Τ' αουτεινεθί τ' οσπιτί ο σααπσής ποίος εν;

Χειμωγκονί’, ’ς σο χωρίον εμουν και ’ς σ’ άλλα τα χωρία, τ’ εμετέρ’, οι Πόντιοι, επέγ’ναν πολλά ’ς σα παρακάθα. Τα νύχτας τρανά, πώς αλλέως να εδάβαιναν τα ώρας;

Εμείς πα, οι μικροί, όντες έρχουσαν ’ς σ’ οσπίτ’ν εμουν, εχαίρουμνες πολλά. Εκουγαμ’ ατ’ς ν’ αναστορούν τα παλαιά, πώς εζήν’ναν και ντο εφέκαν εκεί,’ς σα χωρία ’τουν ,' ς σον Πόντον, όντες έσ’κωσαν ατ’ς κι άμον ζα εσέγκαν ατ’ς σα παπόρα, απέσ’ ’ς σ’ αμπάρα και έγκαν ατ’ς αδά,’ς σην Ελλάδαν.

Έναν αΐκον βράδον, συγγενοί, φίλ’ και γειτονάδες, επήαν ’ς σο παρακάθ’, ’ς ση Σταυρέτα τη Κυριακίδη τη Κυράκο τ’ οσπίτ’.

Άρ’ εκάτσαν, είπαν κ’ έκ’σαν πολλά για τα μέρα ’τουν  ’ς σην πατρίδαν και για την ζωήν ατουν αδακέσ’. Απ’ αργώς, η Αννίτσα, η γαρή τη Κυράκο, έβρασεν μανάτας, έφαγαν, εποίκεν και τα καβέδας, έπαν, εέντον μεσανύχτ’ς κι ακόμαν κάθουνταν και ’κ’ έχ’νε νιέτ να φεύ’νε και πάγ’νε ’ς σ’ οσπίτα ’τουν. Ο Κυράκον επουαλεύτεν, θέλ να φεύ’νε, άμα πώς να λέει ατ’ς κιόλα, «εφυέστεν, κανείται» θα κακοκαρδίζ’ ατ’ς.

 Ενούντσεν έναν ξάι, έτον και πολλά μασχαράνος, εύρεν ατο. Εσ’ κώθεν, ’ς έναν κεσάν τη οτάς, έτον έναν σεντουκόπον, επήεν ένοιξεν ατο κ’ ερχίνεσεν να ταράζ’ και να ευγάλλ’ αποπέσ’ χαρτία και τεά να δεβάζ’ ατα.

Τερούν ατον και ερωτούν ατον:

-Κυράκο εφέντη, ατόσον ώραν ατουπέσ' ντο αραεύ’ς;

Ατό εθέλ’νεν και ο Κυράκον, λέει ατ’ς:

-Ολάν εριφάντ’ ντο να ευτάω; Αραεύω ’ς σα ταπία να δεβάζω και τερώ τ’ αουτεινεθί’ τ’ οσπιτί ο σααπσής, εγώ είμαι, γιαμ’ κάποιος έτερος έν’.

Όλ’ εγέλασαν με τη μασχαρείαν τη Κυράκο. Αρ’ ατότε, ευχαρίστεσαν, είπαν το «καληνύχτα και  αρτούκ’, επήγαν και εδέβαν πλαν, ’ς σ’ οσπίτα ’τουν.

Ας έν’ αλαφρόν το χώμαν το σκεπάζ’ ατ’ς.

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

τ’ αουτεινεθί’ αυτουνού εδώ,

 σααπσής=(ο) λ.τουρκική = ιδιοκτήτης,

 χειμωγκονί’ (γενική) = κατά τη διάρκεια του χειμώνα,

 παρακάθ' (τα) = νυχτερινές συγκεντρώσεις στα σπίτια,

 αναστορούν (ρήμα αναστορώ) = ανακαλούν στη μνήμη, θυμούνται, διηγούνται, 

μανάτας (τα) = τεμάχια ψημένης κολοκύθας,

 νιέτ’ (το) λ.τ. = σκοπός, σκέψη,

 επουαλεύκετεν (ρ.πουαλεύκουμαι) λ. τ. = αγανάκτησε,

 μασχαράνος (επίθ)= αυτός που λέει αστεία, 

τεά (λ.τ.) = δήθεν, τάχατι, 

αραεύ’ς (ρ. αραεύω) = ψάχνεις,

 εριφάντ’ (οι) = άνθρωποι, κύριοι,

 ταπία (τα) = τίτλοι κυριότητας,

 μασχαρεία (η)=το αστείο, 

αρτούκ’ (λ.τ.) = επιτέλους, πια

Νίκος Κυριαζίδης
Αρχιτεκτονας