Στη νότια Ελλάδα υπήρχε η συμπαράσταση και η βούληση των λαών και ηγεσιών των συμμαχικών δυνάμεων Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας, Η.Π.Α. και άλλων χωρών να βοηθήσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδος. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Αυστριακοί και άλλοι φιλέλληνες εντάχθηκαν στα ανταρτικά σώματα της επανάστασης, ενώ στον Πόντο παρόμοια κίνηση δεν υπήρχε.
Ακόμα, η ελληνική κυβέρνηση δε χρησιμοποίησε τις ανταρτικές δυνάμεις του Πόντου, ούτε για αντιπερισπασμό ούτε για βοήθεια, προφανώς βασιζόμενη στις ίδιες τις δυνάμεις της από το ένα μέρος και ενδεχομένως για να μην υπάρξουν αντίποινα στους ελληνικούς πληθυσμούς από το άλλο μέρος.
Αλλά γενικά ούτε ο πρωθυπουργός Βενιζέλος ούτε και οι αντίπαλοί του ενθάρρυναν τη δημιουργία ανταρτικών σωμάτων. Οι διπλωματικές και πολιτικές δραστηριότητες του Βενιζέλου αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και μη αποτελεσματικές ως προς το θέμα της ανεξαρτησίας του Πόντου, που στηρίχθηκε μόνο στις αυτόχθονες δυνάμεις του Πόντου.
Στον Πόντο, αντίθετα με τους συμμάχους, η σοβιετική Ρωσία ήταν έντονα εχθρική προς τους Έλληνες αντάρτες με την επικράτηση των μπολσεβίκων κατά την επανάσταση του 1917.
Η Σοβιετική Ένωση, όπως λέχθηκε και αλλού, ήταν ο κύριος σύμμαχος του κεμαλισμού. Οι σοβιετικοί χαρακτήριζαν συμμορίες (παντίτ) τους Έλληνες αντάρτες και εξισώνονταν απολύτως με την πολιτική του κεμαλισμού, ενώ τον εθνικό ελληνικό στρατό τον αποκαλούσαν “μισθοφορικά στρατεύματα των Άγγλων και του Κωνσταντίνου” .
Έτσι εξηγείται και το μίσος που τρέφουν κατά των κομμουνιστών οι κάτοικοι των περιοχών που ήταν ανταρτοκρατούμενες στον Πόντο, όπως η Πάφρα κ.ά. κυρίως μάλιστα οι τουρκόφωνοι πληθυσμοί της Ελλάδος που στη διάρκεια του Β' παγκόσμιου πολέμου προτίμησαν την ανοχή και άλλοτε τη συμμαχία με τους κατακτητές Γερμανούς, παρά να ενταχθούν στις δικές μας ανταρτικές ομάδες του εθνικού απελευθερωτικού μετώπου, που κατά την σωστή άποψή τους και άποψή μας, καθοδηγούνταν από την Μέκκα του κομμουνισμού, τη Μόσχα και το Στάλιν, που ήσαν δηλωμένοι εχθροί των ανταρτικών σωμάτων του Πόντου και υπέρμαχοι του κεμαλισμού.
Και βέβαια κανείς δε μπορεί να έχει αμφιβολίες για το γεγονός ότι το Κ.Κ.Ε. της χώρας μας ήταν μονολιθικό σταλινικό και εξαρτημένο από το ΚΚΣΕ. Αλλά πέρα από τα ανωτέρω, ενώ στο νότο το 1821 ακούγονταν το απόφθεγμα:
“Ακόμη τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες,
όσο που να ‘ρθει ο μόσκοβος
να φέρει το σεφέρη
Μωριά και Ρούμελη”,
αντίθετα στον Πόντο ακούγονταν μόνο ο Παιάνας των αρχαίων Ελλήνων “ταν ή επι τας” και το “τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια”.
Στη νότια Ελλάδα, μόνο η μάχη της Πέτρας σε ανοικτό πεδίο με επικεφαλής το Δημήτριο Υψηλάντη, συγκρίνεται με τις σκληρές φαρμακερές μάχες των ανταρτών του Πόντου, που κράτησαν πολλές φορές πάνω από ένα μήνα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες μάχες που είχαν διάρκεια ένα περίπου μήνα “έγιναν το χειμώνα του 1921-22.
Παρακολουθώντας με προσοχή έστω και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν, οδηγείται κανείς με ευχέρεια στο συμπέρασμα, πως το έπος στα ποντιακά βουνά, εκτός από τις μάχες σε ανοιχτό πεδίο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα γεγονότα που έγιναν στο Μεσολόγγι και στο Σούλι.
Ακόμα, η ελληνική κυβέρνηση δε χρησιμοποίησε τις ανταρτικές δυνάμεις του Πόντου, ούτε για αντιπερισπασμό ούτε για βοήθεια, προφανώς βασιζόμενη στις ίδιες τις δυνάμεις της από το ένα μέρος και ενδεχομένως για να μην υπάρξουν αντίποινα στους ελληνικούς πληθυσμούς από το άλλο μέρος.
Αλλά γενικά ούτε ο πρωθυπουργός Βενιζέλος ούτε και οι αντίπαλοί του ενθάρρυναν τη δημιουργία ανταρτικών σωμάτων. Οι διπλωματικές και πολιτικές δραστηριότητες του Βενιζέλου αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και μη αποτελεσματικές ως προς το θέμα της ανεξαρτησίας του Πόντου, που στηρίχθηκε μόνο στις αυτόχθονες δυνάμεις του Πόντου.
Στον Πόντο, αντίθετα με τους συμμάχους, η σοβιετική Ρωσία ήταν έντονα εχθρική προς τους Έλληνες αντάρτες με την επικράτηση των μπολσεβίκων κατά την επανάσταση του 1917.
 |
| Η μάχη στο Δραγατσανίου |
Η Σοβιετική Ένωση, όπως λέχθηκε και αλλού, ήταν ο κύριος σύμμαχος του κεμαλισμού. Οι σοβιετικοί χαρακτήριζαν συμμορίες (παντίτ) τους Έλληνες αντάρτες και εξισώνονταν απολύτως με την πολιτική του κεμαλισμού, ενώ τον εθνικό ελληνικό στρατό τον αποκαλούσαν “μισθοφορικά στρατεύματα των Άγγλων και του Κωνσταντίνου” .
Έτσι εξηγείται και το μίσος που τρέφουν κατά των κομμουνιστών οι κάτοικοι των περιοχών που ήταν ανταρτοκρατούμενες στον Πόντο, όπως η Πάφρα κ.ά. κυρίως μάλιστα οι τουρκόφωνοι πληθυσμοί της Ελλάδος που στη διάρκεια του Β' παγκόσμιου πολέμου προτίμησαν την ανοχή και άλλοτε τη συμμαχία με τους κατακτητές Γερμανούς, παρά να ενταχθούν στις δικές μας ανταρτικές ομάδες του εθνικού απελευθερωτικού μετώπου, που κατά την σωστή άποψή τους και άποψή μας, καθοδηγούνταν από την Μέκκα του κομμουνισμού, τη Μόσχα και το Στάλιν, που ήσαν δηλωμένοι εχθροί των ανταρτικών σωμάτων του Πόντου και υπέρμαχοι του κεμαλισμού.
Και βέβαια κανείς δε μπορεί να έχει αμφιβολίες για το γεγονός ότι το Κ.Κ.Ε. της χώρας μας ήταν μονολιθικό σταλινικό και εξαρτημένο από το ΚΚΣΕ. Αλλά πέρα από τα ανωτέρω, ενώ στο νότο το 1821 ακούγονταν το απόφθεγμα:
“Ακόμη τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες,
όσο που να ‘ρθει ο μόσκοβος
να φέρει το σεφέρη
Μωριά και Ρούμελη”,
αντίθετα στον Πόντο ακούγονταν μόνο ο Παιάνας των αρχαίων Ελλήνων “ταν ή επι τας” και το “τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια”.
Στη νότια Ελλάδα, μόνο η μάχη της Πέτρας σε ανοικτό πεδίο με επικεφαλής το Δημήτριο Υψηλάντη, συγκρίνεται με τις σκληρές φαρμακερές μάχες των ανταρτών του Πόντου, που κράτησαν πολλές φορές πάνω από ένα μήνα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες μάχες που είχαν διάρκεια ένα περίπου μήνα “έγιναν το χειμώνα του 1921-22.
Παρακολουθώντας με προσοχή έστω και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν, οδηγείται κανείς με ευχέρεια στο συμπέρασμα, πως το έπος στα ποντιακά βουνά, εκτός από τις μάχες σε ανοιχτό πεδίο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα γεγονότα που έγιναν στο Μεσολόγγι και στο Σούλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου