Ο Ποντιακός Ελληνισμός αρχίζει από τα χρόνια του Φρίξου και της Έλλης (μυθολογία), του Ιάσονα, της Μήδειας, του Αιήτη και της Αργοναυτικής εκστρατείας. Μύθοι που συνδέουν άμεσα και άρρηκτα τον αρχαίο ελληνικό και ποντιακό Ελληνισμό.
Οι μύθοι αυτοί έχουν θέμα τους σκληρούς αγώνες των Ελλήνων για τον έλεγχο των Στενών του Ελλήσποντου. Ο έλεγχος του Ελλήσποντου σήμαινε κατάκτηση ενός θαλάσσιου εμπορικού δρόμου προς τον Εύξεινο Πόντο, που βοήθησε, επίσης, στη δημιουργία, κατά την πρώτη χιλιετηρίδα, μιας σειράς ελληνικών παραλιακών πόλεων-αποικιών και, μάλιστα, σε περιοχή πλούσια σε σιτηρά, αλιεία, χρυσό, ασήμι και άλλα αγαθά. Ο ποντιακός Ελληνισμός αναπτύχθηκε και μεγάλωσε στις νότιες ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Τον πολιτισμό αυτόν γνώρισαν, κατά την κάθοδό τους, οι Μύριοι του Ξενοφώντα, το 400 π. X.
Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία, με τα ανδραγαθήματα των Ακριτών των βυζαντινών συνόρων, καθώς και η δημιουργία ποντιακού κράτους, που πολέμησε τους Σελτζούκους και έσωσε την Τραπεζούντα από τον εκτουρκισμό. Στη συνέχεια, ο Πόντος έγινε ανεξάρτητος, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, το 1204, οπότε δημιουργήθηκε η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το κράτος των Μεγάλων Κομνηνών, που υπήρξε για 257 χρόνια μεγάλη πολιτική και στρατιωτική δύναμη και συγχρόνως εστία πνευματικής, πολιτιστικής, καλλιτεχνικής ανάπτυξης και δημιουργίας, μεγάλης ακτινοβολίας. Πρέπει, επίσης, να τονιστεί και η παρουσία πολλών πνευματικών ανθρώπων, που προέρχονταν από τον Πόντο και υπηρέτησαν όλες τις επιστήμες και τα Γράμματα.
Επίσης, από τον Πόντο έφυγαν για την Κωνσταντινούπολη οι Υψηλάντηδες και οι Μουρούζηδες, τον 17ο αιώνα. Αργότερα, έγιναν ηγεμόνες της Βλαχίας και Μολδαβίας και
απετέλεσαν, στη συνέχεια, τον βασικό ιδρυτικό πυρήνα της δημιουργίας της Φιλικής Εταιρείας, τα μέλη της οποίας έδωσαν το έναυσμα για την έναρξη του αγώνα του 1821, με τη συμμετοχή των Μαυροθαλασσιτών (Ποντίων) για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό.
Δυστυχώς, αυτή η ανοδική δημιουργική πορεία, ανάπτυξη και μεγαλείο των Ελλήνων του Πόντου είχε τέλος τραγικό και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα γεγονότα που μεσολάβησαν στα «δίσεκτα χρόνια» του 1922.
Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία, με τα ανδραγαθήματα των Ακριτών των βυζαντινών συνόρων, καθώς και η δημιουργία ποντιακού κράτους, που πολέμησε τους Σελτζούκους και έσωσε την Τραπεζούντα από τον εκτουρκισμό. Στη συνέχεια, ο Πόντος έγινε ανεξάρτητος, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, το 1204, οπότε δημιουργήθηκε η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το κράτος των Μεγάλων Κομνηνών, που υπήρξε για 257 χρόνια μεγάλη πολιτική και στρατιωτική δύναμη και συγχρόνως εστία πνευματικής, πολιτιστικής, καλλιτεχνικής ανάπτυξης και δημιουργίας, μεγάλης ακτινοβολίας. Πρέπει, επίσης, να τονιστεί και η παρουσία πολλών πνευματικών ανθρώπων, που προέρχονταν από τον Πόντο και υπηρέτησαν όλες τις επιστήμες και τα Γράμματα.
Επίσης, από τον Πόντο έφυγαν για την Κωνσταντινούπολη οι Υψηλάντηδες και οι Μουρούζηδες, τον 17ο αιώνα. Αργότερα, έγιναν ηγεμόνες της Βλαχίας και Μολδαβίας και
απετέλεσαν, στη συνέχεια, τον βασικό ιδρυτικό πυρήνα της δημιουργίας της Φιλικής Εταιρείας, τα μέλη της οποίας έδωσαν το έναυσμα για την έναρξη του αγώνα του 1821, με τη συμμετοχή των Μαυροθαλασσιτών (Ποντίων) για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό.
Δυστυχώς, αυτή η ανοδική δημιουργική πορεία, ανάπτυξη και μεγαλείο των Ελλήνων του Πόντου είχε τέλος τραγικό και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα γεγονότα που μεσολάβησαν στα «δίσεκτα χρόνια» του 1922.
Τάσος Τροχόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου