ποίος εσέν εκάλεσεν, ποίος εσέν εμέντσεν;
γιάμ’ εχάλασαν τ’ ένοικο σ’ κι αποθαμέν’ τς εξέβαν;
-Εμέν κανείς 'κ' ελάλεσεν, εμέν κανείς ΄κ εμέντσεν
νιά τ’ ένοικο μ’ εχάλασαν και νιά ’ποθαμέν’ εξέβαν.
Σα μέρα σουν ένας παιδάς εμένα τυρανίζ’ με
μικρόν μικρίτσικον κρατεί ατόσον μαχαιρόπον
κι όθεν τα χέροπα τ’ απλών’ ανθρώπ’ς λαρών’,
γίνταν καλά, σ’κούνταν και πορπατούνε.
Εμέν ξάι πως 'κ' ελογαρίασεν;
εμέν ξάι πως 'κ' εφοέθεν;
Έρθα κ’ εκλώστα εύκαιρος πολλάς φοράς σα στράτας,
εκούζεψα, εντώκα κά’, εσκώθα άν’, εξέβα έξ’ και είπα:
-Σ’εμόν την στράταν ποίος εμπαίν’, πλερών’ με τη ζωήν άτ’.
Ατόν εγώ θα ωράζ’ ατον όθεν δαβαίν’ και κλώσκεται,
που κείται και κοιμάται.
Κι απόψ’ εύρα την πόρταν ανοιχτόν
την ώραν ντ’ εκοιμούτον,
εσέβα απέσ’, έσυρα την κερεντή μ’,
τον ψόπον ατ’ επέρα.
-Καταραμένε χάροντα και τρισκαταραμένε,
επέρες υιόν Τραντέλλενον του Πόντου παλληκάριν,
ψηλός, ξανθός κι άμον άγγελος, τον Χρήστον Αντωνιάδην.
Τα καμπάνας τ’ Αεργί’ σο Σαϊλέρ λυπητερά εντώκαν,
τ’ ορμία αντιβόεσαν και δάκρα εγομώθαν,
σ’ ατά όθεν μικρός ερίαζες κοπάδ’ τ’ αιγιδόπα
κι ατώρα ασ’ σο ταφόπο σου, καρσί,
ελέπ’ς ατα και ησυχάζ’ το ψόπο σ’.
Μοιρολογούν τα κρένερα, τα ελαφόπα κλαίγ’νε
σα παρχάρα τη Κουνάκας, σα χωρία τη Ματσούκας
κι αποθαμέν’ εσκώθανε και σον Αγιάννεν πάγ’νε
έναν κερόπον ν’ άφτ’νε σε τη στράτα σ’ να φωτίζ’νε.
Κόσμος εθλίφτεν κ’ έκλαψεν, θα κλαίγ’νε σε ακόμαν.
Κι Οσμάντς με τον Τασκίν και τον Νετρέτ εντάμαν
έξαν σάκρα σ’ όλια τα θαλασσάκρα, σην Μαύρην Θάλασσαν.
Τ’ εφτωχίων ο γιατρόν πάντα με καλωσύνιαν
εχάρτσες μας τραωδίας έμορφα, χρυσόν κληρονομιάν.
Αθάνατα κρατούμ’ατα, ’κι θα χάνταν καμμίαν.
Αρχιτέκτονας
*Φωτεινή ήταν η διαδρομή μέσα στον ποντιακό κόσμο, αλλά και στον ιατρικό της Βόρειας Ελλάδας, του στιχουργού και νευροχειρούργου Χρήστου Αντωνιάδη. Η κηδεία του έγινε στις 30 Ιανουαρίου 2013 στην Ξηρολίμνη Κοζάνης.
«Έφυγε» ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία μόλις 63 ετών ο διακεκριμένος νευροχειρουργός, Χρήστος Αντωνιάδης.
Ο Αντωνιάδης γεννήθηκε στην Ξηρολίμνη Κοζάνης, ενώ σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Χειρουργούσε στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο. Η κηδεία του έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Είχε γράψει τους στίχους για πολλά τραγούδια στην ποντιακή διάλεκτο, ενώ σε συνέντευξη του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων είχε αναφερθεί στην μετάφραση της «Μήδειας» στα ποντιακά, που του πήρε πέντε χρόνια για να ολοκληρώσει.
Κίνητρο του, όπως είχε τονίσει, ήταν να μεταφερθούν, μέσω της Μήδειας, οι «αρχαίες μαγικές λέξεις», τα λεκτικά στοιχεία, δηλαδή, που άντεξαν στους αιώνες και διαφυλάχτηκαν στην ποντιακή διάλεκτο, μία μορφή λόγου που διατηρήθηκε λόγω της απομόνωσης του ποντιακού πληθυσμού για 2700 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου