Λίγες μέρες μετά τη θριαμβευτική είσοδο των Τούρκων στη Σμύρνη, το πλήθος που είχε καταλάβει την προκυμαία είδε φλόγες να χορεύουν πάνω από την αρμένικη συνοικία με τα ξύλινα σπίτια, δύο χιλιόμετρα μακριά. Ο χορός τους σε λίγο είχε πάρει τη μορφή πύρινης λαίλαπας. Η φωτιά, που θέριευε με τον άνεμο, περνούσε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι κι εξαπλωνόταν στους δρόμους και τα σοκάκια. Πολύ γρήγορα η ξέφρενη επέλασή της κάλυψε τη διάμετρο των δύο χιλιομέτρων της πόλης, συνεχίζοντας προς την προκυμαία, και η μεγάλη μάζα των προσφύγων στριμωχνόταν ανάμεσα στο τεράστιο πύρινο μέτωπο και την απεραντοσύνη της θάλασσας.
Τώρα πλέον νέα πλήθη έρχονταν να προστεθούν σωρηδόν στα προηγούμενα - φυγάδες κάτοικοι της Σμύρνης, φορτωμένοι με μωρά και στρώματα που πρόλαβαν να μαζέψουν την τελευταία στιγμή. Η πόλη είχε γίνει ένα γιγάντιο πυρωμένο καμίνι. Ο άνεμος παρέσυρε τις φλόγες στην προκυμαία και η κάψα ήταν τόσο τρομακτική, που οι άνθρωποι μούσκευαν τις κουβέρτες τους στη θάλασσα για να τυλιχτούν μ’ αυτές και να προστατευτούν. Αφηνιασμένα άλογα με τα χάμουρά τους να έχουν πιάσει φωτιά έτρεχαν πανικόβλητα μέσα στον κόσμο, γκρεμίζοντας στο πέρασμά τους φλεγόμενα σώματα ανθρώπων.
Όλο το απόγευμα, μέχρι να χαθεί και η τελευταία ακτίνα του ήλιου πίσω από ένα σύννεφο καπνιάς, και όλη τη νύχτα στη λάμψη της φωτιάς, πλήθη ανθρώπων και ζώων ξεχύνονταν απ’ τους δρόμους της καταδικασμένης πόλης ψάχνοντας για διέξοδο στην ανάστατη από το παραλήρημα προκυμαία. Έντρομα πρόσωπα, ζώα με αγριεμένα απ’ τη φρίκη μάτια, ανθρώπινες κραυγές που μπερδεύονταν με το χλιμίντρισμα των αλόγων, τις στριγκλιές από τις καμήλες, τους συριγμούς από τα ποντίκια καθώς το έσκαγαν αγεληδόν από τους υπονόμους, εγκαταλείποντας τα έγκατα της χαμένης Σμύρνης.
Μερικά αντιτορτπλικά είχαν πλησιάσει τόσο κοντά στο λιμάνι, ώστε τα πληρώματά τους μπορούσαν να δουν καθαρά αυτό το πανδαιμόνιο με φόντο το μέτωπο της φωτιάς σε μήκος τριάμισι περίπου χιλιομέτρων. Οι ναύτες μπορούσαν να νιώσουν τώρα την εφιαλτική οσμή της εκατόμβης, ν’ ακούσουν τις στριγκλιές του πλήθους καθώς άνθρωποι που βρίσκονταν στις μπροστινές γραμμές σπρώχνονταν βίαια από εκείνους που τους άγγιξαν οι φλόγες στις πίσω ή παρασύρονταν προς την άκρη του μόλου, πέφτοντας τελικά στη θάλασσα.
Μπροστά σ’ αυτό τον εφιάλτη των 300.000 ψυχών που ποδοπατιούνταν στην προκυμαία χωρίς ελπίδα διαφυγής απ’ τον κλοιό της φωτιάς και της θάλασσας, οι περιγραφές του εμπρησμού της Τροίας ωχριούσαν.
Όταν, με το χάραμα, οι άνθρωποι της American Relief Committee κατευθύνθηκαν με τα αυτοκίνητά τους προς την προκυμαία, σταματώντας συχνά πυκνά για να βγάλουν τα πτώματα απ’ το δρόμο, τα δύο τρίτα της Σμύρνης είχαν μεταμορφωθεί σε ένα σωρό από κάρβουνα που ακόμα σιγόκαιγαν. Στον πίνακα ανακοινώσεων ενός κινηματογράφου που είχε καεί και έστεκε ολόγυμνος, βλοσυρή σκιά ανάμεσα στα ερείπια, χτυπούσαν στο μάτι τα κόκκινα γράμματα του τίτλου απ’ το τελευταίο έργο: «Ο Χορός του Θανάτου»!
Ψηλά στις πλαγιές του Πάγου υψώνονταν άθικτοι οι μιναρέδες του τούρκικου μαχαλά, σαν σύμβολα νίκης.
National Geographic Magazine
 |
| Σμύρνη (Πριν την καταστροφή) |
Τώρα πλέον νέα πλήθη έρχονταν να προστεθούν σωρηδόν στα προηγούμενα - φυγάδες κάτοικοι της Σμύρνης, φορτωμένοι με μωρά και στρώματα που πρόλαβαν να μαζέψουν την τελευταία στιγμή. Η πόλη είχε γίνει ένα γιγάντιο πυρωμένο καμίνι. Ο άνεμος παρέσυρε τις φλόγες στην προκυμαία και η κάψα ήταν τόσο τρομακτική, που οι άνθρωποι μούσκευαν τις κουβέρτες τους στη θάλασσα για να τυλιχτούν μ’ αυτές και να προστατευτούν. Αφηνιασμένα άλογα με τα χάμουρά τους να έχουν πιάσει φωτιά έτρεχαν πανικόβλητα μέσα στον κόσμο, γκρεμίζοντας στο πέρασμά τους φλεγόμενα σώματα ανθρώπων.
Όλο το απόγευμα, μέχρι να χαθεί και η τελευταία ακτίνα του ήλιου πίσω από ένα σύννεφο καπνιάς, και όλη τη νύχτα στη λάμψη της φωτιάς, πλήθη ανθρώπων και ζώων ξεχύνονταν απ’ τους δρόμους της καταδικασμένης πόλης ψάχνοντας για διέξοδο στην ανάστατη από το παραλήρημα προκυμαία. Έντρομα πρόσωπα, ζώα με αγριεμένα απ’ τη φρίκη μάτια, ανθρώπινες κραυγές που μπερδεύονταν με το χλιμίντρισμα των αλόγων, τις στριγκλιές από τις καμήλες, τους συριγμούς από τα ποντίκια καθώς το έσκαγαν αγεληδόν από τους υπονόμους, εγκαταλείποντας τα έγκατα της χαμένης Σμύρνης.
Μερικά αντιτορτπλικά είχαν πλησιάσει τόσο κοντά στο λιμάνι, ώστε τα πληρώματά τους μπορούσαν να δουν καθαρά αυτό το πανδαιμόνιο με φόντο το μέτωπο της φωτιάς σε μήκος τριάμισι περίπου χιλιομέτρων. Οι ναύτες μπορούσαν να νιώσουν τώρα την εφιαλτική οσμή της εκατόμβης, ν’ ακούσουν τις στριγκλιές του πλήθους καθώς άνθρωποι που βρίσκονταν στις μπροστινές γραμμές σπρώχνονταν βίαια από εκείνους που τους άγγιξαν οι φλόγες στις πίσω ή παρασύρονταν προς την άκρη του μόλου, πέφτοντας τελικά στη θάλασσα.
Μπροστά σ’ αυτό τον εφιάλτη των 300.000 ψυχών που ποδοπατιούνταν στην προκυμαία χωρίς ελπίδα διαφυγής απ’ τον κλοιό της φωτιάς και της θάλασσας, οι περιγραφές του εμπρησμού της Τροίας ωχριούσαν.
 |
| Σμύρνη ( Πριν την καταστροφή) |
Όταν, με το χάραμα, οι άνθρωποι της American Relief Committee κατευθύνθηκαν με τα αυτοκίνητά τους προς την προκυμαία, σταματώντας συχνά πυκνά για να βγάλουν τα πτώματα απ’ το δρόμο, τα δύο τρίτα της Σμύρνης είχαν μεταμορφωθεί σε ένα σωρό από κάρβουνα που ακόμα σιγόκαιγαν. Στον πίνακα ανακοινώσεων ενός κινηματογράφου που είχε καεί και έστεκε ολόγυμνος, βλοσυρή σκιά ανάμεσα στα ερείπια, χτυπούσαν στο μάτι τα κόκκινα γράμματα του τίτλου απ’ το τελευταίο έργο: «Ο Χορός του Θανάτου»!
Ψηλά στις πλαγιές του Πάγου υψώνονταν άθικτοι οι μιναρέδες του τούρκικου μαχαλά, σαν σύμβολα νίκης.
National Geographic Magazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου