευτικής
και εκπαιδευτικής καταστάσης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου