Βλέπεις, τα δεδομένα αλλάζουν και αλλάζει και ο τρόπος ζωής. Θυμάσαι που σου έλεγα για το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Σε εξήντα μέτρα μέναμε δέκα άνθρωποι. Και όμως, εκεί μείναμε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου (1940-1945). Σήμερα, η φιλοξενία έχει εκλείψει. Αλλάζουν οι συμπεριφορές. Φαίνεται, κάποια τέτοια κοσμογονικά πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κάποτε απορούσα για πάρα πολλά τέτοια. Γιατί εκείνες οι εποχές ήταν έτσι και όχι αλλιώς; Αυτά τα πράγματα κάπου συμβαδίζουν. Άλλοτε, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, την ευμάρεια και με ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Τότε ήσουν εκτεθειμένος, αν τον γονιό σου τον έβαζες σε ίδρυμα, είχες την υποχρέωση και την αξιοπρέπεια να τον κρατήσεις μέσα στο σπίτι. Αυτά έτσι τα συναντούσες. Σήμερα, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Δεν κατηγορώ το ένα ή το άλλο, δεν λέω αν ήταν καλό ή κακό. Είναι, όμως, διαφορετικός ο τρόπος της τότε εποχής, με τον τον τρόπο της τωρινής ζωής. Άλλοτε είχαμε ανθρωπιά και όχι άνεση και τεχνολογία. Τώρα έχουμε όλη αυτήν την τεχνολογία μπροστά μας, να κρατάμε το τηλεκοντρόλ να βλέπουμε τηλεόραση, να ανάβουμε τη θέρμανση, να έχουμε το ασύρματο τηλέφωνο και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Σήμερα τα αρνείσαι; Λες ότι αυτά δεν είναι καλά; Όχι. Είναι καλά, αλλά το σφίξιμο των ανθρώπων πώς θα το πετύχουμε; Πρέπει να είναι η ανέχεια που να μας έχει πιο ζεστά, και πιο κοντά όλους; Αυτό είναι εκείνο που ενώνει; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω πώς βαθμολογείται όλη αυτή η ιστορία. Τι να πω; Με τον αριθμό των ποτηριών και των πιάτων. Το πολύ πολύ να περίσσευε ένα πιάτο. Αν ήμασταν έξι μέλη, είχαμε έξι πιάτα, αν ήμασταν τέσσερα, είχαμε τέσσερα πιάτα και ένα παραπάνω.
Ίσως είναι υπερβολή αυτό που λέω, αλλά στο περίπου, κάπως έτσι ήταν.
Σε ό,τι αφορά τον ρουχισμό, το μικρότερο παιδί χρησιμοποιούσε τα ρούχα του μεγαλύτερου, δεν κοιτάζανε τη μόδα. Κοιτάζανε να ταιριάζει το μέγεθος, και με αυτόν τον τρόπο πορεύονταν. Έβλεπες να αξιοποιείται ένα ρούχο, γιατί πήγαινε από το ένα παιδί στο άλλο συνέχεια, μέχρι που τα «ξεζούμιζαν», που λένε. Σήμερα παίρνεις ένα ρούχο και την επόμενη μέρα, γιατί δεν σου αρέσει το χρώμα, το αφήνεις στην άκρη και πας και παίρνεις ένα άλλο. Αυτός είναι υπερκαταναλωτισμός και όταν εσύ σπαταλάς κάτι παραπάνω, από κάποιον άλλον το στερείς.
Γιώργος Μουσικίδης
καλλιτέχνης φωτογράφος και συγγραφέας.
Τότε ήσουν εκτεθειμένος, αν τον γονιό σου τον έβαζες σε ίδρυμα, είχες την υποχρέωση και την αξιοπρέπεια να τον κρατήσεις μέσα στο σπίτι. Αυτά έτσι τα συναντούσες. Σήμερα, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Δεν κατηγορώ το ένα ή το άλλο, δεν λέω αν ήταν καλό ή κακό. Είναι, όμως, διαφορετικός ο τρόπος της τότε εποχής, με τον τον τρόπο της τωρινής ζωής. Άλλοτε είχαμε ανθρωπιά και όχι άνεση και τεχνολογία. Τώρα έχουμε όλη αυτήν την τεχνολογία μπροστά μας, να κρατάμε το τηλεκοντρόλ να βλέπουμε τηλεόραση, να ανάβουμε τη θέρμανση, να έχουμε το ασύρματο τηλέφωνο και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Σήμερα τα αρνείσαι; Λες ότι αυτά δεν είναι καλά; Όχι. Είναι καλά, αλλά το σφίξιμο των ανθρώπων πώς θα το πετύχουμε; Πρέπει να είναι η ανέχεια που να μας έχει πιο ζεστά, και πιο κοντά όλους; Αυτό είναι εκείνο που ενώνει; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω πώς βαθμολογείται όλη αυτή η ιστορία. Τι να πω; Με τον αριθμό των ποτηριών και των πιάτων. Το πολύ πολύ να περίσσευε ένα πιάτο. Αν ήμασταν έξι μέλη, είχαμε έξι πιάτα, αν ήμασταν τέσσερα, είχαμε τέσσερα πιάτα και ένα παραπάνω.
Ίσως είναι υπερβολή αυτό που λέω, αλλά στο περίπου, κάπως έτσι ήταν.
Σε ό,τι αφορά τον ρουχισμό, το μικρότερο παιδί χρησιμοποιούσε τα ρούχα του μεγαλύτερου, δεν κοιτάζανε τη μόδα. Κοιτάζανε να ταιριάζει το μέγεθος, και με αυτόν τον τρόπο πορεύονταν. Έβλεπες να αξιοποιείται ένα ρούχο, γιατί πήγαινε από το ένα παιδί στο άλλο συνέχεια, μέχρι που τα «ξεζούμιζαν», που λένε. Σήμερα παίρνεις ένα ρούχο και την επόμενη μέρα, γιατί δεν σου αρέσει το χρώμα, το αφήνεις στην άκρη και πας και παίρνεις ένα άλλο. Αυτός είναι υπερκαταναλωτισμός και όταν εσύ σπαταλάς κάτι παραπάνω, από κάποιον άλλον το στερείς.
καλλιτέχνης φωτογράφος και συγγραφέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου