Κείμενο στο ιδίωμα της Ματσούκας*

Επήεν σ’ εεινούς καικά. Ο γέρων ατώρα φοάται. «Ολάν», νουνίζ’ (σκέφτεται), «αούτος γιαμ θα διώχ’ μας απ’ αδά αφ’κά; Εέντον και νύχταν (νύχτωσε κιόλα), πού θα πάμε;».

Εείνος εγροίκ’σεν ατο και λέει:

-Ξάι μη φοάσ'νε (μη φοβάστε καθόλου). Εγώ πα άμον εσάς άρθωπος είμαι.

Επήεν ’ς εεινούς και κα. Εείν’, άχαροι (οι καϋμένοι), τερούν ατον από παν’ ούς αφ’ κά. Άλλο ’ς ση ζωήν ατουν αΐκον άρθωπον ’κ’ είδαν. Λέει κι ατός:

-Γέρον, ντ’ εκούϊζές με; (τί με φώναξες;). Ντο θα εφτάς με; (τί θα με κάνεις, τί θέλεις;)

Λέει κι ο γέρων:

-Ήμαρτα! Εγώ εκούιξα εσέν; (άκου εκεί, εγώ σε φώ­ναξα).

-Ναι, λέει κι ατός, εκούιξες απράναν (πριν από λίγο). Εκάτσες ακεί ’ς σ’ εμόν την πόρταν απάν’ κ’ εκού­ιξες «Ωφ». Εγώ τ’ όνεμά μ’ ατό εν και όποιος κουϊζ, προφτάνω. Πε με ντο τερτ’ έεις κ’ εγώ ’ς σο τέρτι σ’ θα γίνουμαι διατρός (γιατρός).

*(όπως αποδίδει το παραμύθι "Ο Κουλσούης και ο Κιαλτς" ή "Ο Οφς" ο Στάθης Χριστοφορίδης -Σάρπογλης