Άνοιξη

Απρίλης

Ατώρα π’ έρθεν άνοιξη — ας έμουν χελιδόνι
 θ’ ένοιγα τα κανάτια μου — κ’ ίσα επέγνα σην Κρώμνη.
Θ’ επέγνα πρώτα εκόνευα — απάν σον Άεν Παύλον
 θ’ έλεπα τον Κατσκαμάτ — θα ετέρνα και τον Ταύρον.
 Απολιθών’ ο Κατσκαμάτς — κι αποχονούται ο Ταύρον
 και το λιμνήν αποπαγών’ — ντο έν’ σον Άεν Παύλον.
Ατώρα αποχονίουνταν-  τη Κρωμή  τα ραχία
τα μανουσάκια στρούντανε  απέσ’ σα λιβαδία.
Τη Μαρζαλάκ’ και τ’ Ισραήλ — τα χάνια τη Ξερέα
την στράταν ντο απιδαβαίν’ — τον Άεν Ζαχαρέαν.
Και τ’ Αλεπογιαννέσα ’μουν τη Μετζίτι’ τ’ ομάλα
 το Μεντέν με το Κορδέν — και τ’ Αρμαλλού τα χάνα.

Μάης

 Μοσχοβολούνε τα ραχιά — σκουντουλίζ’νε τ’ ομάλα
 νασάν ατόν ατόν π’ ευρίεται — ση Κρωμή τα παρχάρα.
Θ’ ελάσκομμ’ κι ετριγύριζα — τη Κρωμή τα ραχία
 θ’ εκλίσκουμ’ κα’ και έπινα — όθεν νερόπα κρύα.
Ασσή Μετζίτι’ το νερόν — και το Σοανορύμι
Ασ’ Ασιατάβας το πεγάδ’ — και το φαρμακορύμι.
Και ασ’ αψύν το νερόν εγώ — εκεί σο κουταλόπον
 θ’ εκλίσκουμ’ κα’ και έπινα — κι εγιάτρευα το ψόπο μ’.

Σοφία Μιχ. Κοκκά