Ειρήνη...

Ελέπω έργατ’ άσκεμα, τη Κοσμί’ τα κακίας, 

θλίφκουμαι, τυραννίουμαι και κάποτε νουνίζω:

-Να είχα μαϊκόν ραβδίν, δύναμην φορτωμένον,

τον Κόσμον όλεν να ίσαζα, τ’ απάν’ αφκά να ’φέρ ’να.

-Ποίον πρώτα θα ίσαζα; - Θα ’φερ’να την Ειρήνην!

Κι επεκεί και το δεύτερον; - Το δεύτερον; Κι ξέρω.

 Μερονυχτίς νουνίζ’ άτο και απαντήν κι παίρω.

-Ειρήνη, είπα, μαναχόν, ατσάπα θα κανείται;

Τερώ ας σο παράθυρον δύο μικρά παιδόπα,

 κρατούνε τα χερόπα τουν και πάν’ και τραβωδούνε

 και οι μαννάδες από πισ’, τερούνε και γελούνε.

-Κρίμαν ’ς εσέν, είπα εμέν, χωρίς νουν κι ευλοΐαν, 

δυο μικρίτσικα μωρά εύραν την αληθείαν.

-Ειρήνη, εν’ το δεύτερον!  Η εγάπ' εν’ το πρώτον.

 Ειρήνη η πολυπόθετος, τ’ αγάπ’ς εν’ θαγατέρα.

 Πρώτα θα έρται η εγάπ’ κι επεκεί η Ειρήνη.

Ειρήνη! Κούζ’νε οι αθρώπ’ τη Κοσμί τα μιλλέτα. 

Ποίος ενούντσεν την εγάπ’, ’ς σην καρδίαν να βάλει;

Βλέπω ασχήμιες γίνονται, βλέπω πολλές κακίες, 

στεναχωριέμαι, θλίβομαι, μόνη μου συλλογιέμαι:

-Να είχα μαγικό ραβδί, .δύναμη φορτωμένο, 

τον Κόσμο όλον ν’ άλλαζα, να τα ’καμνα άνω-κάτω.

 Και ποιο πρώτα θα άλλαζα; - Θα ’φερνα την Ειρήνη. 

Δεύτερο ποιο θα ήτανε; - Το ... δεύτερο; Δεν ξέρω.

 Μερόνυχτα το σκέπτομαι, απάντηση δεν βρίσκω.

Μόνο η Ειρήνη, σκέφτηκα, άραγε θα μας φτάσει;

Βλέπω απ’ το παράθυρο δύο μικρά παιδάκια,

 κρατώντας τα χεράκια τους, πάνε και τραγουδάνε,

 πιο πίσω οι μανάδες τους, τα βλέπουν και γελάνε. 

Κρίμα σου, είπα, εαυτέ, «χωρίς νούν κι ευλοΐαν»,

 δυο μικρούλικα παιδιά, βρήκαν «την αλήθειαν».

Ειρήνη, είναι το δεύτερο! Το πρώτο είν’ η αγάπη. 

Ειρήνη η πολυπόθητη, κόρη είναι της αγάπης.

Πρώτα η αγάπη έρχεται κι ύστερα η Ειρήνη.

Σ’ όλο τον Κόσμο οι Λαοί, φωνάζουν για Ειρήνη.

Ποιος σκέφτηκε μέσ’ στην καρδιά, να βάλει την αγάπη;

Από την ποιητική συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ"

Πόπη Τσακμακιδου-Κωτίδου
Φιλόλογος-Συγγραφέας