Τα παραπάνω λόγια, που περιέχονται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιώργου Μουσικίδη «Φωτογραφίζοντας τη ζωή», αποτελούν την καλύτερη περιγραφή του χαρακτήρα του. Και σήμερα ο Γιώργος Μουσικίδης, αποτραβηγμένος από το 2002 από το επάγγελμα του καλλιτέχνη φωτογράφου, δεν σταματά να ασχολείται με «πολλά ωφέλιμα, ευχάριστα και δημιουργικά πράγματα» στον μικρό χώρο του φωτογραφικού του εργαστηριού, στην Καλαμαριά.
Το βιβλίο του «Φωτογραφίζοντας τη ζωή» εκδόθηκε το 2004, περίπου δύο χρόνια από τότε που σταμάτησε την επαγγελματική ενασχόληση με τη φωτογραφία. Αποτελεί, δηλαδή, μια σύνοψη της ζωής και της επαγγελματικής - καλλιτεχνικής του προσπάθειας. Αλλά και των βαθιών συναισθημάτων που δονούσαν τη ζωή του, κυρίως όταν έφυγε για πάντα ο Πέτρος!
Ο σύντομος, απέριττος και εκφραστικός πρόλογος του βιβλίου λέει πολλά. Λέει το βασικότερο και το ουσιωδέστερο, αφού εκείνος που εμφανίζεται πρώτος είναι ο Πέτρος, το αξέχαστο για πάντα αδικοχαμένο του παλικάρι, που του λέει στον ύπνο του: «Πατέρα, εσύ που ξέρεις τόσα, γιατί δεν τα γράφεις, για να τα μάθουμε κι εμείς;».
Μέσα στο βιβλίο καταγράφει πρόσωπα και πράγματα, τώρα όχι μόνον με εικόνες, μας ξέρει πολύ καλά να κάνει, αλλά και με τη γραφίδα. Περιγράφει απλούς και σπουδαίους, καταστάσεις γνωστές σε πολλούς, αλλά με μια διαφορετική ματιά κοιταγμένες. Κι ακόμη, όσα γράφει, παρουσιάζονται ως διήγηση στην κόρη του, την Αθηνά, ευκολύνοντάς τον έτσι να αποφύγει τις λογοτεχνικές καλολογίες και να μιλήσει απλά, όπως ταιριάζει όταν αναφέρεται κανείς σε πολύ σημαντικά πράγματα, όπως είναι η προσφυγιά, οι πρώτοι δύσκολοι αγώνες για ζωή, οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες που σκότωναν Έλληνες, το ποντιακό κίνημα στην Καλαμαριά και πολλά άλλα, που φαίνονται απλά και δεν είναι καθόλου τέτοια.
Αρκετές φορές — κάτι που συναντιέται σχεδόν πάντοτε στους μη δόκιμους συγγραφείς — μέσα στη διήγησή του αναφέρεται στο σήμερα και στην τρέχουσα πολιτική, κάτι που δείχνει να είναι ξεκομμένο από το υπόλοιπο περιεχόμενο του βιβλίου. Επειδή, όμως, αυτές οι αναφορές είναι πολύ σύντομες και δεν πλατιάζουν μέσα στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, περνάνε ανεπαίσθητες και μάλλον συμπληρώνουν το περιεχόμενο και δεν βγάζουν τον συγγραφέα εκτός θέματος.
Έτσι, ο αναγνώστης του βιβλίου του Γιώργου Μουσικίδη «Φωτογραφίζοντας τη ζωή» έχει να διδαχτεί από τις εμπειρίες του και να μάθει από έναν αντικειμενικό συγγραφέα πτυχές της σύγχρονης ιστορίας, ιδιαιτέρως τις σελίδες εκείνες που τόσο κάνουν τους σύγχρονους Έλληνες να παθιάζονται, να αγανακτούν, να βρίζουν κι ας πέρασαν εξήντα χρόνια από τον εμφύλιο. Το βιβλίο του, βεβαίως, είναι η Καλαμαριά, είναι γεμάτο από την Καλαμαριά, όπου γεννήθηκε το 1932 και μεγάλωσε ο Γιώργος Μουσικίδης. Η Καλαμαριά, όμως, είναι σε μικρογραφία η Ελλάδα, με όλες τις ιδιαιτερότητες της. Μιλώντας για την Καλαμαριά, μιλά για την Ελλάδα.
Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι που θα έγραφαν για τον τόπο τους με την αγάπη που γράφει ο Γιώργος Μουσικίδης για την Καλαμαριά του.
Η μικρογραφία του μοναστηριού της Σουμελά
Στο βιβλίο του «Φωτογραφίζοντας τη ζωή», ο Γιώργος Μουσικίδης αναφέρει μερικές πληροφορίες για τη μικρογραφία του μοναστηριού της Παναγίας Σουμελά, που έφτιαξε, το 2003, στη μνήμη του γιου του Πέτρου και που προσπάθησε ανεπιτυχώς να στήσει σε κάποιο σημείο της Καστανιάς. Σήμερα, η μικρογραφία, που έχει μήκος στην πρόσοψη 5 μ., βρίσκεται στον ημιίπόγειο χώρο εκδηλώσεων του κτιρίου της Αδελφότητας Κρωμναίων Καλαμαριάς.
Γράφει σχετικά ο Γιώργος Μουσικίδης στο βιβλίο του:
"Λίγα χρόνια μετά το ατύχημα του Πέτρου σκέφτηκα να αφιερώσω κάτι στη μνήμη του, να κάνω ένα μνημείο και συγκεκριμένα το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, όπως ήταν εκεί στην Κρώμνη του Πόντου. Το έργο σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τον φίλο μου Χρυσόστομο Τζημάκα, καθηγητή ιατρικής στο ΑΠΘ. Αφιέρωσε έναν χρόνο δουλειάς, δείχνοντας έτσι την αγάπη του στο πρόσωπό μου και τη σγυγκίνησή του στη μνήμη του Πέτρου, που γνώριζε καλά...
Στην αρχή, αυτό το μνημείο θέλησα να το βάλω στα βουνά, εκεί που είναι η Παναγία Σουμελά, στην Καστανιά. Συζήτησα το θέμα με τους υπεύθυνους και τους είπα ότι θέλω, στη μνήμη του παιδιού μου, να κάνω δωρεά ένα μνημείο. Εκεί είδα την αδιαφορία. Στην Ελλάδα, φαίνεται, είναι δυσκολότερο να χαρίσεις παρά να πάρεις... Μετά από κάποιο χρόνο ζήτησα την τοποθέτησή του στο προαύλιο της δημαρχίας Καλαμαριάς. Αλλά και εκεί υπήρξε αδιαφορία... Τελικά, τοποθετήθηκε στην Αδελφότητα Κρωμναίων Καλαμαριάς, όπου αντιμετώπισα, πάλι, δυσκολίες. Ο φίλος και συμμαθητής μου πρόεδρος τώρα της Αδελφότητας (σ. σ. ο Σωτήρης Σωτηριάδης) είπε ότι χατιρικώς το δέχτηκε. Χάριν εμού. Καταλαβαίνεις, τώρα, γιατί υπάρχει μέσα μου πικρία...
Αθηνά μου, η λάμψη αυτού του έργου θα φτάσει έως τον Πέτρο μας, Γι’ αυτόν και έγινε..."
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου