Ο Κεμάλ μου έγραψε αμέσως επιστολή και με προσκαλούσε μαζί με τους προκρίτους να πάμε να τον συναντήσουμε στο διοικητήριο. Αλλά σ’ εποχή εθνικών θριάμβων κι εξευτελισμού της Τουρκίας θεωρήθηκε εντελώς περιττή κάθε επαφή με τους Τούρκους. Και γι’ αυτό δεν πήγε κανένας από μας στο διοικητήριο. Άλλωστε, τι σκοπό μπορούσε να χει αυτή η συνάντηση, αφού είχε πια αποφασισθεί ο διαμελισμός της Τουρκίας;
Ίσως για να ζητήσει, όπως είχε γίνει και άλλοτε, καμιά εξυπηρέτηση από τους Συμμάχους. Κανένας δε μπορούσε τότε να φαντασθεί με τι πρόγραμμα ερχόταν στην Ανατολή ο Κεμάλ. Έπειτα κι από το κέντρο είχαμε οδηγίες ν’ αποφεύγουμε στο εξής κάθε επικοινωνία με τους Τούρκους.
Ο Κεμάλ, αφού έμεινε είκοσι μέρες στην Αμισό, έφυγε για το εσωτερικό και πήγε στην Κάβζα και την Αμάσεια. Από ’κει σε λίγες μέρες μαθεύτηκε πως καλούσε τους Τούρκους σε μυστικές συνεδριάσεις και τους προέτρεπε να φροντίσουν να εξοπλισθούν με κάθε τρόπο, για να διώξουν τον εχθρό από τα τουρκικά εδάφη.
Φεύγοντας απ’ την Αμάσεια πήγε στη Σεβάστεια, απ’ όπου σε λίγο άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες τουρκικές συμμορίες οργανωμένες απ’ τον ίδιο.* Δυστυχώς πολύ αργά καταλάβαμε ποιος ήταν ο σκοπός της περιοδείας του, γιατί ήταν πολύ εύκολο στο δρόμο ανάμεσα απ’ την Αμισό και την Κάβζα να εξαφανιστεί τελείως ο Κεμάλ με την ομάδα του, αφού όλοι οι δρόμοι ήταν πιασμένοι από χιλιάδες Έλληνες αντάρτες. Ήταν αλήθεια πολύ αργά.
Όταν το κατάλαβα, το πουλί είχε πετάξει μέσ’ απ' τα χέρια μου**.
* Είναι γνωστό σε όλους τους ιστορικούς ότι με τη συνθήκη του Μούδρου, ο τουρκικός στρατός έχασε πλέον τη συνοχή του, ενώ οι πρώτες κεμαλικές δυνάμεις συγκροτήθηκαν από άτακτους (Τσέτες).
** Βλ. Αντιγόνη Μπέλου-Θρεψιάδου, «Μορφές Μακεδονομάχων και τα ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», Αθήνα, 1984.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου