Ευκλείδη μ’ Καπιτάνε

Πρωτοπαλικάρ’ εχάσεν βαχ και-ν-η Μαυροσάντα

 μοιρολογούν και κλαίν’ν ατον, αραεύ’ν  ατον πάντα

 Πού είσαι Καπιτάνε;

Σκοτία, πίσσα έτονε, ο καιρόν λιβωμένος

Αφκά σο κάρον εκείτον Ευκλείδης ματωμένος 

Ε, μαύρε Καπιτάνε!

Έκλαιγανε τα ραχία, μουρδούλιζαν τ’ ορμία.

Βαχ και-ν-ο Χάρον έκατσεν ση Κύρτογλη τ’ ωμία.

Ευκλείδη Καπιτάνε!

Άφ’ς με, Χάρε μ’, άφ’ς με, Χάρε μ’, ας πάω σ’ οσπιτόπο μ’

Ν’ αποχαιρετίζω εγώ το μικρόν το παιδόπο μ’

 Ε μαύρε Καπιτάνε!

Ατός που ’κ’ εφοβούτονε σπαθία νιε μαχαίρα

 πώς εποίκεν κ’ έμπαισεν ση Χάρονος τα χέρα.

Πού είσαι Καπιτάνε;

Εφτά χρόνα σ’αντάρτικα σοι Σάντας τα ραχία

 ατόν π’ εκατατρόμαξεν τα τούρκικα τα ψήα 

Ευκλείδη Καπιτάνε!

Πού είσαι, βαχ, ναι Κύρτογλη, καπιτάνε Ευκλείδη;

Αραεύ’νε σε οι Σαντέτ’, οι συγγενείς και φίλοι. 

Πού είσαι Καπιτάνε;

Ευκλείδη μ’, τα παλικάρα σ’ εσέναν αραεύ’νε

Όθεν κές’ πάγ’νε, πορπατούν για τ’ εσέν πάντα λέγ’νε 

Ε, μαύρε Καπιτάνε!

Ευκλείδη μ’, κι αν εσκοτώθες, η λαλία σ’ κι ακουσκάται

 τ’ όνεμα σ’ ζει και βασιλεύ’, καμίαν ’κι θα χάται. 

Ευκλείδη μ’, Καπιτάνε!»

Γιάννης Τσορτανίδης