Μούσα, σε σένα κράζω, γιατί σιωπάς; ...

Μούσα, σε σένα κράζω, γιατί σιωπάς; ...
Μήπως οι καρδιές από φθόνο δεν σε αφήνουν να αρθρώσεις τον ανθρώπινο λόγο:
Μα, στις καρδιές δεν έχει θέση ο φθόνος.
Εσείν, τ' εμέτερον ανθρώπ’, γιαμ ελλωλώθετεν!; ...
Ανθρώπων του πνεύματος η πένα, πώς σιωπά;
Μα, ο λαός χαίρεται, η Ακαδημία βραβεύει και η Οικουμένη θαυμάζει ...

Τις πληγές του Ξεριζωμού μόνον με την αγάπη τις θεραπεύσαμε.
Πάλι με την αγάπη θα θεραπεύσουμε τον πόνο και των νέων προσφύγων.
Και στον πόνο της προσφυγιάς, βάλσαμο το όλο συγγραφικό έργο του Στάθη Ευσταθιάδη.
Από μικρός γαλουχήθηκα με το ποντιακό θέατρο,
τις ποντιακές λαογραφικές εκπομπές και με τους άλλους ακατάπαυστους πνευματικούς αγώνες.
Όταν τραγουδά η ψυχή, ερωτεύεται κι όταν ερωτεύεται, ζει.
Κι εγώ ζω το έργο του Στάθη, τραγουδώντας ...
Σο θέατρον εκλαίντσες με, ναι Στάθιε, κανείται, τραγώδεσες κ’ εμέτσες με, η κάρδα μ’ θα τελείται.
Μούσα, σε σένα κράζω, μη σιωπάς! ...
Λευτερώσου από τα όποια δεσμά και ψάλε για τον Όμηρο των Ποντίων,
τον αγέρωχο λειτουργό στο Ναό της Ποντιακής Ιδέας.

Διονύσης Χατζηγεωργιά8ης
 ποιητής - γιατρός